Na długo przed „przecięciem” cesarza Piotraokno ”na Bałtyk i położył podwaliny rosyjskiej marynarki wojennej,„ kochanka mórz ”Anglia przez wieki rządziła falami na całym świecie. Przesłankami do tego były zarówno szczególne, wyspiarskie położenie Wielkiej Brytanii, jak i geopolityczna konieczność w walce z potężnymi potęgami europejskimi – Hiszpanią, Francją, Portugalią.
Zacznij
Pierwsze poważne statki w Wielkiej Brytanii mogąpoliczyć triremy i direremy Cesarstwa Rzymskiego, które podchodziło do kwestii budowy statków tak samo poważnie jak do wszystkiego innego - jego żaglowce i statki wiosłowe były szczytem technologii w tamtych czasach. Po odejściu Rzymian i powstaniu wielu różnych królestw na terytorium Wysp Brytyjskich, okręty Brytyjczyków znacznie straciły we wszystkich komponentach – tonażu, możliwościach produkcyjnych i ilościowych.
Zachęta do pojawienia się więcejidealnymi statkami były najazdy Skandynawów – okrutni Wikingowie na szybkich i zwrotnych drakkarach dokonywali niszczycielskich nalotów na kościoły i miasta przybrzeżne. Budowa dużej floty patrolowej pozwoliła Brytyjczykom na znaczne ograniczenie strat spowodowanych najazdami.
Kolejnym etapem tworzenia brytyjskiej marynarki wojennej jest inwazja Wilhelma Zdobywcy i utworzenie unitarnego państwa, Anglii. Od tego czasu warto mówić o pojawieniu się floty angielskiej.
Angielska marynarka wojenna
Oficjalna historia Królewskiej Marynarki Wojennej Angliiwarto zacząć od Henryka VII, który zwiększył flotę brytyjską z 5 do 30 okrętów. Do końca XVI wieku Brytyjczycy nie znaleźli specjalnych laurów na morzu, ale po zwycięstwie nad hiszpańską „Niezwyciężoną Armadą” i szeregiem innych wiktorii sytuacja z oddzieleniem marynarki od okrętów flagowych Europy (Hiszpania i Francja) ) zaczął się wyrównywać.
Korsarze i piraci – dwie strony tego samego medalu
W historii marynarki brytyjskiej wyjątkowy iniejednoznaczną linią warto zwrócić uwagę na działalność słynnych angielskich korsarzy, z których najsłynniejszymi byli Francis Drake i Henry Morgan. Pomimo swojej szczerze drapieżnej „głównej działalności”, pierwszy z nich został pasowany na rycerza i pokonał Hiszpanów, a drugi dodał kolejny diament do angielskiej korony - archipelag Karaibów.
Brytyjska marynarka wojenna
Oficjalna historia brytyjskiej marynarki wojennej (istniejerozbieżność związana z obecnością flot Anglii i Szkocji przed 1707 r., kiedy zostały zjednoczone) zaczyna się w połowie XVII wieku. Od tego czasu Brytyjczycy zaczęli zdobywać coraz mniej porażek w bitwach morskich, stopniowo zdobywając chwałę najpotężniejszej potęgi morskiej. Szczyt angielskiej przewagi na falach przypada na wojny napoleońskie. Stały się także minutą chwały dla żaglowców, które do tego czasu osiągnęły swój pułap technologiczny.
Koniec wojen napoleońskich minąłRoyal Navy Wielkiej Brytanii na piedestale najsilniejszej marynarki wojennej na świecie. W XIX wieku Brytyjczycy jako pierwsi wymienili drewno i żagle na żelazo i parę. Pomimo tego, że brytyjska marynarka wojenna praktycznie nie brała udziału w większych bitwach, służba w marynarce była uważana za bardzo prestiżową, a dbałość o utrzymanie mocy i gotowości bojowej sił morskich była priorytetem. O powadze stosunku Brytyjczyków do ich przewagi na światowych oceanach świadczy fakt, że milcząca doktryna nakazywała zachowanie następującego układu sił: marynarka brytyjska musiała być silniejsza niż jakiekolwiek dwie floty razem wzięte.
