Idol wielu chłopców, jeden z największychciężarowcy świata, "bóg baru" David Rigert widział wiele rzeczy w jego życiu: wysokie i zwyczajne, tragiczne i śmieszne. Musiał zatriumfować w chwilach bezprecedensowego sukcesu i był godzien przyjęcia porażki, wstania i odzyskania po miażdżącym upadku. 12 marca tego roku weteran baru David Rigert spełnione jego 69. urodziny.
"Lew z mięśniami Herkulesa" - nazywali go zachodni dziennikarze. Legenda ma coś do powiedzenia początkującym ciężarowcom.
Duma domowego podnoszenia ciężarów
David Rigert - sztangista, jego osiągnięciagloryfikowany sport rodzinny. Wielokrotny mistrz ZSRR, Europy, świata, mistrz Igrzysk Olimpijskich. Główny trener drużyny rosyjskiej. Ze względu na swoich uczniów wiele wspaniałych zwycięstw.
O osiągnięciach
Rigert David Adamovich nosi tytuł:
- "Honored Master of Sports".
- "Czczony trener ZSRR" i Rosja.
Ponadto jest to:
- mistrz olimpijski (Montreal-1976);
- mistrz świata (sześciokrotny);
- mistrz Europy (dziewięć razy);
- mistrz ZSRR (pięć razy).
David Rigert wzbogacił rodzimą podnoszenie ciężarów o rekordy ustawione w różnych momentach. Na jego konto:
- 64 zapisy ZSRR;
- 63 rekordy świata.
O nagrodach
Za ogromny wkład w rozwój sportu narodowego Rigert David Adamovich ma następujące nagrody:
- Order Czerwonego Sztandaru Pracy.
- Medal za waleczność pracy.
- Odznaka honorowa „Za zasługi w rozwoju kultury fizycznej i sportu”
David Rigert: biografia. Początek
Przyszły mistrz urodził się 12 marca 1947 roku w kazachskiej wiosce Nagorny (rejon Kokchetav), w rodzinie zrusyfikowanych Niemców. Oprócz Davida było w nim jeszcze sześcioro dzieci.
Z historii rodziny
Rodzice Davida należeli do różnych warstw społecznych.
Rudolf Horn, dziadek przyszłego sportowca w liniimatka, genialny carski oficer, potrafiła zaakceptować rewolucję, zaczęła pomagać rządowi radzieckiemu jako specjalista wojskowy. Ale to nie uchroniło go przed represjami ze strony bolszewików.
Jego ojcem był syn "Knechta" Adama Riegerta, menadżera Barona Horn. Ich dzieci, Elżbieta i Adam, dorastali razem, a kiedy dorośli, nikt nie zabronił kochankom brać ślubu.
David Rigert bardzo nawiązuje do historii rodzinyz szacunkiem czci pamięć przodków, uwielbia mówić o cechach rodzinnych krewnych: o tym, jakim wspaniałym specjalistą był jego ojciec, jaką niesamowitą moc posiadał jego brat.
Dzieciństwo
Przed urodzeniem Rigerts mieszkał w Kubanie.Jego ojciec Adam Adamowicz pracował jako operator maszyn w kołchozie. Kiedy wybuchła wojna, on wraz ze wszystkimi niemieckimi specjalistami został wywieziony z Uralu. Jego rodzina, żona Elżbieta, która miała wówczas pięcioro dzieci, została wysłana na dziewicze ziemie północnego Kazachstanu. Tam urodził się przyszły rekordzista.
Jako dziecko musiał spotkać się z kołchozempraca: jeździł zbożem, pracował jako stajenny, elektryk, traktorzysta, kowal. Wcześnie zaczął angażować się w sport: pokazał doskonałe wyniki w bieganiu, zakochał się w boksie. Stopniowo wzmacniał swoje siły.
Poznanie sztangi
David Rigert (sztangista) rozpoczął wspinaczkę dosukces i sława jako dziesięcioklasista, kiedy po raz pierwszy udaje mu się dotknąć prawdziwej sztangi. Następnie samodzielnie studiuje w wojsku, po wcześniejszym przestudiowaniu książki A. Vorobyova.
Po wygraniu konkursu został wysłany dofirma sportowa do Swierdłowska. W 1968 roku standardy, które spełnił, przyniosły mu tytuł Mistrza Sportu. W Swierdłowsku miał szczęście trenować u boku wybitnych sportowców: R.Sheyermana, A. Vorobyova, N. Saxonova itp.
