Na terytorium Francji od średniowiecza ido 1871 istniał ujednolicony system, według którego panowie feudałowie byli podzieleni na kilka kategorii. Tytuły szlacheckie i ich hierarchia cieszą się dziś dużym zainteresowaniem. I nie jest to zaskakujące, ponieważ przedstawiciele arystokracji i ich potomstwa są stale przedmiotem bacznej uwagi prasy, a także gwiazd showbiznesu i znanych polityków.
Hierarchia
Głowa średniowiecznego państwa francuskiegobył król. Kolejnym krokiem w hierarchicznej drabinie byli suzerenowie - książęta i wielcy hrabiowie, którzy byli najwyższymi władcami danego regionu. Jednocześnie ich władza na ziemiach była niemal równa władzy królewskiej. Dalej byli właściciele domen, beneficjenci lub działki wydane za służbę oraz lenna przyznane za służbę i dziedziczone. Ci szlachcice mieli różne tytuły. Ciekawe, że każdy pan feudalny mógł być jednocześnie suzerenem i właścicielem domeny i beneficjum.
Le Roi (król)
Jak już wspomniano, jest to najwyższy tytuł szlachecki.średniowieczna Francja. W różnych okresach jego właściciele byli obdarzeni większą lub mniejszą władzą. Największa władza królów francuskich przypadła na epokę absolutyzmu, zwłaszcza za panowania Ludwika XIV.
Le Duce (książę)
To najwyższy niekoronowany tytuł w języku francuskimkrólestwo, które zostało przetłumaczone na język rosyjski jako „książę”. Uważa się, że pierwotnie oznaczał przywódcę plemienia i pochodził z czasów karolińskich, kiedy to Francuzi, Włosi i Niemcy byli poddanymi tego samego króla. W toku powstawania i ekspansji państwa frankońskiego książęta niemieccy stali się urzędnikami króla, podlegali hrabiom - władcom poszczególnych regionów.
Le Marquis (markiz)
Te tytuły szlacheckie we Francji powstały wKarol Wielki. Ich nazwa pochodzi od nazwy granicznej jednostki administracyjnej - marki. Wynika to z faktu, że markiz był królewskim namiestnikiem w okolicy.
Le Comte (liczba)
Tak nazywał się urzędnik królewski, który miał…uprawnienia do rządzenia określonym terytorium i wykonywania funkcji sądownictwa. Był następny po markizie w hierarchii tytułów szlacheckich i praktycznie samodzielnie, z wyjątkiem kilku spraw, rządził swoim powiatem. Nawiasem mówiąc, nazwa „komtur” pochodzi od słowa comte, oznaczającego pozycję w zakonach duchowo-rycerskich.
Le Vicomte (Wicehrabia)
Tytuły szlacheckie we Francji zostały przekazane dalejdziedzictwo. W różnych epokach obowiązywały na to różne zasady. Na przykład tytuł wicehrabiego, który w początkowym okresie określany był jako wicehrabiowski, nosił później młodsi spadkobiercy płci męskiej markizów i hrabiów, a także ich potomkowie.
Baron (Baron)
We Francji wystarczyły tytuły szlacheckiesą liczne. Ich hierarchia obejmowała poziom barona. Tak nazywali się panowie feudalni z własną domeną, którzy będąc wasalami bezpośrednio wobec króla, sami byli suwerenami swoich poddanych. We Francji ten tytuł był jednym z mniej powszechnych.
Le Chevalier (Chevalier)
Tytuły szlacheckie we Francji posiadali także ciprzedstawiciele tej klasy, którzy nie mieli własnych domen. To oni wstąpili w szeregi armii i stanowili większość rycerstwa. Samo słowo „chevalier” oznacza ciężko uzbrojonego jeźdźca. W krajach Europy Zachodniej pasowanie na rycerza pierwotnie oznaczało przyjęcie do służby wojskowej u swego zwierzchnika. Za lojalność Kawaler otrzymał od mistrza dziedziczne lenno i dożywotnią zasiłek.
Monsieur de
Młodszy tytuł szlachecki w starej Francjizamówienie - equier (ecuyer). Wyznaczyli dziedzica i dosłownie przetłumaczyli to jako „ubieranie”. Ponadto było to imię osobiście niezależnych szlachetnych dzieci, które nie miały możliwości umundurowania i wyposażenia. Służba jako dziedzic była dla Kawalera jedyną szansą na zdobycie prawa do posiadania lenna lub beneficjenta. Jednak niektórzy z giermków, z tego czy innego powodu, nie osiągnęli tego, czego chcieli i pozostali tylko Monsieur de (imię). Z czasem majątek ten połączył się z Chevalierem.
Dziedziczenie tytułu
We Francji w średniowieczu skupiono się napierworództwo. Oznaczało to, że tytuł odziedziczył najstarszy syn jego właściciela. Jednocześnie córki urodzone przed pojawieniem się chłopca w rodzinie zostały pozbawione tego prawa.