I wojna światowa: duża flota kontra flota pełnomorska
Brytyjska marynarka wojenna w I wojnie światowejnie pokazały się tak jasno, jak można było się spodziewać przed jej rozpoczęciem: Wielka Flota, której głównym zadaniem było pokonanie niemieckiej floty na otwartym morzu, nie poradziła sobie ze swoim zadaniem - jej straty były znacznie większe niż straty Niemców. Mimo to zdolności stoczniowe Wielkiej Brytanii były tak duże, że zachowały swoją przewagę, zmuszając Niemcy do porzucenia taktyki wielkich bitew i przejścia na taktykę rabusiów z wykorzystaniem mobilnych formacji okrętów podwodnych.
Stworzenie dwóch, bezprzesada, epokowe okręty wojenne, które stały się przodkami całych kierunków w przemyśle stoczniowym. Pierwszym był HMS Dreadnought - pancernik nowego typu z potężnym uzbrojeniem i instalacją turbiny parowej, co pozwoliło mu osiągnąć fantastyczną w tym czasie prędkość 21 węzłów. Drugim był HMS Ark Royal, lotniskowiec, który służył brytyjskiej marynarce wojennej do 1944 roku.
Mimo wszystkich strat I wojny światowej, do niejW końcu Wielka Brytania miała w swoim bilansie ogromną flotę, która wisiała na nieszczelnym budżecie z dużym obciążeniem. Dlatego porozumienie waszyngtońskie z 1922 r., ograniczające liczbę marynarzy do określonej liczby w każdej z klas statków, było prawdziwym ratunkiem dla wyspiarzy.
II wojna światowa: poprawianie błędów
Królewska Marynarka Wojenna Wielkiej Brytanii napoczątek II wojny światowej miał 22 okręty wielkotonażowe (pancerniki i lotniskowce), 66 okrętów typu cruiser, prawie dwieście niszczycieli i sześćdziesiąt okrętów podwodnych, nie licząc tych w budowie. Siły te kilkakrotnie przewyższały dostępne w lokalizacji Niemcy i ich sojuszników, co pozwoliło Brytyjczykom mieć nadzieję na pomyślny wynik bitew morskich.
Niemcy doskonale rozumiejący wyższośćBrytyjczyk, nie angażował się w bezpośrednie starcia z potężnymi szwadronami aliantów, ale angażował się w działania partyzanckie. Szczególną rolę odegrały w tym okręty podwodne, które III Rzesza nitowała prawie tysiąc!
Karl Doenitz, „Podwodny Guderian”, opracowanytaktyka sfory wilków, która polegała na atakowaniu konwojów i atakach typu gryzienie i odskakiwanie. I początkowo latające oddziały niemieckich okrętów podwodnych wprawiły Brytyjczyków w stan szoku - debiut działań wojennych na północnym Atlantyku odznaczył się oszałamiającą liczbą strat zarówno kupca, jak i marynarki wojennej Wielkiej Brytanii.
Dodatkowy korzystny czynnik dlaNiemcy sprawiły, że brytyjskie bazy morskie w 1941 roku znacznie straciły pod względem liczebności i jakości - klęska Francji, zdobycie Belgii i Holandii zadały delikatny cios planom wyspiarzy. Otóż Niemcy dostały możliwość efektywnego wykorzystania małych okrętów podwodnych o krótkim czasie autonomicznej nawigacji.
Sytuacja została odwrócona przez dekodowaniekodeksy niemieckich okrętów podwodnych, stworzenie nowego systemu konwojowego, zbudowanie dostatecznej liczby wyspecjalizowanych statków konwojowych, a także wsparcie powietrzne. Dalsze sukcesy Wielkiej Brytanii na morzu wiązały się zarówno z ogromnymi zdolnościami stoczniowymi (Brytyjczycy budowali statki szybciej niż Niemcy je zatopili), jak iz sukcesami aliantów na lądzie. Wycofanie się Włoch z wojny pozbawiło Niemcy ich śródziemnomorskich baz wojskowych, a bitwa o Atlantyk została wygrana.
Falklandy: konflikt interesów
W okresie powojennym okręty marynarki brytyjskiejpoważnie odnotowany w wojnie o Falklandy z Argentyną. Mimo nieoficjalnego charakteru konfliktu straty wyspiarzy wyniosły kilkaset osób, kilka statków i kilkanaście myśliwców. Oczywiście Wielka Brytania, która była o rząd wielkości lepsza pod względem potęgi morskiej, z łatwością osiągnęła przywrócenie kontroli nad Falklandami.