O zostaniu mistrzem
Zdemobilizowany David Rigert na chwilęmieszka i trenuje w Armawirze. Na zgrupowaniu w Tuapse w 1969 roku miał szczęście: spotkał się z wybitnym trenerem R. Plukfelderem, na którego zaproszenie przeniósł się do Szacht.
Tutaj przez półtora roku, pracując w kopalni, spałem na kanapie trenera na siłowni, gdzie pracował, jak to określa, „jak opętany”. I osiągnął oczekiwane rezultaty.
Rigert kojarzy swój ówczesny sukces zumiejętności i poświęcenie swojego trenera i nigdy nie męczy się dziękowaniem „Tatusiowi Plyukowi” za wszystko, co w niego włożył. Oszałamiający postęp, jaki udało się osiągnąć młodemu sportowcowi (przez 11 miesięcy treningu urósł o 110 kg w triathlonie) nie byłby oczywiście możliwy bez własnej wytrwałej systematycznej pracy. Tak czy inaczej wygrał wiele konkursów i został zaproszony do reprezentacji ZSRR.
Pierwsza międzynarodowa
O tym, czego doświadczył młody sportowiec z wioskipo raz pierwszy wyjechał za granicę, tylko on wie. Wielu nie miało nadziei, że uda mu się wyleczyć z obfitości wrażeń i zebrać się. Ale na oczach rozradowanych widzów Mershon Auditorium w 1970 roku w świecie podnoszenia ciężarów narodził się nowy bohater! Jego występ przyniósł zespołowi „brąz”. To było pierwsze międzynarodowe zwycięstwo.
Rekordy „Waterfall”
Od 1971 roku dla Rigerta to okres, na który spadł prawdziwy „wodospad” rekordów. W tym roku było ich aż 12! Nie było to jeszcze znane w historii sportu.
Ale 1972 przynosi rozczarowanie jakimmłody zawodnik nie był w stanie od razu sobie poradzić: mimo znacznej przewagi fizycznej nad rywalami (wzrost Davida Rigerta to 177 cm), przeceniając swoją siłę, przegrał na olimpiadzie w Monachium.
W następnym, 1973, zostaje zrehabilitowany: zawodnikowi udaje się wygrać we wszystkich konkurencjach i ustanowić 8 rekordów świata!
W latach 1974-1975. Rigert jest zwycięzcą Mistrzostw Świata i Europy.
1976: zwycięstwo w Montrealu zapewnia mu tytuł olimpijski.
Przez kilka następnych lat ustanawia nowe rekordy świata, zdobywa kolejne zwycięstwa. Do igrzysk olimpijskich w 1980 roku.
David Rigert: wzrost, waga
Jest to z parametrami fizycznymi sportowcazwiązany z jego porażką na olimpiadzie w Moskwie w 1980 roku. Przy wzroście 177 cm i wadze do 100 kg (druga półciężka) był w doskonałej formie i pewnie przygotowywał się do startu w przyszłych zawodach. Jednak kierownictwo zasugerowało mu przejście do kategorii do 90 kg, powołując się na interesy kadry narodowej i kraju. Nie udało się przekonać urzędników: Rigert musiał pilnie schudnąć. W rezultacie zaczęło się nieprawidłowe działanie równowagi wodno-solnej, która osłabiła się. Zaczął pękać tylny mięsień uda na prawej nodze. Podczas występu sztanga trzykrotnie wypadła z rąk. Wreszcie ukłonił się publiczności i opuścił platformę.
Gorycz
Taka głośna kariera sportowa zakończyła się tak absurdalnie. To nie jego wina. Z winy urzędników, którzy byli bardziej bliscy własnym ambicjom i karierze.
Z Szachtów przeniósł się do Rostowa, a następnie doTaganrog. Wchodzi do Moskiewskiego Instytutu Wychowania Fizycznego, pracuje jako trener. Wiele doświadczyłem. W trudnych latach 90. musiałem porzucić ten sport. Otwiera spółdzielnię do produkcji prętów i pasów do szycia dla nich. Buduje place budowy w Taganrogu. Ale nadszedł czas - i podnoszenie ciężarów ponownie zwane weteranem.
Rigert Academy
Dziś Rigert prowadzi drużynę narodową.Spełnił marzenie nauczyciela: w Akademii, którą otworzył w Taganrogu, młodzi sportowcy otrzymują zarówno ogólne wykształcenie, jak i możliwości doskonalenia sportowego.
Akademia została otwarta w 1999 roku - wtedykiedy zamknięto wiele baz sportowych. To ogromne centrum z wygodnym hotelem. Ludzie przyjeżdżają tu, aby przygotować się do międzynarodowych turniejów, reprezentanci Rosji - ciężarowcy, piłkarze ręczni itp. - to sportowa przyszłość kraju. Ośrodek stworzony przez Rigerta ma swoje własne gwiazdy, na które główny trener reprezentacji ma duże nadzieje.
