UE, jako największy ośrodek polityczny,ma w swoim składzie dziś 27 państw. Jednak w 2004 roku, kiedy liczył tylko 25 stanów, stał się nie do opanowania i zaczął tracić demokrację. Dlatego w tym czasie powstała kwestia przyjęcia Konstytucji dla Unii Europejskiej. Kilka lat jego rozwoju umożliwiło uzyskanie bardzo demokratycznego prawa, które następnie musiało zostać podpisane przez wszystkie uczestniczące kraje. Ale podpisało go tylko 18 stanów. W związku z tym większość przepisów prawa musiała zostać wykluczona lub zmieniona.
Nowy dokument dotyczący reform został zatytułowany„Traktat lizboński” nie zawierał słowa „konstytucja” i został podpisany 13 grudnia 2007 r. W stolicy Portugalii przez wszystkie dwadzieścia siedem państw członkowskich Unii Europejskiej. Tym samym traktat ten zastąpił dawną Konstytucję Unii Europejskiej i miał na celu zreformowanie systemu zarządzania w Unii Europejskiej, a także stał się podstawą funkcjonowania UE w ciągu najbliższych dwudziestu lat.
Porozumienie lizbońskie utrwaliło równowagę między interesami i celami państw członkowskich UE, nadając tym ostatnim status „wielkiego mocarstwa”.
Tekst tej umowy wprowadził zmiany do głównegotrzy dokumenty Unii Europejskiej: Traktat rzymski, Maastricht i Traktat o energii jądrowej. Podstawą prawną Unii stały się dwa zaktualizowane akty: DES i TFUE, oba mają jednakową moc prawną.
DES zawiera główne zadania i cele, podstawy iZasady UE. Opisuje metody współpracy między uczestniczącymi krajami, a także nakreśla działania w zakresie polityki zagranicznej Unii i jej polityki bezpieczeństwa. TFUE bada kierunek polityki UE, jej wolność, legalność i bezpieczeństwo, a także system regulacji stosunków zewnętrznych, finansów.
Traktat lizboński ma wiele innych protokołów, które tworząintegralna część głównych umów. Tak więc albo wyjaśniają postanowienia traktatów, albo kształtują stanowisko niektórych państw w różnych kwestiach. Ponadto traktat kodyfikuje zasadę kompetencji, to znaczy Unia Europejska nie ma prawa wykraczać poza kompetencje państw członkowskich.
Postanawia również traktat lizbońskitrójstopniowy system zarządzania Unią Europejską, na który składają się instytucje posiadające kompetencje, inne organy, które powstają na podstawie decyzji instytucji oraz tzw. instytucje.
Do instytutów dodano dwie struktury:Rada, która jest najwyższym organem władzy politycznej, i Bank Centralny. Rada ma przewodniczącego wybieranego na dwa i pół roku, a także Wysokiego Przedstawiciela UE ds. Polityki Bezpieczeństwa i Spraw Zagranicznych. Liczba członków Rady Deputowanych nie powinna przekraczać siedmiuset pięćdziesięciu jeden.
Traktat lizboński przewiduje, że trzy państwa będą tak zwane przewodnictwo w Radzie, stanowisko to będzie sprawowane przez 18 miesięcy.
Uczestniczące państwa mają między sobą prawozawieranie umów, jeżeli nie są one sprzeczne z umowami podpisanymi przez Unię Europejską lub nie wykraczają poza jej kompetencje.
Tak dała Konwencja Lizbońskazdolność Unii Europejskiej do określania i realizacji polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, w tym zajmowania się funkcjonowaniem rynku wewnętrznego i unii celnej, polityką handlową, gospodarczą, terytorialną i społeczną. Ponadto UE ma prawo zajmować się kwestiami energii, egzekwowania prawa, transportu, środowiska i zdrowia oraz wieloma innymi kwestiami. UE zobowiązuje się zapewniać pomoc i wsparcie wszystkim uczestniczącym państwom w sprawach edukacji, kultury, turystyki i medycyny.
