Gdzie jest Przylądek Czeluskin?Szukając na mapie geograficznej najbardziej wysuniętego na północ punktu Eurazji, skieruj wzrok na Półwysep Tajmyr, który rozciąga się pomiędzy przestrzeniami wodnymi dwóch zimnych mórz wystających w głąb lądu: Kara (Zatoka Jenisejska) i Łaptiew (Zatoka Khatanga).
Wielka Północ
Były to lata wielkich odkryć geograficznych.Główny uczestnik drugiej wyprawy na Kamczatkę, nawigator Siemion Iwanowicz Czeluskin, był w kwiecie wieku: nie miał nawet czterdziestu lat. Niestety dokładna data urodzenia tej odważnej i zdeterminowanej osoby nie jest znana. Po przestudiowaniu informacji biograficznych Nikołaj Czernow (znawca historii i specjalista od krytyki literackiej) nazwał 1704. Są też inne opinie. Absolwent Wyższej Szkoły Nauk Matematycznych i Nawigacyjnych, który służył na okrętach Floty Bałtyckiej, był pełen siły i determinacji w podboju przestrzeni pokrytych śniegiem i lodem, by mimo wszelkich trudności dotrzeć na czubek Eurazji.
Było wystarczająco dużo problemów, nawet gdy zaczął Czeluskinnawigator Wielkiej Ekspedycji Północnej (1733-1743) pod dowództwem Vitusa Ionassena Beringa (rosyjskiego nawigatora duńskiego pochodzenia). Badania naukowe rozpoczęły się za zgodą Rady Admiralicji. Miał badać Rosję od Peczory do Czukotki.
Na progu otwarcia
Podczas II Wyprawy na Kamczatkęwalczyć nie tylko z klęskami żywiołowymi i klimatycznymi, ale także z biurokratyczną obojętnością, a czasem wręcz sabotażem. Badaczom było to już trudne: każdej sekundzie groziło opóźnienie w ruchu ze względu na pogodę, a potem śmierć pośród białej ciszy.
Ale przypadki przestojów i utraty życianastąpiło również z powodu biurokratycznej biurokracji. Naruszono harmonogram zaopatrzenia grup we wszystko, co niezbędne do pracy i życia. Jednak trudności zostały przezwyciężone. Pozostało zrobić ostatnią kreskę i dotrzeć do skrajnego północnego punktu. Tak wygląda dziś marzenie zdobywców lodu - Cape Chelyuskin (zdjęcie nowoczesnej latarni morskiej można zobaczyć w artykule).
Wydarzenie miało pasowaćukończenie 1741. Później okazało się, że terminy zostały przesunięte ze względu na warunki pogodowe. Niemniej jednak nawigator Siemion Czeluskin i porucznik Khariton Łaptev wykonali tytaniczną pracę w ciągu 12 miesięcy w roku. Opisywali brzegi, przechodząc przez przestrzenie między miejscami, w których rzeka Pyasina wpada do Morza Karskiego, a Dolnym Tajmyrem do Zatoki Tajmyrskiej tej marginalnej przestrzeni Oceanu Arktycznego. Geodeta Chekin sporządził mapę wschodniego wybrzeża. Pozostało mi przejechać i „nagrać” północ.
Udostępnione żołnierzom
Aby zrealizować ostatni etap, przydzielono Czelyuskinokoło 700 rubli rządowych pieniędzy. Jak na tamte czasy była to nie tylko solidna, ale kolosalna kwota. Siemion Iwanowicz wiedział o fatalnej sytuacji ludzi służby z obwodu i obwodu jenisiejskiego, a także obwodu turuchańskiego. Przez lata żyli w biedzie, nie otrzymując ani pieniędzy, ani jedzenia.
Zdecydował się na ryzykowny krok:większość środków przeznaczono na ich wsparcie. Słudzy władcy nie zapomnieli o tym iw odpowiednim momencie również pomogli. Idąc na wędrówkę, nawigator liczył na pięć sań i czterdzieści psów zaprzęgowych.
Kozacy turuchańscy Fiodor Kopyłow i Dementiy Sudakow wzmocnili niezwykły „park transportowy”: dołączyło do niego kilka kolejnych drużyn (psy i renifery), załadowane jedzeniem.
Przydzielono psie i konne wozy ilokalny gubernator. Siemion pospieszył z realizacją następującego planu: dotrzeć do północno-wschodniego krańca Tajmyru, skręcić na zachód i iść wzdłuż wybrzeża, szczegółowo zapisując wszystkie szczegóły w dziennikach naukowych.
