Партией большевиков руководили люди разные.Niektóre z nich były znakomitymi mówcami, inne wyróżniały się wybitnymi zdolnościami organizacyjnymi, inne wyróżniały się oszałamiającą brutalnością. Szczególne miejsce w ikonografii partii zajmuje Dzierżyński Feliks Edmundowicz. Cytaty z jego przemówień i po prostu frazesy, które przypadkowo upuścił, świadczą o niejednoznaczności natury i szczególnym talencie. Z jednej strony wykazują żywy umysł, pewien romans światopoglądu i rozsądnego rozumowania, z drugiej zaś pozostają w bezpośrednim konflikcie z metodami jego działania. Czas oczywiście był trudny, ale ludzie tak się zachowali.
Ikona konfliktu
Portret Feliksa Dzierżyńskiego w czasach radzieckichudekorował ściany biur wszystkich organizacji, które odziedziczyły funkcje Czeka (OGPU, MGB, KGB, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych), a jego pomnik stał w centrum placu Lubyanka, naprzeciwko budynku dawnej spółki akcyjnej Rossiya, która przed rewolucją świadczyła usługi ubezpieczeniowe. AO zniknął, a strach trwał długo, przez cały czas istnienia ZSRR. Aparat przymusu dla państwa jest konieczny, szczególnie dla ludzi i proletariatu. Na samym początku rozwoju koncepcji jego mechanizmu stał Feliks Edmundowicz Dzierżyński. Paradoks tej sytuacji (możliwe, że ten schemat jest również prawdziwy) polega na tym, że sam spędził znaczną część swojego życia na wygnaniu i więzieniu, cierpiąc z powodu niezgody z ówczesnym systemem społecznym. Doświadczenie zdobyte przez „Żelaznego Feliksa” w tych latach zostało przez niego wzięte pod uwagę. Sowiecki system tłumienia niezadowolenia okazał się znacznie silniejszy, twardszy i skuteczniejszy niż imperial.
Rodzina właściciela ziemskiego i spędzone w niej dzieciństwo
11 września 1877 w rodzinie gimnazjumnauczyciel EI Dzierżyński, wiara katolicka, był syn o imieniu Felix. Zgodnie ze statusem społecznym ojca przyszłego prezesa Czeka, można go było przypisać właścicielom ziemskim, jednak niewielki, posiadał tylko gospodarstwo Dzierżynowo.
Rodzina miała w nim wiele dzieci, z wyjątkiem Feliksadorastali bracia i siostry (Ignacy, Kazimierz, Stanisław, Jadwiga, Aldona, Władysław i Wanda) i najwyraźniej brak funduszy zmusił biedną szlachtę do pracy na polu oświaty. Kiedy Felix był już młodym mężczyzną, na farmie wydarzyła się tragedia, córka Edmunda Iosifovicha zmarła w wyniku przypadkowego strzału. Nie rozumieli, kto był odpowiedzialny za śmierć Wandy, śledczy doszli do wniosku, że wypadek nastąpił na skutek zaniedbania.
Chłopak z gimnazjum Juzek Piłsudski i sukcesy w nauce
W wieku dziesięciu lat Felix spotkał siękolejny przyszły wielki Polak, Juzek. Przyjaciele studiowali razem przez osiem lat, nie zdając sobie sprawy, że jeden z nich zostanie zawodowym rewolucjonistą, a drugi zagorzałym antykomunistą. To Józef Piłsudski był w stanie odeprzeć atak wojsk czerwonych w 1920 r., Których tyłem dowodził Dzierżyński Feliks Edmundowicz. Narodowość nie jest tak ważna dla prawdziwego bolszewika, jeśli to konieczne, możesz zaatakować swój kraj ojczysty.
Uczeń Felix nie wykazywał żadnych specjalnych talentów.Uczył się w pierwszej klasie przez dwa lata. Gimnazjum nie można uznać za ukończone, nie otrzymał dyplomu, jedynie zaświadczenie stwierdzające, że „dobry” (ale nie „doskonały”) otrzymał Prawo Boże, ale po łacinie, francusku, fizyce, geometrii, algebrze i historii jego sukcesy oceniano na solidną „trójkę”. Sytuacja była absolutnie zła z językami greckim i rosyjskim. A wszystko to z zadowalającą starannością, zachowaniem i uwagą.
