Nizina Zachodniosyberyjska należy dotyp akumulacyjny i jest jedną z największych nisko położonych równin na świecie. Geograficznie należy do płyty zachodniosyberyjskiej. Na jego terytorium znajdują się regiony Federacji Rosyjskiej i północna część Kazachstanu. Struktura tektoniczna Niziny Zachodniosyberyjskiej jest niejednoznaczna i zróżnicowana.
Struktury tektoniczne Rosji
Rosja znajduje się na terytorium Eurazji, największego kontynentu na świecie, który obejmuje dwie części świata - Europę i Azję. Struktura tektoniczna oddziela punkty kardynalneUral. Mapa umożliwia wizualne zobaczenie budowy geologicznej kraju. Strefy tektoniczne dzielą terytorium Rosji na elementy geologiczne, takie jak platformy i regiony pofałdowane. Budowa geologiczna jest bezpośrednio związana z topografią powierzchni. Struktury tektoniczne i ukształtowanie terenu zależą od obszaru, do którego należą.
W Rosji jest ich kilkaobszary geologiczne. Struktury tektoniczne Rosji reprezentowane są przez platformy, pasy fałdowe i systemy górskie. Na terenie kraju prawie wszystkie obszary zostały poddane procesom składania.
Główne platformy na terenie krajusą wschodnioeuropejskie, syberyjskie, zachodnio-syberyjskie, peczora i scytyjskie. Te z kolei dzielą się na płaskowyże, niziny i równiny.
Konstrukcja pasów składanych obejmuje:Ural-mongolski, śródziemnomorski i pacyficzny. Systemy górskie na terytorium Rosji - Wielki Kaukaz, Ałtaj, Sajany Zachodnie i Wschodnie, Grzbiet Wierchojański, Ural, Grzbiet Czerski, Sikhote-Alin. Tabela stratygraficzna może powiedzieć, jak powstały.
Struktura tektoniczna, forma reliefowa na terenie Rosji jest bardzo złożona i różnorodna pod względem morfologii, geomorfologii, pochodzenia i orografii.
Budowa geologiczna Rosji
Pozycja płyt litosferycznych, któreobserwowane dzisiaj - to wynik złożonego, długiego rozwoju geologicznego. W obrębie litosfery wyróżnia się duże obszary lądu, które różnią się między sobą odmiennym składem skał, ich występowaniem oraz procesami geologicznymi. Podczas wyznaczania stref geotektonicznych zwraca się uwagę na stopień przeobrażeń skał, skład skał podłoża i skał osadowych pokrywy oraz intensywność ruchów podłoża. Terytorium Rosji podzielone jest na złożone obszary i obszary aktywacji epiplatformy. Strefowanie geotektoniczne obejmuje wszystkie struktury tektoniczne. Tabela stratygraficzna zawiera dane dotyczące współczesnej geotektoniki terytorium Rosji.
Ukształtowanie terenu powstają z powodu głębokiejruchy i wpływy zewnętrzne. Szczególną rolę odgrywa działalność rzek. W trakcie ich życia powstają doliny rzeczne i wąwozy. Rzeźbę tworzy również zlodowacenie. W wyniku działalności lodowców na równinach pojawiają się pagórki i grzbiety. Na kształt reliefu wpływa również wieczna zmarzlina. Zamrażanie i rozmrażanie wód gruntowych powoduje proces osiadania gleby.
Syberyjska platforma prekambryjska tostarożytna struktura. W jego centralnej części znajduje się obszar fałdowania karelskiego, na zachodzie i południowym zachodzie powstało fałdowanie Bajkał. W rejonie nizin zachodniosyberyjskich i syberyjskich rozpowszechniło się fałdowanie hercyńskie.
Relief Zachodniej Syberii
Terytorium zachodniej Syberii pogrąża się stopniowoz południa na północ. Rzeźba terenu jest reprezentowana przez różnorodne formy i ma złożone pochodzenie. Jednym z ważnych kryteriów terenowych jest różnica bezwzględnych wzniesień. Na Nizinie Zachodniosyberyjskiej bezwzględna różnica wysokości wynosi kilkadziesiąt metrów.
Teren płaski i nieistotnyróżnice wysokości wynikają z małej amplitudy ruchu płyty. Na obrzeżach równiny maksymalna amplituda wypiętrzeń sięga 100-150 metrów. W części środkowej i północnej amplituda osiadań wynosi 100-150 metrów. Struktura tektoniczna płaskowyżu środkowosyberyjskiego i równiny zachodniosyberyjskiej w późnym kenozoiku była względnie spokojna.
Struktura geograficzna Niziny Zachodniosyberyjskiej
Geograficznie, na północy, granice równinz Morzem Karskim na południu granica biegnie wzdłuż północy Kazachstanu i obejmuje jego niewielką część, na zachodzie kontrolują ją Góry Ural, na wschodzie - Płaskowyż Środkowosyberyjski. Z północy na południe długość równiny wynosi około 2500 km, długość z zachodu na wschód waha się od 800 do 1900 km. Powierzchnia równiny to około 3 mln km2.
