Opowieść francuskiego pisarza Francoisa MauriacaKrótkie podsumowanie The Monkey zostało stworzone w 1951 roku, a następnie przetłumaczone na wiele języków świata. W centrum fabuły leży los pacjenta od narodzin dwunastoletniego chłopca, który jest opóźniony w rozwoju od swoich rówieśników. Z młodym Guillaume nieuczciwie kosztują nie tylko naturę. Dziecko nie czuje miłości i wsparcia bliskich i jest nieustannie atakowane przez matkę.
Potomek szlachetnej rodziny
Cienka szyja z kurczaka, krótkowłosa głowaduże uszy, opadająca dolna warga, która nieustannie kapie ślinotokiem - taki jest portret młodszego potomstwa z rodzaju Barons de Cernay. Matka nazywa swojego syna małpą, maniakiem, degeneratem i innymi obraźliwymi przydomkami. Ponadto chłopiec nieustannie dostaje uderzenia i klapsy od kobiety, która nienawidzi go tak samo jak własnego męża. Oczywiście Guillaume jest dokładną kopią jego ojca, który cierpi na łagodny stopień demencji.
Mad Fury Madame de Cernay
W zamku, w którym mieszka pobożna rodzina,skandale nieustannie wybuchają. Wichrzycielem jest matka Guillaume, która nazywa się Paul. Nieszczęśliwy chłopiec cierpi przede wszystkim, skierowany jest na niego gniew kobiety niezadowolonej ze swojego losu. Żółtawa twarz, pokryta ciemnym puchem na brodzie i górnej wardze, lśniące ciemne włosy - tak wygląda bohaterka „Małpy” Moriaka. Podsumowanie historii jej pojawienia się w domu nie budzi sympatii czytelnika.
Trzynaście lat temu Paul ożenił siębrzydki baron zawarł związek małżeński ze szlachetnym arystokratycznym nazwiskiem. Madame de Cernay nie jest w stanie dzielić łóżka z ekscentrycznym mężem. Domostwa nazywają ją potworem, potworem, gorgonem dla jej oczu. Mały Guillaume, znienawidzony przez matkę, szuka ochrony przed babcią, ojcem i pokojówką, służącą w zamku. Ale tylko starsza pokojówka honorowa odnosi się do chłopca z prawdziwą czułością i szczerą miłością.
W historii Moriaka „Monkey” podsumowaniektóre nie mogą pomieścić wszystkich niuansów przygnębiającej sytuacji panującej w domu, relacje barona z żoną są łagodnie powiedziane: tylko raz Paul odpowiedział na ramiona męża, w wyniku czego urodził się ich syn Guillaume.
Słaby promyk nadziei
Pomimo opóźnień rozwojowych chłopiec opanowałpodstawy umiejętności czytania i pisania. Dwukrotnie podarowano go prywatnym pensjonatom, ale nie chcieli tam wspierać chorego dziecka - Guillaume poplamił prześcieradła. Paul umawia się ze świeckim nauczycielem szkolnym, który mieszka w pobliżu zamku, aby uczyć się indywidualnie z synem. Zamkniętemu dziecku nie było łatwo spotkać się z panem Bordasem, którego wyobrażał sobie jako „kanibala”. Ignorując łzy i prośby syna, Paul zabiera go na pierwszą lekcję w deszczowy, jesienny wieczór.
Okazało się, że nauczyciel nie jest taki straszny.Po dwugodzinnej rozmowie z nim chłopiec nabrał wiary we własne możliwości, obudziła się nadzieja na znalezienie nowego przyjaciela, życzliwego i wyrozumiałego mentora. Tej nocy, po raz pierwszy w swoim krótkim życiu, Guillaume zasnął z uśmiechem na ustach. Chciałbym, aby zakończyła się ta jasna nuta w historii Francoisa Moriaca „Małpa”. Podsumowanie ostatniego rozdziału mówi o ponurych wydarzeniach, które przerodziły się w tragedię.
Ulga od udręki psychicznej
Наутро под давлением жены, которой был неприятен na widok małego barona de Cernaya Robert Bordas wysyła notatkę do zamku, informując o odmowie postępowania z chorym dzieckiem. W domu znów wybuchł skandal między matką a babcią. Paweł wyrzuca zniewagę na bezwartościowego syna i szalonego męża.
Aby nie słyszeć złośliwych oświadczeń, ojczezabiera Guillaume na ulicę. Idą na rodzinny cmentarz, na którym Galeas poświęca cały swój wolny czas, opiekując się grobami swoich przodków. Baron podejmuje zwykłą pracę, a chłopiec siedzący na nagrobku nie może powstrzymać łez, opłakując swoją bezużyteczność. W końcu nawet nauczyciel, który był tak uprzejmy i troskliwy, nie chce z nim postępować.
Gdzieś w oddali szeleści rzeka.Ten dźwięk przyciąga Guillaume, a on pewnie idzie w pośpiechu w kierunku wyzwolenia od znęcania się fizycznego i cierpienia psychicznego. Ojciec, zauważając nieobecność syna, wyrusza na poszukiwanie go. Galeas, nie mniej niż jego chłopiec, był zmęczony bezradną ziemską egzystencją. Otchłań rzeki odebrała życie dwóm ostatnim przedstawicielom klanu de Cernay.
„Od pana Galeasa trzymającego rękęsynu, postanowiłem podzielić się z nim wiecznym snem, nikogo innego nie obchodzą groby na cmentarzu rodzinnym ”. Tak kończy się historia Moriaka „Monkey”, którego streszczenie właśnie przeczytałeś.
