Китайский представляет собой группу родственных dialekty językowe tworzące jedną z gałęzi chińsko-tybetańskiej rodziny językowej. W wielu przypadkach osoby posługujące się różnymi dialektami się nie rozumieją. Chiński jest używany przez większość Chińczyków i wiele innych grup etnicznych w Chinach. Prawie 1,4 miliarda ludzi (około 19% światowej populacji) mówi po chińsku w takiej czy innej formie. W tym artykule dowiesz się o niektórych aspektach gramatyki języka chińskiego oraz ogólnie o jego cechach i historii.
Dialektyka chińska
Gatunki języka chińskiego są zwykle określane przez rodzimych użytkowników języka jako dialekty tego samego języka chińskiego, ale lingwiści zauważają, że są tak różnorodni jak rodzina języków.
Диалектное разнообразие китайского языка przypomina różne języki romansu. Istnieje kilka głównych regionalnych dialektów języka chińskiego (w zależności od schematu klasyfikacji), z których najczęstszym jest:
- Mandaryński lub standardowy chiński (około 960 milionów mówców, komunikuje się w południowo-zachodnich regionach Chin);
- dialekt-Wu (80 milionów przewoźników, często np. w Szanghaju);
- dialekt Ming (na przykład 70 milionów dialektów jest szeroko rozpowszechniony poza Chinami, na Tajwanie i innych terytoriach zamorskich);
- dialekt Yue (60 milionów użytkowników, inaczej nazywany dialektem kantońskim) i inne.
Większość z tych dialektów jest wzajemnychniezrozumiałe, a nawet dialektalne przysłówki w grupie Ming nie są zrozumiałe dla osób mówiących jednym lub drugim dialektem Ming. Jednak dialekt Xiang i niektóre południowo-zachodnie dialekty mandaryńskie mogą mieć wspólne terminy i pewien stopień podobieństwa. Wszystkie różnice dotyczą tonacji i niektórych aspektów gramatycznych. Chociaż praktyczna gramatyka języka chińskiego we wszystkich dialektach ma wiele cech wspólnych, istnieją pewne różnice.
Standardowy mandaryński
Standardowy chiński - ujednolicony formularzmówiony chiński, oparty na dialekcie pekińskim mandaryńskim. Jest to język urzędowy Chin i Tajwanu oraz jeden z czterech języków urzędowych Singapuru. Gramatyka współczesnego języka chińskiego opiera się na tym systemie. Jest to jeden z sześciu języków urzędowych Organizacji Narodów Zjednoczonych. Pisemna forma języka standardowego, oparta na logogramach, znanych jako znaki chińskie, jest wspólna dla wszystkich dialektów.
Klasyfikacja chińska
Większość lingwistów klasyfikuje wszystkieodmiany języka chińskiego jako część rodziny języków chińsko-tybetańskich wraz z językiem birmańskim, tybetańskim i wieloma innymi językami używanymi w Himalajach i Azji Południowo-Wschodniej. Chociaż związek między tymi językami został po raz pierwszy ustalony na początku XIX wieku i jest obecnie szeroko badany, rodzina chińsko-tybetańska jest znacznie mniej zbadana niż indoeuropejska i austroazjatycka. Trudności obejmują dużą różnorodność języków, brak fleksji w wielu z nich i brak kontaktu językowego. Ponadto na odległych obszarach górskich, które często są również wrażliwymi obszarami przygranicznymi, mówi się wieloma językami mniejszościowymi. Bez rzetelnej rekonstrukcji języka prochińsko-tybetańskiego struktura najwyższego poziomu tej rodziny języków pozostaje niejasna.
Chiński system fonetyczny
Język chiński jest często opisywany jakoJęzyk „jednosylabowy”, to znaczy jedno słowo składa się z jednej sylaby. Jest to jednak prawdą tylko częściowo. To jest prawie dokładny opis klasycznego chińskiego i średniowiecznego chińskiego. W klasycznym języku chińskim około 90% słów w rzeczywistości odpowiada jednej sylabie i jednemu symbolowi. We współczesnym języku chińskim morfem (jednostka znaczeniowa) to z reguły jedna sylaba. W przeciwieństwie do tego język angielski ma wiele wielosylabowych morfemów, zarówno pokrewnych, jak i wolnych. Niektóre z konserwatywnych południowych Chińczyków to głównie słowa jednosylabowe, zwłaszcza wśród słów z podstawowego słownictwa.