Początek rewolucyjnej walki
Tak więc młody człowiek opuścił mury sali gimnastycznej.Było jasne dla wszystkich: nauczycieli, innych praktyków i samego siebie, że nie wyróżniał się żadnymi szczególnymi skłonnościami i talentami. Nie spodziewano się również bogatego dziedzictwa. A potem młody człowiek zainteresował się marksizmem (wtedy ta idea aktywnie przejmowała buntownicze umysły). Dzierżyński Feliks Edmundowicz również zapisał się do podziemnego kręgu. Najwyraźniej prawdziwe nazwisko wydało mu się zbyt polskie i niewystarczająco romantyczne, więc przyjął przydomek Astronom. Dlaczego dokładnie to, o tej historii milczy. Prowadząc agitację wśród słabo wykształconych uczniów i praktykantów (wystarczyło na tę edukację), Astronom popełnił pewien błąd, w wyniku którego jeden z promowanych przez niego pracowników o niskich kwalifikacjach napisał raport na policję o odpowiedniej treści - a Feliks Edmundowicz Dzierżyński trafił do więzienia w Kownie (1897). Po roku więzienia trafił do Nolinska w województwie Vyatka, pod trzyletnim nadzorem policji, ale nawet tutaj, pracując jako drukarz w fabryce tytoniu, nie porzucił rewolucyjnego pomysłu. Połącz ponownie, a następnie ucieknij.
Życie pełne romansu: aresztowania, wygnanie i ucieczki
Wilno, Litwa, Polska - takie są miejscamapa geograficzna, na której działał Dzierżyński Feliks Edmundowicz na przełomie XIX i XX wieku. Jego biografia pełna jest epizodów aresztowań i wyroków. Cytadela Warszawska (1900), Sedletsky Central (1901), Vilyui Transit Prison (1902), wygnanie Aleksandra i romantyczna ucieczka łodzią z Verkholensk. Następnie emigracja, na której zaczyna się kariera partyjna podczas Socjaldemokratycznej Konferencji Polski i Litwy. Teraz jest sekretarzem komisji zagranicznej.
Aresztowania i zwolnienia stają się coraz bardziej interesujące
Kiedy rozpoczęła się wojna z Japonią, polsko-litewskaSocjaldemokraci (SDKPL) zrobili wszystko, aby skomplikować sytuację gospodarczą imperium rosyjskiego. Demonstracje, zamieszki, strajki, a nawet sabotaż były aktywnie przeprowadzane przez bojowe skrzydło partii, za co jej przywódcy ponownie siedzieli w więzieniu. Pozostaje tylko podziwiać łagodność królewskich wyroków. Feliks Edmundowicz Dzierżyński w 1905 roku został wrzucony do lochów. To było w lipcu, aw październiku został już objęty amnestią. Grudzień 1906, areszt w Warszawie i proces, w czerwcu został zwolniony za kaucją. 1909 rok, werdykt - dożywotnie zesłanie na Syberię, z którego łatwo było uciec i to nie byle gdzie, ale bezpośrednio do Maksyma Gorkiego na Capri. Czy ktoś może to teraz powtórzyć?
Przed rewolucją
W 1910 roku w życiu sekretarza partii (iskarbnik na pół etatu) wydarzyło się ważne wydarzenie - ożenił się. Jego wybraną osobą była Sophia Mushkat, koleżanka. W jego notatkach z tego czasu pojawiają się wzmianki o miłości, która daje siłę do przetrwania wszelkich trudności. Wcześniej tylko w walce widział sens życia Dzierżyńskiego Feliksa Edmundowicza. Jego krótka biografia zawiera informację, że w latach 1910-1911 popierał stanowisko Lenina, przeciwstawiając się Plechanowowi swoimi metodami prawniczymi. W 1912 r. Został ponownie aresztowany, tym razem wobec złośliwego buntownika i uciekiniera zastosowano skuteczniejsze represje - pierwsze trzy lata ciężkiej pracy (Orzeł Centralny), potem kolejne sześć w Butyrce, gdzie mógł siedzieć do 1922 r., Gdyby nie na rewolucję lutową.
