Tęczowe kolory w porządku: to takie proste!

Kiedy osoba jest proszona o podanie kolorów tęczy wedługrozkaz, od razu w głowie pojawia się taki znany z dzieciństwa rym: „Każdy myśliwy chce wiedzieć, gdzie siedzi bażant”. I zgodnie z pierwszymi literami tego wyrażenia kolory to: czerwony, pomarańczowy, żółty, zielony, niebieski, niebieski i fioletowy. Zapamiętane

bardzo łatwe i co najważniejsze na całe życie. Tęcza to niesamowite zjawisko naturalne. Zawsze budzi zachwyt, nawet w sercach osób starszych. Dusza zaczyna wierzyć w magię i cuda. Być może wynika to z pamięci genetycznej człowieka, ponieważ to zjawisko w mitologiach wszystkich narodów świata wiąże się ze szczególnie korzystnymi wydarzeniami.

Kolejność kolorów tęczy jest związana z załamaniembiały w pryzmacie. Kąt załamania zależy bezpośrednio od długości fali światła. A ponieważ światło przenika przez dwie płaszczyzny, różne kolory są załamywane pod różnymi kątami. W ten sposób biały promień „wchodzi” przez pryzmat, a tęcza „wychodzi”. Taka nicola (czyli pryzmat) w naturze może być kroplą wody lub

burza z piorunami. Perscy astronomowie byli w stanie wyjaśnić to zjawisko i kolory tęczy dopiero w XIII wieku, ale fakt ten pozostał zamknięty dla większości mieszkańców planety. I nadal była postrzegana jako cud. W magicznych rytuałach, aby pozytywnie wpłynąć na sytuację, przedmioty malowano lub celowo składano w tej samej kolejności, w jakiej przechodzą kolory tęczy. Uważano, że taki system zharmonizuje sytuację.

Kolory tęczy są ułożone w kolejnościw zależności od długości fali: od góry najdłuższa jest czerwona, od dołu najkrótsza niebieska. Zarówno paleta, jak i układ kwiatów były uważane za święte przez wszystkie narody świata, a samo zjawisko rozumiano jako związek między niebem a ziemią, bogami i ludźmi. W starożytnym indyjskim eposie „Ramajana” tęcza nazywana jest boskim łukiem jednego z najwyższych bogów Indry, który rzuca z niej błyskawice, którym towarzyszy grzmot. W staroskandynawskim traktacie „Bivrest” zjawisko to jest interpretowane jako pomost, który łączy niebo i ziemię w świętych chwilach. Jest strzeżony przez strażnika. A przed śmiercią świata i bogów ten most zawali się na zawsze.

W islamie kolory tęczy są postrzegane w różnej kolejności. Jest ich tylko cztery: czerwony, żółty, zielony, niebieski. I podobnie jak Hindusi, zjawisko to uważano za łuk boga światła Kuzakha, którym uderza w siły ciemności, a po zwycięstwie wisi broń na chmurach. Starożytni Słowianie nazywali tęczę symbolem zwycięstwa najwyższego boga Peruna nad duchami zła. Jego żona Lada czerpie wodę z mórz i oceanów jednym końcem „niebiańskiego rockera”, a z drugiego pada na ziemię. Nocą bogowie starannie trzymają tęczę w konstelacji Wielkiej Niedźwiedzicy. Istniało przekonanie: jeśli siedmiobarwny łuk nie pojawiał się nad ziemią przez długi czas, to należy się spodziewać głodu, chorób, nieurodzaju.

Ale w czasach chrześcijańskich wszyscy ludzie na tej planecietęcza stała się bliższa i bardziej zrozumiała jako przypomnienie Bożego przebaczenia ludziom po zakończeniu potopu. Jako zakończenie przymierza i obietnica, że ​​odtąd Wszechmocny nie będzie tak okrutnie karać ludu. Tęcza stała się symbolem pięknego niebiańskiego ognia i pokoju. A kolory charakteryzowały Boga: fioletowy - szlachetność, pomarańczowy - aspiracja, niebieski - cisza, zielony - złowieszcze, żółty - bogactwo, niebieski - nadzieja, czerwony - zwycięstwo.