Epoka brązu - krótko o kulturze i sztuce

Epoka brązu była drugim późniejszym okresem ery metalu. Obejmuje wieki od XXV do XI p.n.e. i jest umownie podzielony na trzy etapy:

• Wczesny - XXV do XVII wieku
• Środek - XVII do XV wieku.
• Późny - XV do IX wieku.

Epoka brązu charakteryzuje się poprawąnarzędzia pracy i polowania, ale do tej pory naukowcy nie mogą zrozumieć, w jaki sposób starożytni ludzie wpadli na pomysł wytapiania rud miedzi w sposób metalurgiczny.

Brąz stał się pierwszym metalem uzyskanym przezstop cyny i miedzi, często z dodatkiem antymonu lub arsenu, a jego właściwości przewyższają miękką miedź: temperatura topnienia miedzi wynosi 1000 ° C, a brązu około 900 ° C. Takie temperatury osiągano w małych piecach tyglowych o ostrym dnie i grubych ściankach. Formy do odlewania narzędzi pracy i polowania wykonywano z miękkiego kamienia, a płynny metal wlewano glinianymi łyżkami.

Rozwój odlewnictwa brązu doprowadził do:poprawa sił wytwórczych: niektóre plemiona pasterskie przestawiły się na koczowniczy hodowlę bydła, a osiadłe dalej się rozwijały i przeszły na uprawę orki, co było początkiem zmian społecznych w obrębie plemion.

Ponadto zaczyna się kultura epoki brązuzmiana: w rodzinie nawiązywane są relacje patriarchalne - wzmacniana jest władza starszego pokolenia, wzmacniana jest rola i pozycja męża w rodzinie. Świadkami są sparowane pochówki męża i żony ze śladami gwałtownej śmierci kobiety.

Rozpoczyna się rozwarstwienie społeczeństwa, społeczne iCoraz większe różnice majątkowe między bogatymi a biednymi: pojawiają się duże, wieloizbowe domy o czytelnym układzie, rosną bogate osady, skupiając wokół siebie mniejsze. Stopniowo rozszerzając się, tworzą pierwsze miasta, w których aktywnie rozwija się handel i rzemiosło, pismo narodziło się w epoce brązu. To był bardzo ważny punkt.

Sztuka epoki brązu rozwijała się wraz zdoskonalenie narzędzi pracy: sztuka naskalna nabrała wyraźnych, ścisłych konturów, a schematy geometryczne zostały zastąpione wielokolorowymi rysunkami zwierząt. W tym okresie pojawiły się rzeźby, ozdoby (w dekoracji narzędzi i artykułów gospodarstwa domowego) oraz tworzywa sztuczne. To właśnie w ozdobach przejawiał się symboliczny język obrazkowy, który każda rodzina miała własną. Malarstwo ozdobne miało charakter amuletów: chroniły naczynia na żywność przed złymi duchami, przyciągały obfitość i zapewniały zdrowie rodzinie.

Słynne obrazy Karakol są interesujące,przedstawiające dziwne stworzenia, w których figurach przeplatały się cechy zwierzęce i ludzkie. Połączenie pełnej twarzy i profilu w jednym ludzkim obrazie zbliża te postacie do sztuki starożytnego Egiptu - wszystkie te obrazy odzwierciedlały kosmogoniczne idee starożytnych o pochodzeniu człowieka, o interakcjach między ludźmi i bogami podczas przejścia do świata śmierć. Takie rysunki wykonywano czarno-biało-czerwoną farbą na ścianach skrzyń grobowych, a ślady rysunków wykonanych czerwoną farbą znaleziono na czaszkach zmarłych.

Oprócz niezbędnych narzędzi starożytni ludzie nauczyli się wykonywać odlewane i kute brązy, złote miedziane ozdoby, które zdobiono pogonią, kamieniami, kością, skórą i muszlami.

Epoka brązu była zwiastunem epoki żelaza, która podniosła cywilizację na wyższy poziom rozwoju.