Антигитлеровскую коалицию можно смело назвать związek, który powstał z dnia na dzień. Tarcia i sprzeczności między uczestnikami wstrząsały nim przez cały czas jego istnienia. Jaki jest powód kruchości tego związku?
Jak to się wszystko zaczęło
Początki stowarzyszenia, które przeszło do historii jako„Koalicja antyhitlerowska” polega na stosunkach umownych między Wielką Brytanią, Francją, Polską i innymi państwami europejskimi. We wrześniu 1939 r. Po ataku Niemiec na Polskę państwa te weszły w wojnę. Powstała więc koalicja „zachodnich sojuszników”, od której zaczęło się tworzenie koalicji antyhitlerowskiej.
Do 1941 roku ZSRR nie był członkiem tej koalicji. Podpisany z Niemcami pakt o nieagresji sprawił, że takie sojusze były nie tylko zbędne, ale i nieopłacalne, bo w latach 1939-1940. Związek Radziecki uzyskał nowe terytoria bez znaczących strat: zachodnią Ukrainę, zachodnią Białoruś, kraje bałtyckie, Besarabię i północną Bukowinę. Ale 22 czerwca 1941 roku sytuacja radykalnie się zmieniła.
Teraz interesy ZSRR i państw zachodnichzbiegło się. 22 czerwca szef brytyjskiego rządu Winston Churchill ogłosił gotowość udzielenia pomocy Związkowi Radzieckiemu w wojnie. Kilka dni później prezydent USA Franklin Roosevelt wydał to samo oświadczenie. Po kapitulacji Francji w 1940 r. Brytyjczycy zostali skutecznie z nazistami i ich sojusznikami twarzą w twarz. Wehrmacht miał właśnie dokonać lądowania na Wyspach Brytyjskich, aw basenie Pacyfiku koloniom brytyjskim zagrażała walcząca w wojnie po stronie Niemiec Japonia. Stany Zjednoczone, które miały własne interesy na Pacyfiku, również obawiały się konfliktów z Japonią. Dlatego koalicja antyhitlerowska potrzebowała nowego sojusznika. Już w lipcu 1941 r. W Moskwie odbyło się spotkanie przywódców radzieckich z przedstawicielami brytyjskimi. We wrześniu 1941 roku ZSRR ogłosił przystąpienie do Karty Atlantyckiej, deklaracji współpracy Wielkiej Brytanii i Stanów Zjednoczonych w walce z Niemcami. Tak więc utworzenie koalicji antyhitlerowskiej otrzymało poważny impuls do przodu.
Wyzwania i sukcesy
Ale wkrótce po tym wydarzeniu, międzypierwsze napięcia powstały między koalicjantami. Zarówno Wielka Brytania, jak i Stany Zjednoczone były bardzo zadowolone z przywrócenia przedwojennych granic w Europie. Kierownictwo radzieckie nie chciało zgodzić się na takie propozycje. W końcu należałoby zrezygnować z terenów zaanektowanych już przed 1941 r. Z tego powodu podpisanie Traktatu o Związku Brytyjsko-Radzieckim zostało zakłócone.
Kolejny problem, z którym się spotkałemkoalicji antyhitlerowskiej była kwestia otwarcia drugiego frontu w Europie. Większość formacji Wehrmachtu i sojuszników Niemiec była skoncentrowana na terytorium ZSRR, więc uderzenie z terytorium Europy Zachodniej byłoby całkiem logiczne. Ale strona brytyjska zareagowała na tę propozycję radzieckiego przywództwa bez entuzjazmu, powołując się na brak siły. Amerykanie początkowo stanęli po stronie ZSRR, ale potem poszli na propozycję Churchilla, aby wysyłać wojska nie w Europie, ale w Afryce Północnej. Z powodu tych nieporozumień drugi front nie otworzył się szybko.
A jednak pomimo tych różnickoalicja antyhitlerowska była w stanie osiągnąć swój cel. Amerykańskie dostawy sprzętu i żywności były niezbędną pomocą dla aliantów. Było to szczególnie ważne w latach 1941-1942, kiedy wiele ośrodków przemysłowych ZSRR znalazło się na terenach okupowanych przez Niemców. Było to ważne również dla Wielkiej Brytanii, odciętej od swoich kolonii z powodu niekorzystnej sytuacji na morzach.
Zwycięstwo ZSRR w bitwie pod Stalingrademskłoniło sojuszników do podjęcia bardziej zdecydowanych działań. Stało się jasne, że w wojnie nastąpił punkt zwrotny, a państwa zachodnie rozpoczęły aktywne przygotowania do otwarcia Drugiego Frontu, aby jak najszybciej zakończyć wojnę w Europie i zapobiec zbytniemu posunięciu się Armii Czerwonej na Zachód. W 1944 roku do Normandii wylądowały wojska alianckie, co przyspieszyło klęskę Niemiec w wojnie.
Gdy zbliżamy się do zwycięstwa, relacja międzysojusznicy rozpieszczali coraz bardziej. W kwietniu 1945 r. Zmarł F. Roosevelt, którego następcą został Harry Truman, który miał bardziej negatywny stosunek do ZSRR. Obecność wojsk radzieckich w Europie Wschodniej również nie sprzyjała zacieśnieniu stosunków między koalicjantami. Kiedy główny cel sojuszników - klęska Niemiec - został osiągnięty, stosunki między ZSRR a Zachodem uległy całkowitemu pogorszeniu. Zaczęła się utajona konfrontacja między wczorajszymi sojusznikami, która przeszła do historii jako zimna wojna i na długi czas stworzyła napiętą sytuację na całym świecie.