Rzeźba równiny jest monotonna, prawie równa,czasami wysokość reliefu dochodzi do 100 metrów nad poziomem morza. W jego zachodniej, południowej i północnej części wysokość może dochodzić nawet do 300 metrów. Osiadanie terytorium następuje z południa na północ. Ogólnie rzecz biorąc, w terenie odbija się struktura tektoniczna Równiny Zachodniosyberyjskiej.
Główne rzeki - Jenisej, Ob, Irtysz - płyną przez równinę, są jeziora i bagna. Klimat jest kontynentalny.
Budowa geologiczna Niziny Zachodniosyberyjskiej
Lokalizacja Niziny Zachodniosyberyjskiej jest określona w czasiedo płyty o tej samej nazwie. Skały piwniczne są silnie przemieszczone i należą do okresu paleozoicznego. Pokryte są warstwą osadów morskich i kontynentalnych mezozoiku-kenozoiku (piaskowców, iłów itp.) o grubości ponad 1000 metrów. W zagłębieniach fundamentu grubość ta dochodzi do 3000-4000 metrów. W południowej części równiny obserwowane są najmłodsze osady aluwialno-jeziorne, w północnej bardziej dojrzałe osady glacjalno-morskie.
Struktura tektoniczna Równiny Zachodniosyberyjskiej obejmuje piwnicę i pokrywę.
Fundament płyty wygląda jak zagłębienie ze stromymboki od wschodu i północnego wschodu oraz łagodnie opadające od południa i zachodu. Bloki piwnic należą do czasów przedpaleozoicznych, bajkalskich, kaledońskich i hercyńskich. Piwnica jest rozcięta głębokimi uskokami w różnym wieku. Największymi wadami uderzenia podwodnego są Wschodni Trans-Ural i Omsk-Pursk. Mapa struktur tektonicznych pokazuje, że powierzchnia podpiwniczenia płyty posiada zewnętrzny pas krawędziowy i obszar wewnętrzny. Całą powierzchnię fundamentu komplikuje system wypiętrzeń i zagłębień.
Pokrywa jest przeplatana osadami przybrzeżno-kontynentalnymi i morskimi o miąższości 3000-4000 metrów na południu i 7000-8000 metrów na północy.
Płaskowyż środkowosyberyjski
Płaskowyż Środkowo-Syberyjski znajduje się na północyEurazja. Znajduje się między Niziną Zachodniosyberyjską na zachodzie, Równiną Środkowego Jakuta na wschodzie, Niziną Północnosyberyjską na północy, regionem Bajkał, Transbaikalią i Wschodnimi Sajanami na południu.
Struktura tektoniczna środkowosyberyjskiegopłaskowyż ogranicza się do platformy syberyjskiej. Skład jego skał osadowych odpowiada okresowi paleozoiku i mezozoiku, typowymi dla niego parodami są intruzje arkuszowe, na które składają się pułapki i pokrywy bazaltowe.
Relief płaskowyżu składa się z szerokich płaskowyżów igrzbiety, jednocześnie występują doliny o stromych zboczach. Średnia wysokość spadku płaskorzeźby wynosi 500-700 metrów, ale są części płaskowyżu, gdzie bezwzględna wysokość wznosi się powyżej 1000 metrów, takie obszary obejmują grzbiet Jeniseju i płaskowyż Angara-Lena. Jedną z najwyższych części terytorium jest płaskowyż Putorana, jego wysokość wynosi 1701 metrów nad poziomem morza.
Środkowy grzbiet
Główny grzbiet wodny Kamczatki toGrzbiet środkowy. Struktura tektoniczna to pasmo górskie składające się z systemów szczytów i przełęczy. Grzbiet rozciąga się z północy na południe i ma długość 1200 km. W jego północnej części koncentruje się duża liczba przełęczy, środkowa część reprezentuje duże odległości między szczytami, na południu występuje silne rozcięcie masywu, a asymetria zboczy charakteryzuje pasmo Sredinny. W reliefie odbija się struktura tektoniczna. Obejmuje wulkany, płaskowyże lawowe, pasma górskie, szczyty pokryte lodowcami.
Grzbiet jest skomplikowany przez struktury niższego rzędu, najbardziej uderzające z nich to grzbiety Malkinsky, Kozyrevsky, Bystrinsky.
Najwyższy punkt należy do Ichinskaya Sopka i ma 3621 metrów. Niektóre wulkany, takie jak Huvkhoitun, Alnay, Shishel, Ostraya Sopka przekraczają 2500 metrów.
Ural
Ural to system górski położony pomiędzy równinami wschodnioeuropejskimi i zachodnio-syberyjskimi. Jego długość wynosi ponad 2000 km, szerokość waha się od 40 do 150 km.
