Czołgi Wehrmachtu (niemieckie siły zbrojne) są dośćzharmonizowane z ówczesną niemiecką koncepcją ich stosowania. Podczas opracowywania pierwszych pojazdów bojowych na pierwszy plan wysuwano siłę bojową i mobilność. Ten ostatni planowano zapewnić ze względu na niewielką grubość pancerza. Ochrona musiała jednak wytrzymać pociski przeciwpancerne wystrzeliwane z karabinów maszynowych kalibru karabinowego. W czasie I wojny światowej to z powodu karabinów maszynowych front stał się statyczny. Dlatego teoretycy uważali, że ochrona przeciwpociskowa przywróci wojskom odpowiednią mobilność.
Naruszenie traktatu wersalskiego
Zgodnie z zawartym traktatem wersalskimpo klęsce Niemiec w I wojnie światowej krajowi temu zabroniono produkcji importowanych czołgów, a także innych podobnych pojazdów. Ale Niemcy potajemnie złamali to ograniczenie już w 1925 roku, uruchamiając projekt Big Tractor. Rezultatem tego programu było 6 czołgów, które zostały w pełni zmontowane na początku 1929 roku. Jednak nie można było przeprowadzić testów w samych Niemczech, więc wozy bojowe wysłano do ZSRR (szkoła czołgów pod Kazaniem). Po przeprowadzeniu testów polowych niemieccy inżynierowie wzięli pod uwagę wszystkie niedociągnięcia, dzięki czemu w przyszłości lekkie, średnie i ciężkie czołgi Wehrmachtu stały się znacznie lepsze. W Niemczech warzyła się produkcja wozów bojowych pierwszej generacji.
Pz.I
Pierwsze niemieckie czołgi Pz.Należałem do kategorii płuc. Prostota ich konstrukcji i niski koszt umożliwiły rozpoczęcie masowej produkcji. Tylko droga do przenośnika nie była łatwa. Pierwszy czołg wszedł do rozwoju dopiero w 1930 roku pod kryptonimem „Mały Ciągnik”. Podwozie zostało zamówione w firmie Krupp. Aby przyspieszyć proces produkcji, Niemcy postanowili wykorzystać kopię brytyjskiego zawieszenia czołgu Carden-Loyd. Aby zachować tajemnicę, wszystkie części zostały zakupione za pośrednictwem firm pośredniczących. Ale w końcu niemieccy inżynierowie nie czekali na to zawieszenie, odtwarzając je z rysunków i zdjęcia angielskiego odpowiednika. Światowy kryzys tamtych czasów spowolnił proces produkcyjny, a premiera pierwszej serii miała miejsce dopiero w 1934 roku. Od tego czasu naziści kierowali niemieckim przemysłem do budowy czołgów na przyszłe podboje. Aktywnie otwierano szkoły czołgów dla szkolących maszynistów. Niemcy przygotowywały się do II wojny światowej.
Pierwsza modyfikacja
Do końca 1935 r. czołgi Wehrmachtu, których zdjęciadołączona do artykułu osiągnęła liczbę 720 sztuk. Wszyscy poszli na wyposażenie dywizji bojowych utworzonych w tym samym roku. W 1936 r. utworzono trzy dywizje czołgów, które naziści doprowadzili do stanu pełnej gotowości bojowej.
Jednak czołg Pz.I musiał zostać zmodyfikowany.Inżynierowie stwierdzili niewystarczającą gęstość mocy (tylko 11 KM na tonę). Problem ten został rozwiązany poprzez wymianę starego silnika na nowy (100 KM) firmy Maybach. Do zawieszenia czołgu dodano zwykłego leniwca zamiast walca drogowego. Nowy model otrzymał oznaczenie Pz.I Ausf.B. Jego produkcja rozpoczęła się w połowie 1936 roku, aw ciągu dwunastu miesięcy nowa dywizja czołgów składała się z 1175 zmodyfikowanych jednostek.
Pz.II
Już w 1933 r. niemieckie kierownictwo zrozumiałoże rekrutacja dywizji będzie beznadziejnie spóźniona. Aby czołgi Wehrmachtu dotarły w wystarczającej liczbie, inżynierom polecono pracę nad stworzeniem nowego lekkiego modelu. Została nazwana La.S. 100, ale po wejściu do służby w dywizji przemianowano go na Pz.II. Naziści nie stali się oryginalni i wzięli czołg Pz.I jako prototyp. Główną różnicą między nowym autem jest jego przestronna wieża. To znacznie zwiększyło uzbrojenie czołgu: lewy karabin maszynowy został zastąpiony przez automatyczne działo 20 mm. Chcieli go zainstalować w modelu Pz.I pierwszej generacji, ale było na to za ciasno.
