Niedawno latem 1992 roku w Mołdawiistał się niepodległym krajem, były wydarzenia, o których dziś, ponad dwie dekady później, wolą nie pamiętać. Z wyjątkiem mieszkańców Naddniestrza, jak wielką skalę nabrała ta mało znana wojna, pamiętają tylko mieszkańcy Odessy, którzy konsekwencje masakry widzieli w lokalnych kanałach telewizyjnych (te kadry nie zostały nigdzie powtórzone), oraz osobiście obserwując uchodźców z Tyraspola i Bendera, którzy masowo przybyli do którego nagle stało się miastem granicznym. Podobnie jak na wojnie, podróżowali w wagonach towarowych.
Wkrótce imię bohatera stało się znane, zdecydowaniektóry zakończył tę rzeź. Według naocznych świadków gen. Łebed zasłonił ostrzałem artyleryjskim wojska mołdawskie przygotowujące się do przeprawy przez Dniestr, a następnie zagroził wejściem do Kiszyniowa ze swoimi spadochroniarzami i przywróceniem tam porządku.
Spadochroniarze rzadko zajmują wysokie stanowiska wojskowe.Nie uczy się strategii, przeznaczeniem „skrzydlatej piechoty” jest rozwiązanie problemów taktycznych. Na przełomie ostatnich dziesięcioleci istnienia ZSRR do rozwiązywania konfliktów międzyetnicznych zaczęto wykorzystywać oddziały powietrznodesantowe. Generał Lebed dowodził rozpędzeniem wiecu w Tbilisi w kwietniu 1989 r., Kiedy zginęło 18 jego uczestników. Po tym, jak wyśmiał próbę przedstawiania tych aktów protestu jako wyłącznie pokojowych, zadając proste pytania dotyczące treningu sportowego starej kobiety, której spadochroniarz nie mógł dogonić, zaczęli o nim mówić.
Weteran Afganistanu, posiadacz czterech orderów, henaprawdę wyróżniał się wśród „parkietowych generałów”. Odważny wygląd łączył się z aforystyczną polemiką i ponurym, ale subtelnym poczuciem humoru, które ktoś błędnie uznał za żołnierską niegrzeczność. Umiejętność wyrażenia istoty sytuacji w sposób przenośny i jasny, zaniedbując normy poprawności politycznej, stała się cechą wyróżniającą generała Aleksandra Lebeda.
Jednocześnie za zewnętrzną bezpośredniością kryła się rozsądnaostrożność okazana w 1991 r. podczas puczu sierpniowego i dwa lata później, gdy czołgi ostrzeliwały budynek Rady Najwyższej. Wtedy łatwo było znaleźć się wśród „dusicieli wolności”, „satrapów” i położyć kres swojej karierze. Nie, generał Lebed nie odmówił wykonania rozkazu, ale nie przejawiał żadnej szczególnej inicjatywy, tak charakterystycznej dla jego charakteru.
Ale w 1996 roku, kiedy cały Kremlkierownictwo wycofało się z rozwiązania problemu czeczeńskiego, podpisał porozumienie z przywódcami bojowników, co początkowo było przez wielu odbierane jako zdrada. W rzeczywistości, jako prawdziwy wojskowy, generał Lebed rozumiał, że nie można odnieść zwycięstw metodami stosowanymi w wojnie, potrzebny jest wytchnienie, aby podjąć właściwe decyzje.
Oczywiście tak kolorowa postać nie mogłabyć ignorowanym przez ówczesnych strategów politycznych. W nadziei na okiełznanie charyzmatycznej armii, popularnej wśród żołnierzy i ludu, ówcześni władcy losów kraju złożyli mu kuszącą ofertę, której istotą było odwrócenie głosów od niektórych kandydatów na prezydenta. Generał Lebed zgodził się.
Jego kariera polityczna doprowadziła go do tegokrzesło gubernatora na terytorium Krasnojarska. I w tym procesie widać było chęć Borysa Bieriezowskiego, aby obserwować swoje interesy, finansując kampanię „czarną gotówką”. Jednak oczekiwania się nie spełniły.
Łebed nie był dobrym liderem.Okazało się, że trudniej było kontrolować krawędź niż pułk powietrznodesantowy. Walka z władzą kryminalną Bykow zakończyła się taktycznym zwycięstwem, ale ogólnie sukcesy gospodarcze regionu pozostawiały wiele do życzenia.
Spowodowała śmierć generała Lebeda w katastrofie lotniczejszeroka reakcja publiczna. Większość obywateli Rosji nie chciała uwierzyć w jego wypadek. Wielu wydawało się, że został wyeliminowany bardzo realny pretendent do prezydentury, który przyniósłby krajowi prawdziwy porządek militarny.
Raczej fakty obalają tę opinię.