Struktura tektoniczna Uralu należy dodo starożytnego złożonego systemu. W paleozoiku występowała tu geosynklina i chlupotało morze. Od paleozoiku ma miejsce formowanie się systemu górskiego Ural. Główna formacja fałdów miała miejsce w okresie hercyńskim.
Intensywne składanie odbyło się dniawschodnie zbocze Uralu, któremu towarzyszyły głębokie uskoki i intruzje, których wymiary sięgały około 120 km długości i 60 km szerokości. Tutaj fałdy są skompresowane, przewrócone, komplikowane przez pchnięcia.
Na zachodnim zboczu fałdowanie było mniej intensywne. Tutaj fałdy są proste, bez pchnięć. Nie ma włamań.
Nacisk ze wschodu tworzyła struktura tektoniczna – rosyjska platforma, której fundament uniemożliwiał powstawanie fałd. Na terenie geosynkliny Uralu stopniowo pojawiały się góry złożone.
Pod względem tektonicznym cały Ural jest złożonym kompleksem antyklinorii i synklinorii, oddzielonych głębokimi uskokami.
Płaskorzeźba Uralu jest asymetryczna ze wschodu na zachód.Wschodnie zbocze opada stromo w kierunku Równiny Zachodniosyberyjskiej. Łagodny zachodni stok stopniowo przechodzi w Nizinę Wschodnioeuropejską. Asymetria była spowodowana jego aktywnością przez strukturę tektoniczną Niziny Zachodniosyberyjskiej.
Tarcza bałtycka
Baltic Shield odnosi się do północnego zachoduPlatforma wschodnioeuropejska jest największym występem jej piwnicy i jest wzniesiona ponad poziom morza. Na północnym zachodzie granica przebiega ze złożonymi strukturami Kaledonii i Skandynawii. Na południu i południowym wschodzie skały tarczy są zanurzone pod osłoną skał osadowych płyty wschodnioeuropejskiej.
Geograficznie tarcza jest powiązana z południowo-wschodnią częścią Półwyspu Skandynawskiego, z Półwyspem Kolskim i Karelią.
W strukturę tarczy zaangażowane są trzy segmenty, doskonałewedług wieku - południowa Skandynawia (zachodnia), środkowa i kola-karelijska (wschodnia). Sektor południowej Skandynawii jest powiązany z południem Szwecji i Norwegii. Obejmuje blok Murmańska.
Sektor centralny znajduje się w Finlandii i Szwecji. Obejmuje blok Central Kola i znajduje się w centralnej części Półwyspu Kolskiego.
Na terytorium znajduje się sektor kola-karelijskiRosja. Należy do najstarszych struktur formacyjnych. W strukturze sektora kola-karelijskiego wyróżnia się kilka elementów tektonicznych: Murmańsk, Kola Środkowa, Biełomorsk, Karel, oddzielone od siebie głębokimi uskokami.
Półwysep Kolski
Półwysep Kolski jest tektonicznie związany z północno-wschodnią częścią bałtyckiej tarczy krystalicznej, złożonej ze skał pradawnego pochodzenia – granitów i gnejsów.
Rzeźba półwyspu przyjęła cechy tarczy krystalicznej i odzwierciedla ślady uskoków i pęknięć. Na wygląd półwyspu miały wpływ lodowce, które wygładziły szczyty gór.
Ze względu na charakter reliefu półwysep dzieli się naczęść zachodnia i wschodnia. Rzeźba części wschodniej nie jest tak skomplikowana jak zachodnia. Góry Półwyspu Kolskiego mają kształt filarów – na szczytach gór znajdują się płaskie płaskowyże o stromych zboczach, poniżej niziny. Płaskowyż poprzecinany jest głębokimi dolinami i wąwozami. W zachodniej części znajdują się tundry Lovozero i Chibiny, których budowa tektoniczna nawiązuje do pasm górskich.
Khibiny
Geograficznie Chibiny należą do części centralnejPółwysep Kolski to duże pasmo górskie. Wiek geologiczny masywu przekracza 350 milionów lat. Khibiny górskie to struktura tektoniczna, będąca ciałem natrętnym (zamrożona magma) o złożonej budowie i składzie. Z geologicznego punktu widzenia intruzja nie jest wybuchem wulkanu. Masyw nadal rośnie, przez rok zmiana wynosi 1-2 cm, w masywie natrętnym znajduje się ponad 500 rodzajów minerałów.
W Chibinach nie znaleziono ani jednego lodowca, aleznaleziono ślady starożytnego lodu. Szczyty masywu przypominają płaskowyże, zbocza są strome z dużą ilością pól śnieżnych, lawiny są aktywne, jest wiele jezior górskich. Góry Khibiny są stosunkowo niskie. Najwyższy znak nad poziomem morza należy do góry Yudichvumchorr i odpowiada 1200,6 m.
