Francois Rabelais (lata życia - 1494-1553) -słynny pisarz humanistyczny pochodzący z Francji. Światową sławę zyskał dzięki powieści „Gargantua i Pantagruel”. Ta książka jest encyklopedycznym pomnikiem renesansu we Francji. Odrzucając średniowieczną ascezę, uprzedzenia i hipokryzję, Rabelais w groteskowych postaciach inspirowanych folklorem odsłania humanistyczne ideały charakterystyczne dla swoich czasów.
Kariera kapłana
Rabelais urodził się w Turenii w 1494 roku.Jego ojciec był bogatym właścicielem ziemskim. Około 1510 roku François został nowicjuszem w klasztorze. Śluby złożył w 1521 roku. W 1524 r. Rabelaisowi skonfiskowano książki greckie. Faktem jest, że ortodoksyjni teologowie w okresie szerzenia się protestantyzmu byli podejrzliwi wobec języka greckiego, który uznawano za heretycki. Umożliwił on własną interpretację Nowego Testamentu. François musiał przejść do bardziej tolerancyjnych benedyktynów. Jednak w 1530 roku zdecydował się zrezygnować i wyjechać do Montpellier, aby studiować medycynę. Tutaj w 1532 roku Rabelais opublikował dzieła słynnych uzdrowicieli Galena i Hipokratesa. Również w Montpellier miał dwoje dzieci od wdowy. Zostały zalegalizowane w 1540 r. Edyktem papieża Pawła IV.
Działalność medyczna
Rabelaisowi pozwolono zostać księdzem świeckim w 1536 rokurok. Rozpoczął praktykę lekarską. François w 1537 r. Został doktorem medycyny i wykładał tę naukę na Uniwersytecie w Montpellier. Ponadto był osobistym lekarzem kardynała J. du Bellaya. Rabelais dwukrotnie towarzyszył kardynałowi w Rzymie. François przez całe życie był pod patronatem wpływowych polityków (M. Navarre, G. du Bellay), a także wysokiego rangą duchowieństwa liberałów. To uratowało Rabelais'a przed wieloma kłopotami, jakie mogła przynieść publikacja jego powieści.
Powieść „Gargantua i Pantagruel”
Rabelais odnalazł swoje prawdziwe powołanie w 1532 roku.Zapoznawszy się z „ludową książką o Gargantui”, François na jej wzór opublikował „sequel” o królu dipsodów Pantagruelu. Długi tytuł dzieła François zawierał nazwisko mistrza Alcofribasa, który rzekomo napisał tę książkę. Alcofribas Nazier to anagram składający się z liter nazwiska i imienia samego Rabelais'a. Książka ta została potępiona przez Sorbonę za obsceniczność, ale opinia publiczna przyjęła ją z entuzjazmem. Wielu osobom podobała się historia gigantów.
W 1534 roku humanista Francois Rabelais stworzył kolejnyjedna książka o równie długim tytule, opowiadająca o życiu Gargantui. Logicznie rzecz biorąc, ta praca powinna następować po pierwszej, ponieważ Gargantua jest ojcem Pantagruela. W 1546 roku ukazała się kolejna, trzecia książka. Nie była już sygnowana pseudonimem, ale własnym nazwiskiem François Rabelais. Sorbona również potępiła tę pracę za herezję. François Rabelais musiał przez jakiś czas ukrywać się przed prześladowaniami.
Jego biografia jest oznaczona publikacją w 1548 rokuczwarta książka, jeszcze nie ukończona. Pełna wersja pojawiła się w 1552 roku. Tym razem sprawa nie ograniczała się do potępienia Sorbony. Ta książka została zakazana przez parlament. Niemniej jednak wpływowi przyjaciele François zdołali uciszyć tę historię. Ostatnia, piąta książka została wydana w 1564 roku, po śmierci autora. Większość badaczy kwestionuje opinię, że należy ją uwzględnić w pracach François Rabelais. Najprawdopodobniej, zgodnie z jego notatkami, fabułę ukończył jeden z jego uczniów.
Encyklopedia śmiechu
Powieść François to istna encyklopedia śmiechu.Są w nim wszelkiego rodzaju komedie. Nie jest nam łatwo docenić subtelną ironię erudycyjnego autora XVI wieku, skoro przedmiot kpin już dawno przestał istnieć. Jednak publiczność François Rabelais niewątpliwie czerpała ogromną przyjemność z opowieści o bibliotece św. Wiktora, w której autor parodystycznie (i często nieprzyzwoicie) grał na wielu tytułach średniowiecznych traktatów: „Codfik of the Right”, „Rod of the Zbawienie ”,„ O doskonałych właściwościach flaczki ”i inni Badacze zauważają, że średniowieczne typy komiksów kojarzą się przede wszystkim z ludową kulturą śmiechu. Jednocześnie praca zawiera również takie ich formy, które można uznać za „absolutne”, które w każdej chwili mogą wywołać śmiech. Należą do nich w szczególności wszystko, co wiąże się z fizjologią człowieka. W każdej chwili pozostaje niezmieniony. Jednak z biegiem historii zmienia się stosunek do funkcji fizjologicznych. Zwłaszcza w tradycji ludowej kultury śmiechu „obrazy dna materialno-cielesnego” były przedstawiane w szczególny sposób (taką definicję podał rosyjski badacz MM Bachtin). Prace Francois Rabelais w dużej mierze podążały za tą tradycją, którą można nazwać ambiwalentną. Oznacza to, że obrazy te wywoływały śmiech, zdolne jednocześnie „pogrzebać i ożywić”. Jednak w dzisiejszych czasach kontynuowali swoją egzystencję w sferze niskiego komizmu. Wiele żartów Panurge nadal pozostaje zabawnych, ale często nie można ich powtórzyć ani nawet mniej lub bardziej dokładnie przetłumaczyć słowami, których Rabelais nieustraszenie używał.
Ostatnie lata życia Rabelais'a
Ostatnie lata życia François Rabelais są owiane tajemnicą.Nie wiemy nic na pewno o jego śmierci, poza epitafiami takich poetów jak Pierre de Ronsard i Jacques Taureud. Nawiasem mówiąc, pierwszy z nich brzmi dość dziwnie i bynajmniej nie jest komplementarny w tonie. Oba te epitafia powstały w 1554 roku. Badacze uważają, że François Rabelais zmarł w 1553 roku. Jego biografia nie dostarcza wiarygodnych informacji nawet o tym, gdzie ten pisarz został pochowany. Uważa się, że jego szczątki są pochowane w Paryżu, na cmentarzu katedry św. Pawła.