Zimna wojna
Główny wyścig zbrojeń nie odbył się zdawni przeciwnicy - Japonia czy Niemcy, a z niedawnym sojusznikiem w bloku - Związek Sowiecki. Zimna wojna mogła w każdej chwili stać się gorąca, dlatego brytyjska marynarka wojenna nadal była w stanie wysokiej gotowości. Rozmieszczanie baz morskich, opracowywanie i uruchamianie nowych okrętów, w tym okrętów podwodnych z bronią jądrową - wszystko to zrobili Brytyjczycy już w randze numer dwa. Główna konfrontacja rozegrała się między dwoma tytanami - Związkiem Radzieckim i Stanami Zjednoczonymi.
Marynarka Wojenna Wielkiej Brytanii dzisiaj
Dziś jest uważany za największy wStarego Świata i wchodzi (na zasadzie rotacji) w formacje Marynarki Wojennej NATO. Lotniskowce i krążowniki rakietowe zdolne do przenoszenia głowic nuklearnych są główną siłą uderzeniową brytyjskiej marynarki wojennej. Jego obecny skład: 64 okręty, z czego 12 to okręty podwodne, 2 lotniskowce, 6 niszczycieli, 13 okrętów klasy „fregaty”, trzy okręty desantowe, 16 trałowców oraz dwadzieścia łodzi patrolowych i patrolowych. Kolejny statek pomocniczy, „Fort George”, jest uważany za wojskowy raczej warunkowo.
Okrętem flagowym jest lotniskowiec Bulwark -wielofunkcyjny statek, który wykonuje nie tylko zadania bazowania statków powietrznych na lotniskowcach, ale także funkcje lądowania (transport do 250 marines i sprzętu do lądowania). Bulwark został zbudowany w 2001 roku i oddany do użytku w 2005 roku.
Główną siłą powierzchniową są fregaty z serii„Norfolk”, nazwany na cześć angielskich książąt, i okręt podwodny - seria SSBN „Vanguard”, wyposażony w pociski nuklearne. Flota ma swoją bazę w Plymouth, Clyde i Portsmouth, a od 1588 r. w tej roli działa baza Devonport w Plymouth! W tym czasie ukrywały się w nim statki, czekając na bardzo hiszpańską „Niezwyciężoną Armadę”. Jest też jedynym, na którym naprawiane są statki z silnikami jądrowymi.
Interesujące fakty
Użytkowanie okrętów klasy brytyjskiej marynarki wojennejSSBN (nuklearne okręty podwodne) nie są produkowane – wyspiarze nie mają takiej zdolności technologicznej. Dlatego okręty podwodne, które wypracowały swoją żywotność, są po prostu zachowane do lepszych czasów.
Przejście rosyjskiego krążownika rakietowego wwody terytorialne Wielkiej Brytanii w 2013 roku wstrząsnęły nie tylko mieszkańcami, ale i marynarką wojenną kraju. Rosyjska marynarka wojenna u wybrzeży Wielkiej Brytanii! Pomimo statusu potęgi morskiej, Brytyjczycy niełatwo znaleźli okręt o porównywalnej klasie i zdolny do nacierania na rosyjski krążownik.
Brytyjczycy przodują w tworzeniu dwóchtypy okrętów, które przez wiele lat zmieniały oblicze bitew morskich: pancernik – potężny i szybki okręt wojenny, przewyższający rywali zarówno zwrotnością, jak i siłą salwy, a także lotniskowiec – statek, który dziś jest główną siłą marynarki wojennej wszystkich głównych krajów.
W końcu
Co się zmieniło w angielskiej marynarce wojennej od tego czasuRządy rzymskie do dziś? Brytyjska marynarka wojenna przeszła drogę od delikatnych statków saksońskich jarlów do niezawodnych fregat i potężnych „Manowarów” z czasów Drake'a i Morgana. A potem, już u szczytu swojej mocy, był we wszystkim pierwszy na morzu. Dwie wojny światowe wstrząsnęły dominacją Pax Britannika, a następnie jej flotą.
Do tej pory brytyjska marynarka wojenna według tonażujest na 6 miejscu, za Indiami, Japonią, Chinami, Rosją i USA, a „wyspiarze” przegrywają z Amerykanami prawie 10 razy! Kto by pomyślał, że dawna kolonia po kilku stuleciach spojrzy protekcjonalnie na dawną metropolię?
A jednak marynarka brytyjska nie jesttylko działa, lotniskowce, pociski i okręty podwodne. To jest historia. Opowieść o wielkich zwycięstwach i miażdżących klęskach, bohaterskich czynach i ludzkich tragediach... „Chwała Wielkiej Brytanii, pani mórz!”