Za życia ojca syn otrzymał tzwtytuł grzecznościowy ma niższą rangę niż tytuł rodzica. Na przykład następca księcia został markizem. Jednocześnie, gdy rozważano pozycję określonego szlachcica w hierarchii francuskiej arystokracji, za podstawę określenia jego miejsca przyjęto tytuł ojca. Innymi słowy, hrabia, który jest synem księcia, przewyższał swego „kolegę”, którego ojcem był markiz.
Zazwyczaj najwyższa arystokracja miała kilkatytuły, które pozostały w rodzinie, więc czasami ich potomstwo musiało je zmienić wraz ze śmiercią starszych krewnych. Na przykład, jeśli po śmierci dziadka syn został księciem, to wnuk zajął jego miejsce jako hrabia.
Tytuły kobiet
Tytuł szlachecki we Francji i Anglii to zwykleprzekazywane przez linię męską. Kobiety stały się ich właścicielami na dwa sposoby. Pierwsza opcja to ślub, a druga to otrzymanie od ojca. W tym ostatnim przypadku znowu chodziło o tytuł grzecznościowy, który nie dawał kobiecie żadnych przywilejów. Inaczej jest, gdy kobieta zostaje np. księżną w wyniku małżeństwa z księciem. Oznaczało to, że znalazła się na tym samym poziomie hierarchii co jej mąż i ominęła wszystkich, łącznie z mężczyzną, który za nim podążał. Ponadto, na przykład, z dwóch markiz poniżej był ten, którego mąż miał tytuł grzecznościowy i nie odziedziczył go po śmierci rodzica.
W tym samym czasie we Francji obowiązywało prawo salickie.sukcesja tronu, zgodnie z którą kobiety nie mogły bezwarunkowo dziedziczyć tytułów rodzinnych, tj. córka księcia nie została księżną, nawet jeśli ojciec nie miał męskich potomków.
Najsłynniejsze domy arystokratyczne we Francji
- Dom de Montmorency.
Rodzaj jest znany od X wieku i dał Francji 6konstable, 12 marszałków, kardynał, kilku admirałów, a także mistrzowie różnych zakonów szlacheckich i wielu sławnych mężów stanu.
Anna de Montmorency jako pierwsza w rodzinie otrzymała tytuł książęcy w 1551 roku.
- Dom d "Albre.
Ten dom osiągnął sam szczyt hierarchiischody, stając się królewskim w Nawarrze. Ponadto jedna z jej przedstawicielek (Joanna d „Albre”) poślubiła księcia Vendome, w którym urodził się przyszły król Nawarry, a następnie Francji, Henryk IV.
- Dom Artois.
Hrabstwo o tej nazwie w średniowieczuwielokrotnie stała się kością niezgody. Ponadto był jednym z nielicznych, których dziedziczenie było sprzeczne z prawem salickim. Później powiat stał się częścią Burgundii. W 1482 r. tytuł z ziemiami przeszedł na Habsburgów. Jednak już w 1659 r. powrócił pod protektorat francuski i stał się nominalnym hrabstwem. W tym samym czasie jej właściciele otrzymali tytuł parostwa francuskiego, a później jednym z przedstawicieli tego rodu został król Francji Karol IX.
- Książęta Condé.
Ta młodsza gałąź królewskiej dynastii Francjiodgrywały ważną rolę w życiu publicznym i politycznym królestwa aż do ich zniknięcia w 1830 roku. W całej swojej historii rodzina ta wielokrotnie zasiadała na tronie i brała udział w różnych spiskach.
- Rodzina Lusignanów.
Rodzaj znany jest z rozprzestrzeniania swoich wpływówdaleko poza Francją. Jej przedstawiciele od XII wieku w wyniku małżeństw dynastycznych stali się władcami Cypru i Jerozolimy, a w XIII wieku królami cylicyjskiego królestwa ormiańskiego i księstwa Antiochii. Dzięki nim hierarchia tytułów szlacheckich we Francji została częściowo przeniesiona na te państwa.
- Dom Valois-Anjou.
Przedstawicielami rodu byli królowie Neapolu i jedenz gałęzi starożytnej dynastii Kapetyngów. W 1328 roku ich przedstawiciel Filip VI wstąpił na tron Francji. Otrzymał ją nie w spadku, ale z powodu braku męskich spadkobierców po kuzynie – królu Francji. Dynastia panowała przez ponad 2 wieki, aż tron przeszedł w ręce Henryka Czwartego.
Teraz wiesz, ile stopni hierarchiischody oddzielały zwykłego arystokratę od tego, który posiadał najwyższy tytuł szlachecki we Francji, Anglii czy innych państwach Europy Zachodniej. Dziś wielu z ich potomstwa, które odziedziczyło tylko wielkie nazwisko, żyje jak zwykli ludzie i tylko od czasu do czasu pamięta swoich przodków, którzy dali im błękitną krew.
