W XVII wieku Johan Kunkel po raz pierwszy otrzymał grzechotkęrtęć. Przepis na stworzenie tego związku jest opisany w jego książce, która została opublikowana po śmierci alchemika. Po odkryciu grzechotnika rtęć nie była używana do 1800 roku. Recepta na połączenie została otwarta przez Edwarda Howarda. Naukowiec zbadał wiele swoich właściwości. Dokładny skład chemiczny związku został określony przez Liebiga w około 1824 roku.
Należy zauważyć, że przed tym wydarzeniem wW 1807 roku Forsythe opatentował użycie substancji jako inicjatora detonacji dymnego proszku. W 1836 r. Powstał pistolet, w którym użyto amortyzatora. Zapalniki uderzeniowe w Rosji zaczęły produkować w 1843 roku. W 1867 roku Nobel wynalazł detonator, który z powodzeniem zastosowano do detonacji dynamitu.
Grzechotnikowa rtęć jest dość toksycznym związkiem. Ale jego głównym niebezpieczeństwem, jak się okazało, nie jest zjadliwość.
Struktura wybuchowych soli została ostatecznie rozszyfrowana w 1890 roku. Te związki w nauce zyskały bardziej rygorystyczną nazwę - piorunaty („błyskawice”).
Przez wiele lat grzechotała rtęćładunki prochu strzelniczego i dynamitu. Jednak w ostatnich latach stosowano również inne związki. Na przykład, nowe inicjujące materiały wybuchowe to tercere i azydek ołowiu. Według naukowców ta ostatnia jest dziś główną.
Grzechotnikowa rtęć "boi się" wilgoci. Ponadto, jak pokazuje praktyka, nie zawsze jest ona zdolna do wywoływania wtórnej aktywności związku i często wymaga dodatkowego detonatora.
Rtęć rtęci przedstawiona jest w postaci szarej lubbiały krystaliczny proszek. W stanie suchym wykazuje dużą wrażliwość na wstrząsy, ogień, tarcie i inne wpływy. Wybuch następuje, gdy związek jest wystawiony na działanie stężonego kwasu siarkowego. Rozkład lotnej rtęci jest spowodowany stężonymi kwasami, a także wrzącymi i działaniem soli alkalicznych.
Wzór na rtęć (detonującą) Hg (CNO) 2.
Z roztworu wodnego krystalizuje żółty półhydrat (z powodu obecności zanieczyszczenia produktu hydrolizy). Nie różni się dobrą rozpuszczalnością w etanolu.
Biała modyfikacja pokazuje zauważalną stabilnośćzarówno wpływy termiczne, jak i chemiczne. Jest wrażliwy na światło słoneczne - podczas procesu napromieniania zaczyna ciemnieć, a rtęć powstaje w warstwach powierzchniowych.
Скорость горения порядка 15,5 мм/с.Istnieje aktywna reakcja wybuchowej rtęci z magnezem lub glinem, szczególnie w obecności wilgoci. Może to spowodować wybuch. Pod tym względem kontakt wybuchowej rtęci z metalami nie powinien być dozwolony.
W postaci suchej związek wykazuje raczej powolną reakcję z miedzią, srebrem i kadmem. Niezależnie od stanu (mokry lub suchy) nie wchodzi w interakcje ze stalą lub żelazem.
При воздействии ударом соединение разлагается, не wybuchające W warunkach wilgotności około trzydzieści procent całkowicie traci wrażliwość. W temperaturach powyżej pięćdziesięciu stopni rozpoczyna się powolny rozkład wybuchowej rtęci. Dzieje się tak nawet w suchych warunkach. W temperaturze 90-95 stopni w ciągu kilku dni związek całkowicie się rozkłada. W takim przypadku powstaje żółta, niewybuchowa substancja. Gdy do związku dodaje się 10% etylocentralitu, związek jest stabilny w temperaturach do osiemdziesięciu stopni.
Spalanie ładunków prasowanychprzechodzi w detonację. Znaczne zagęszczenie związku przyczynia się do utraty właściwości inicjującego materiału wybuchowego. Prędkość detonacji wynosi 2300 m / s, jeśli gęstość wynosi 1,25 g / cm3. Ciepło wybuchu wynosi 1,79 MJ / kg. Objętość produktów detonacji wynosi 315 l / kg.
Wciskanie w kołpaki detonatora odbywa się pod ciśnieniem 250-300 kg / cm2.