Oczywiście głównym celem uzbrojenia armatniego- walka z czołgami wroga. Ale co najważniejsze, tarcze artyleryjskie wroga były bezsilne wobec ognia armatniego. Szybkostrzelne działo przeciwpancerne było najniebezpieczniejszą bronią w tamtych czasach. Ładunek amunicji był wyposażony w pociski odłamkowo-burzące i przeciwpancerne.
Pz.III
Rozwój czołgu średniego Pz.III rozpoczął się w 1933 roku. A pod koniec 1935 roku Daimler-Benz wygrał przetarg na budowę 25 jednostek serii instalacyjnej. Wieże dostarczył Krupp. Po wydaniu pierwszej partii brak wiedzy na temat konstrukcji pojazdu bojowego stał się oczywisty. Czołgi Wehrmachtu wymagały ulepszenia. Inżynierom zajęło to całe trzy lata.
Kilka pierwszych serii miało ciekawąosobliwość pod względem uzbrojenia: dwa karabiny maszynowe były sparowane z armatą, a trzeci znajdował się w kadłubie czołgu. Pojazdy były wyposażone tylko w pancerz kuloodporny 14,5 mm. A niedoskonałe zawieszenia ograniczały mobilność w trudnym terenie. Ogólnie rzecz biorąc, każda nowa modyfikacja Pz.III zbliżała Niemców do czołgu nadającego się do masowej produkcji.
Najbardziej udanym z nich był Pz.III Ausf.E. Dzięki temu, że podwozie zostało opracowane przez Daimler-Benz, czołg ten miał najlepsze osiągi jezdne na świecie i najwyższą prędkość – 68,1 km/h. Wzmocniony pancerz (6 cm) i potężne działo kalibru 50 mm uczyniły z niego najgroźniejszy pojazd bojowy tamtych czasów. Fakt ten zostanie potwierdzony wiele lat później, kiedy badacze szczegółowo zbadają przechwycone w Wehrmachcie czołgi.
Pz.IV
Opracowany przez Krupp w celu wsparcialekki i średni Pz.III. W tym celu czołg był uzbrojony w działo kalibru 75 mm 24 i dwa karabiny maszynowe. Inżynierowie zwrócili szczególną uwagę na jego zawieszenie. Eksperymentowali z resorami piórowymi i kołami jezdnymi przez długi czas, aż uzyskali niemal doskonałe tłumienie drgań. W tym przypadku nie była wymagana nawet instalacja amortyzatorów.
Czołgi Pz.IV Wehrmachtu stały się najbardziej masywne w całej historii Niemiec. Ani jeden niemiecki pojazd bojowy nie otrzymał takiej samej dystrybucji ani przed wojną, ani po niej.
Wniosek
Od połowy 1943 r. czołgi Wehrmachtu naFront wschodni zaczął zajmować pozycję obronną. W zasadzie wszystkie bataliony składały się z „czwórek” (Pz.IV). Niemcy ponieśli poważne straty, a sytuacja ze sprzętem komplikowała się z każdym dniem. Doszło do tego, że zamiast czołgów użyto dział szturmowych. W 1944 r. uzbrojono w nie całe bataliony. Oczywiście działa szturmowe świetnie nadawały się do wsparcia ogniowego, ale nie mogły współpracować z czołgami liniowymi ze względu na ograniczony sektor ostrzału. W efekcie upadła cała struktura organizacyjna batalionów czołgów. W ostatnich miesiącach bitwy z kilku dział szturmowych i wozów bojowych utworzono jednodniowe grupy bojowe. Po klęsce nazistów czołgi Wehrmachtu z II wojny światowej zostały zniszczone. A te, które pozostały, zostały przejęte przez wojska sowieckie.
Dziś opisaliśmy wszystkie główne czołgi Wehrmachtu.1941-1945. Oczywiście zrobiliśmy to krótko, ponieważ nie da się zmieścić całej ilości informacji w ciasne ramy krótkiego artykułu. W celu dokładniejszego zapoznania się ze wspomnianą techniką lepiej odwołać się do materiałów encyklopedii wojskowych.