„Wielki artysta platformy”
Przyjaciele uważają Rigerta za bardzo niezwykłegoczłowiek. Nazywany jest „wielkim artystą platformy”. I nie chodzi o to, że w jego wyglądzie zawsze znajdowali podobieństwo do ekranowego idola radzieckich chłopców - legendarnego wykonawcy roli Czingaczguka Goiko Miticha.
Rigert jest bardzo emocjonalną osobą, prezencjąpubliczność zawsze była dla niego źródłem energii i odwagi. Swoją wyjątkowością zdobył wiele serc. Fani pamiętają jego cudowną sztuczkę: po pobiciu rekordu, kiedy waga została już uwzględniona i wielu zawodników na jego miejscu próbuje pozbyć się pocisku, Rigert załatwił sprawę - przykucnął lekko sprężyście i złapał pocisk na swój. skrzynia. Jednocześnie publiczności wydawało się, że sportowiec nie tylko zdołał podnieść sztangę, ale także ją podrzucił!
Na licznych zdjęciach w gazetach i magazynachOd czasów ZSRR sportowiec uśmiechnięty z pełnymi ustami jest przedstawiany ze sztangą w dłoni wyciągniętej nad głową, którą trzyma, jakby nie była to niesamowicie ciężka muszla, ale ... bukiet konwalii !
Powyżej można zobaczyć nagłówek „Zwycięzca - David Rigert!” zdjęcie z osobistego archiwum sportowca.
Rodzina
W życiu wciąż jest wartość, którą on ceni idumny z Davida Rigerta - rodziny. Wraz z żoną Nadieżdą Wiktorowną żyli przez trzydzieści siedem lat, wychowali dwóch synów. Mieli wielką, żarliwą miłość „wyświęconą w niebie”. Obaj są z natury hojnymi ludźmi o szerokiej duszy. Obaj mają zadatki na przywództwo, co często komplikuje rozwiązywanie problemów. Ale niech tak będzie, razem znał radość i gorycz. Podzieliliśmy losy rodzin sportowców naszego pokolenia. Razem przeżyli w latach 90., jak wielu, znajdując się na skraju przepaści, kiedy sport, który nie przynosi dywidend, okazał się bezużyteczny dla nikogo w kraju, który ma obsesję na punkcie zysku.
Wiele było w ich życiu, podobnie jak w każdym innym, każdy był misternie spleciony. Ale nauczyli się polegać na własnych siłach, aby móc wygrywać. Z tym hasłem i idź przez życie. Więc wychowali swoje dzieci.
"Metal szlachetny"
Książka, którą napisał, jest przede wszystkim adresowanamłody. Zawiera zarówno wspomnienia, jak i refleksje weterana na temat losów sportu, któremu jest nieskończenie oddany. Ale co najważniejsze, zawiera rady Riegerta, zalecenia dotyczące treningu, przygotowania do zawodów, reżimu i ogólnych preferencji początkującego sztangista.
Według wybitnego trenera zajęcia powinny byćnajlepiej rano. Ale nie zawsze jest to możliwe: w codziennej rutynie każdego sportowca duże miejsce zajmuje jego praca, nauka itp. Młody sportowiec powinien robić 4-5 razy w tygodniu po około 3 godziny. Rozgrzej się, zanim pojawi się pocenie. Musi koniecznie zawierać ćwiczenia dla stawów, które będą miały największe obciążenie: kolano, kostkę, nadgarstek. Trening musi koniecznie obejmować pochylenia, „rwanie”, podnoszenie aparatu do klatki piersiowej, „ciągnięcie”, przysiady itp.
Jeśli szkolenie odbywa się wieczorem, do końcazajęcia, konieczne jest zmniejszenie intensywności obciążenia, odciążenie stawów i kręgosłupa. Pomoże to takiej powłoce jak poprzeczka. Na koniec treningu potrzebujesz lekkiego truchtu na świeżym powietrzu oraz spaceru, które dobrze złagodzą nadmierne pobudzenie organizmu i przywrócą sprawność.
„Nie lubię takiego liczydła”
Często dziennikarze pytają go, jaki sport mu dał? David Rigert niezmiennie odpowiada, że nie lubi takiego liczydła. Sport dużo mu dał. I nic nie wziął.
I jeszcze jedno: zazdrości facetowi, który przychodzi wieczorem na siłownię ...