Czterdzieści wiorst dziennie
Droga do przyszłego Przylądka Czeluskin była jak wyczyn.Było bardzo zimno. Pokonywali nieco ponad 42,5 kilometra (40 wiorst) dziennie. Czasami podróżnikom wydawało się, że Półwysep Tajmyr nie ma końca. Kiedy po przejściu rzek Khete i Chatanga Czeluskini dotarli do zimowej chaty Popigai, data w kalendarzu to 15 lutego 1742 r.
Pod koniec marca postanowili podzielić się na grupy.Ten załadowany jedzeniem poszedł w stronę morza. Czeluskin udał się na północ. Ludzie pod dowództwem Nikifora Fomina (z narodowości jakuckiej) udali się do ujścia rzeki Niżniaja Tajmyr, aby stamtąd pospieszyć w kierunku nawigatora wzdłuż zachodniego wybrzeża Półwyspu Tajmyr.
Dotarcie do przylądka św. Tadeusza, Siemion Iwanowiczzainstalował sygnalizator, zapisując informacje o tym w dzienniku podróży. Prowadził ewidencję skrupulatnie: szczegółowo opisał pogodę, stan psów (były bardzo zmęczone). Co dziwne, nie zostawił ani jednej linijki na temat tego, czego doświadczają ludzie, jakby celowo zignorował temat.
Zwycięstwo jest bliskie
6 maja, zgodnie ze starym stylem, nawigator zapisał, że pogoda jest pogodna, świeci słońce. Dalej wskazałem lokalizację: 77027 'szerokości geograficznej północnej. Dziś wszyscy wiedzą: Cape Chelyuskin ma następujące współrzędne: 780 szerokość geograficzna północna i 1040 długość wschodnia. Oznacza to, że cel był bardzo bliski!
Według dziennika w tym dniuCzeluskinianie z powodzeniem polowali na niedźwiedzia, uzupełniając zapasy żywności. To pozwoliło im jeść przez ostatnie pięć mil, zwłaszcza że była taka zamieć, że naukowcy zatrzymali się na cały dzień. Nie przeżyliby tych skąpych zapasów, jakie mieli na mrozie.
Wyruszyliśmy ponownie późnym popołudniem, piątegopierwsza po południu, w pochmurną pogodę, we mgle, pod nieustannym śniegiem. I oto jest punkt skrajny. Przylądek okazał się kamienny, średniej wysokości, na stromym brzegu.
północny wschód
Lód leżał bez gruzu i stosów,gładka i nieskończona. Czeluskin nazwał półkę wschodnio-północną. Zbudowałem latarnię morską z kłody, którą celowo przywiozłem ze sobą. Wielu z tych, którzy czytali dziennik kilkadziesiąt lat później, było zaskoczonych suchą skutecznością prezentacji. Siemion Iwanowicz nie podkreślał ani wielkości odkrycia, ani doświadczanych trudności.
Głosy odważnych mężczyzn ogłosiły obecny Przylądek Czeluskinnie na długo. Nawigator z dwoma towarzyszami, żołnierzami Antonem Fofanowem i Andriejem Prachowem, przebywał tu około godziny. Następnie wyruszyli w drogę powrotną do Niżnego Tajmyru, do samego ujścia rzeki.
Siemion, syn Iwana
Północny kraniec Eurazji stał się Przylądkiem Czeluskin w setną rocznicę ważnego odkrycia. Wyraźnie stymulował rozwój nauk geograficznych.
W 1878 odwiedził go parowiec „Vega”Szwedzki badacz Arktyki, geograf, geolog i nawigator Nils Adolf Erik Nordenskjold. Z pływającego lasu na stosie kamieni zbudował latarnię morską. W 1893 roku Norweg Fridtjof Nansen jako pierwszy okrążył półkę.
Na wybrzeżu Oceanu Arktycznego jest przylądekCzeluskin. To jest mała kropka na mapie. Aby to osiągnąć, uczestnicy Drugiej Wyprawy na Kamczatkę musieli znosić ogromne trudy. Jedna z ostróg gór Byrranga, wpadająca do oceanu, królestwa zimna i lodu, rozglądała się kiedyś swoim jasnym spojrzeniem prostego rosyjskiego Siemiona - syna Iwana. Jego imię pozostało do życia od wieków.