W języku mandaryńskim (wersja standardowawymowa i pisownia hieroglifów), większość rzeczowników, przymiotników i czasowników składa się głównie z dwóch sylab. Istotną tego przyczyną jest wyczerpanie fonologiczne. Zmiany fonetyczne stopniowo zmniejszają liczbę możliwych sylab w czasie. We współczesnym mandaryńskim istnieje obecnie tylko około 1200 możliwych sylab, w tym różnice tonalne, w porównaniu do około 5000 sylab w języku wietnamskim (nadal w większości jednosylabowych). Ten fonetyczny brak dźwięków doprowadził do odpowiedniego wzrostu liczby homofonów, czyli słów, które brzmią tak samo. Większość współczesnych chińskich odmian ma tendencję do tworzenia nowych słów, łącząc ze sobą kilka sylab. W niektórych przypadkach jednosylabowe słowa stały się dwusygnałowe.
Gramatyka chińska
Chińska morfologia jest ściśle związana z mnogościąsylaby o dość sztywnej konstrukcji. Chociaż wiele z tych jednosylabowych morfemów może być pojedynczymi słowami, najczęściej tworzą one wielosylabowe związki, które bardziej przypominają tradycyjne zachodnie słowo. Chińskie „słowo” może składać się z więcej niż jednego morfemu, zwykle z dwóch, ale może to być trzy lub więcej. To jest podstawowa gramatyka języka chińskiego.
Na przykład:
- yún 云 / 雲 - "Chmura";
- hànbǎobāo, hànbǎo 汉堡包 / 漢堡包, 汉堡 / 漢堡 - „hamburger”;
- wǒ 我 - "Ja ja";
- rén 人 - „ludzie, człowiek, ludzkość”;
- dìqiú 地球 - "Ziemia";
- shǎndiàn 闪电 / 閃電 - "Błyskawica";
- mèng 梦 / 夢 - "marzenie".
Wszystkie odmiany współczesnego języka chińskiegojęzyki dialektalne są językami analitycznymi, ponieważ zależą raczej od składni (kolejności słów i struktury zdań) niż od morfologii. To znaczy zmiana formy słowa - wskazanie funkcji słowa w zdaniu. Innymi słowy, w języku chińskim jest bardzo niewiele odmian gramatycznych. W tej grupie języków nie ma czasu czasownika, żadnych zdań gramatycznych, żadnych liczb (w liczbie pojedynczej, mnogiej, chociaż istnieją znaczniki liczby mnogiej, na przykład dla zaimków osobowych), a tylko kilka przedimków (odpowiedników, które istnieją w języku angielskim).
Chińczycy często używają gramatykiZnaczniki wskaźnikowe pokazujące wygląd i nastrój czasownika. W języku chińskim jest to spowodowane użyciem cząstek takich jak le 了 (forma doskonała), hái 还 / 還 („nieruchomy”), yījīng 已经 / 已經 („już”) i inne.
Funkcje składni
Gramatyka teoretyczna języka chińskiegozapewnia następującą kolejność słów: podmiot-czasownik-przedmiot, podobnie jak wiele innych języków w Azji Wschodniej. Często specjalne konstrukcje zwane komentarzami służą do tworzenia różnych wyjaśnień w zdaniach. Chiński posiada również rozbudowany system specjalnych klasyfikatorów i liczenia słów, które są cechami charakterystycznymi języków orientalnych, takich jak japoński i koreański. Inną godną uwagi cechą gramatyki chińskiej, charakterystyczną dla wszystkich odmian mandaryńskiego, jest użycie konstrukcji czasownika szeregowego (kilka połączonych czasowników w jednym słowie opisuje jedno zjawisko), użycie „zaimka zerowego”. Oczywiście, aby utrwalić te cechy gramatyczne, wymagane są ćwiczenia z gramatyki języka chińskiego.
Słownictwo chińskie
Od starożytności jest ich ponad 20 tyshieroglify, z których obecnie powszechnie używa się około 10 tysięcy. Jednak chińskich znaków nie należy mylić z chińskimi słowami. Ponieważ większość chińskich słów składa się z dwóch lub więcej znaków, w języku chińskim jest więcej słów niż znaków. Najlepszym terminem w tym sensie byłby morfem, ponieważ reprezentują one najmniejsze jednostki gramatyczne, indywidualne znaczenia i / lub sylaby w języku chińskim.
Liczba znaków w języku chińskim
Szacunki dotyczące całkowitej liczby chińskich słów iwyrażenia są bardzo zróżnicowane. Jeden z autorytatywnych zbiorów chińskich znaków zawiera 54 678 znaków, w tym nawet starożytne. Katalog pekiński zawiera 85 568 znaków i jest największym dziełem źródłowym opartym wyłącznie na literackim języku chińskim.
Gramatyka języka chińskiego dla początkujących jest dość trudna, ci, którzy chcą opanować ten wyjątkowy język, będą musieli nauczyć się wszystkich subtelności językowych.