Jakobin z rewolucji proletariackiej
Po połączeniu SDKPiL z RSDLP (b) FelixEdmundowicz Dzierżyński natychmiast angażuje się w aktywną pracę partyjną. W tym okresie nadal nie ma dogmatów, dopiero ustalane są stanowiska, aw tak ważnej sprawie, jak samostanowienie narodów, sekretarz sprzeciwia się kursowi leninizmu, ale jest to tymczasowe. Ważniejsze nie jest słowo, ale czyn, na przykład zorganizowanie zbrojnego zamachu stanu, utworzenie oddziałów bojowych Czerwonej Gwardii i zajęcie centrów łączności 25 października. Dzierżyński był nawet Ludowym Komisarzem Spraw Wojskowych przez prawie całe lato 1917 r., Zanim Leon Trocki objął to stanowisko. Lenin nazwał go jakobinem i to był komplement. Partia pilnie potrzebowała osoby, która potrafiłaby stworzyć i poprowadzić specjalne, karzące i bezlitosne ciało, a ten interes powierzono „żelaznemu” Feliksowi.
Terror i trochę trockizmu
W grudniu 1917 roku powstało realne zagrożenieOgólnorosyjski strajk urzędników państwowych. W odpowiedzi na to Rada Komisarzy Ludowych utworzyła Ogólnorosyjską Nadzwyczajną Komisję ds. Zwalczania Sabotażu. Tak więc do śmierci kierował nim Dzierżyński (w 1922 r. Przemianowano go na OGPU). Czeka brała udział w masowych represjach, a jej szef często inicjował akcje unicestwienia ludności i całkowitej eksterminacji przedstawicieli „klas pasożytniczych”. Tylko raz zrezygnował ze swoich obowiązków składając rezygnację. Stało się to po zabójstwie niemieckiego ambasadora Mirbacha, popełnionego w celu zakłócenia pokojowych (a właściwie kapitulacyjnych) negocjacji w Brześciu. W tym momencie Dzierżyński zajął stanowisko trockistowskie, z którego później wielokrotnie żałował. Pod każdym innym względem „żelazny” Feliks był zadowolony z Rady Komisarzy Ludowych: przeprowadzał czystki, brał zakładników i rozstrzeliwał ich. W swojej działalności nie widział nic strasznego.
Dzieci, sport, represje, wewnętrzne walki partyjne i śmierć
Wojna domowa się skończyła i konsekwencje tegozbrodnicza, bratobójcza rzeź rozpoczęła się w całym przerażeniu. Zniszczony przemysł, wszędzie panowała dewastacja, kraj zalały dzieci ulicy. Pięć milionów ocalałych dzieci zostało bez rodziców, a ofiar śmiertelnych nie da się dziś policzyć. Feliks Dzierżyński zainicjował ważny program państwowy wychowania pokolenia dotkniętego wojną, które powinno być nie tylko nakarmione, ubrane i okute, ale także wychowane w duchu nowego porządku społecznego. W tym celu w całej Rosji utworzono sierocińce, specjalne areszty i gminy dziecięce. Ten projekt można nazwać jednym z najbardziej udanych w historii ZSRR.
Niewiele osób dziś pamięta, że DzierżyńskiFeliks Edmundowicz, którego zdjęcia (zwłaszcza te późne) świadczą o złym stanie zdrowia, stał się jednym z głównych pionierów masowego sportu w ZSRR. Co więcej, społeczeństwo Dynamo można bezpiecznie nazwać jego pomysłem.
Pamiętając o naszej własnej bogatej przeszłościwahania i odchylenia od linii partii, Dzierżyński często występował w obronie bolszewików, którzy popełnili takie błędy ideologiczne. Jest całkiem możliwe, że gdyby żył dłużej, podzieliłby los wielu członków Komitetu Centralnego zbioru leninowskiego i zostałby zapamiętany za wszystkie swoje „trockizm” i inne „rykizm-piatakizm-kamenizm” w 1937 lub 1938 roku. W pewnym sensie miał nawet szczęście, przynajmniej w sensie historycznym. Podczas plenum partyjnego w 1926 r. Tak emocjonalnie spierał się ze swoimi byłymi towarzyszami broni i przyjaciółmi Piatakowem i Kamieniewem, że jego bolszewickie serce nie mogło tego znieść i wieczorem towarzysz Dzierżyński zmarł.
Stał się radziecką ikoną, symbolem nieelastyczności, jego imieniem nazwano fabryki, fabryki, szkoły, dywizje, statki i miasta ...
