Najbardziej wysunięty na północ obszar wodny Oceanu Spokojnego z jednej strony otoczony jest lodowcami, a z drugiej zachodnim wybrzeżem Antarktydy. Cała powierzchnia zbiornika pokryta jest wiekowym lodem.
Obok wpada w wieczną zmarzlinęspiczasta peleryna Dart. Na wschodzie znajduje się wyspa Thurston. Punkt orientacyjny - Mary Bird Lands. Jak widać, nie należy się łudzić, zadając pytanie, gdzie jest Morze Amundsena na Pacyfiku? Wyspy Hawajskie znajdują się w zupełnie innej jego części, podobnie jak wszystkie popularne destynacje turystyczne na wakacje na plaży i zwiedzanie.
Charakterystyka geologiczna
Basen graniczy z innymi północnymi częściami?oceanów, takich jak morza Bellingshausen i Ross. Jego powierzchnia przekracza 98 000 km², a średnia głębokość to nieco ponad 250 metrów. Płaskorzeźba przypomina muszlę, która ma lekkie nachylenie w kierunku wybrzeża stałego lądu. Na podejściach do lądu wznoszą się stosy lodowców.
Zewnętrzny wierzchołek szelfu Morza Amundsena na Pacyfikuocean leży na głębokości pięciuset metrów. Zejście do wody jest strome, ale jednocześnie krajobraz jest płaski, bez spękań i stopni. Jego długość sięga czterech kilometrów.
Zasolenie akwenu zmienia się regularnie.Maksymalne stężenie chlorku sodu osiągane jest zimą i wynosi 33 ppm. W lipcu, kiedy lodowce są w pełnym rozkwicie, słodka woda obniża zawartość NaCl.
Badania i odkrycia
Nazwę zbiornika nadał słynny odkrywca inaukowiec Roald Amundsen. Norweg przez długi czas badał nordyckie i polarne regiony Antarktydy. I to tutaj, na skraju martwego pustkowia, zakończyła się jego ostatnia podróż.
Podjęto próbę dotarcia do brzegu iJames Cook, który odwiedził te miejsca w drugiej połowie XVIII wieku. Północnoamerykański lodołamacz Palmer zdołał przepłynąć najbliżej lądu w ramach wyprawy na Antarktydę w 1993 roku.
Do dziś informacje o Morzu Amundsena sąrzadkie i sprzeczne. Mimo rozwoju technologii, jak dotąd nikomu nie udało się dotrzeć na przeciwległy brzeg. Jego basen jest uważany za najbardziej surowy i nie do zdobycia.
Linia brzegowa jest zatłoczonaogromne bloki lodu. Od czasu do czasu są zastępowane przez klify bez dna. Morze Amundsena służy jako naturalna tarcza dla ziem Antarktyki. Jest bezpośrednio zaangażowany w tworzenie ruchu gór lodowych. Region produkuje rocznie 250 kilometrów sześciennych lodu.
Warunki pogodowe
Zbiornik jest w posiadaniu Antarktydyklimat. Przestrzeń powietrzną tworzą masy pochodzące z lądu. Jej obszar wodny ma intensywną komunikację z prądami oceanicznymi. Minimalna temperatura jest obserwowana w miesiącach letnich. Najzimniejsze miesiące to lipiec i sierpień. W południowej części regionu o tej porze roku termometr ma temperaturę -18°C. Na północy spada poniżej -28 ° C.
Na brzegu jest jeszcze zimniej.Odczyty -50 ° C nie są rzadkością. Ocieplenie na tych szerokościach geograficznych przynoszą wiatry nordyckie. Odwilż występuje w okresie zimowym, który trwa od grudnia do lutego. W tym czasie temperatura oscyluje w zakresie -8… -16°C. Prądy oceaniczne mogą podgrzewać wodę do -1,5°C.
Na te miesiące przypada sezon nawigacyjny. Powierzchnię Morza Amundsena pokrywają dryfujące góry lodowe, pomiędzy którymi tworzą się połynie. Są trzy z nich:
- jeden w Russell Bay;
- dwa w rejonie lodowca Thwaites.
Maksymalny obszar dostępny do ruchustatków ma 55 000 kilometrów kwadratowych. Woda w nim nagrzewa się do 0 ° C. Jednak szybko się ochładza. Wynika to z faktu, że dryfujące kry pokrywają nowo otwartą strefę roztopów.
Mieszkańcy północy
Oszroniony lód, sterczące strome klifynad zamarzniętą otchłanią wydają się bez życia. Ale tak nie jest. W wodach Morza Amundsena występują ryby z rodziny Notothenia. Żyją pingwiny północne i albatrosy. Na lodowych półkach zauważono foki wygrzewające się w zimnym słońcu.
Istnieją lamparty, wieloryby, foki, orki i delfiny, które żywią się mięsem. Najbliżej linii brzegowej znajduje się ośmiometrowy orka.
Problemy środowiskowe
W ciągu ostatniej dekady naukowcy pokonalialarmujące, zapowiadające ekstremalne topnienie lodu Antarktydy. Według informacji otrzymanych z satelitów kosmicznych linia ziemi, która wyznacza granicę między wodną i lądową częścią zbiornika, jest regularnie zmniejszana. Tak wygląda dziś Morze Amundsena na zdjęciu.
W ciągu zaledwie dziesięciu lat wycofała się trzydzieścikilometrów na Antarktydę. Jeśli porównamy tempo kurczenia się tej strefy z odczytami z 1973 roku, to wzrosło o prawie 80%. Na gorsze zmienił się również wzorzec ruchu mas lodowcowych. Aktualne pomiary pokazują, że nordyckie szerokości geograficzne tracą do 160 miliardów ton zamrożonej cieczy w ciągu dwunastu miesięcy. To o jedną trzecią więcej niż w 2011 roku.
