Piękno biżuterii zależy bezpośrednio odumiejętności mistrza i wyrafinowanie wzorów wybranych do dekoracji. Z tego powodu prace autorskie szybko zyskują na popularności, charakteryzując się znacznie większą indywidualnością dzięki zastosowaniu oryginalnych technik i zdobień.
Dotyczy to jednak tylko produktów takich jakpierścionki i kolczyki. Wybierając łańcuszki i bransoletki, ludzie preferują biżuterię wykonaną w bardziej tradycyjnym stylu. Wynika to z faktu, że takie kategorie produktów podobają się nie tylko płci pięknej, ale także mężczyznom, którzy są bardziej skłonni do noszenia rzeczy dyskretnych, ale wysokiej jakości. Tak więc jednym z najpopularniejszych rodzajów prac jubilerskich jest tkanie „ogona lisa”, wykorzystywane do tworzenia dużych łańcuszków i bransoletek.
Historia wyglądu
Początek produkcji wyrobów wykonanych zstosowanie takiej metody łączenia typu link-to-link występuje w epoce brązu. Pierwsze próbki łańcuchów znaleziono podczas wykopalisk królewskich grobów w mieście Ur na terenie obecnego Bliskiego Wschodu.
Jednak aby wiarygodnie określić, skąd pochodzątkanie „lisiego ogona” jest niemożliwe. Wielu przypisuje swój wygląd zasługom bizantyjskich jubilerów, co jest zasadniczo błędne, ale całkiem zrozumiałe: w VII wieku ta technologia została ulepszona przez greckich i rzymskich rzemieślników. Stworzyli metody łączenia kilku rzędów linków w jeden pasek. W rezultacie tkanie „lisiego ogona” stało się powszechne w krajach europejskich i Rosji.
Dziś mistrzowie używają go do pozyskiwania kopii biżuterii antycznej, tworzenia samodzielnych produktów, a także jako dodatkowy element w twórczości autora.
Cechy tkackie
Jednak „ogon lisa” jest często nazywany bizantyjskimto nie jest do końca prawdą. W rzeczywistości te typy są nieco inne. Tkactwo bizantyjskie jest rodzajem „bismarcka”, a polega na połączeniu elementów różnej wielkości, chaotycznie skierowanych w jedno ogniwo, przez co biżuteria ma dość masywny wygląd. W „ogonie lisa” wszystkie pierścienie są ułożone w jednym kierunku, co dodaje mu wdzięku.
Jednak dzisiaj bardzo niewiele osób wie o tej różnicy, w wyniku czego nawet sami rzemieślnicy czasami łączą obie te odmiany w jedną, nazywając tkacki „ogon lisa” bizantyjskim.
Rodzaje
Dzięki przetwarzaniu linków osiągają mistrzowieróżne efekty, które dodają produktowi oryginalności podczas tworzenia biżuterii techniką ogona lisa. Splot łańcuszka lub bransoletki ma kilka możliwych rodzajów, różniących się kształtem elementów:
- Zmontowany "ogon lisa" składa się ze spirali,wirujące w różnych kierunkach. Każde ogniwo składa się z sześciu cienkich pierścieni, połączonych ręcznie drutem, co pozwala na stworzenie niepowtarzalnego wzoru. Koszt takiego produktu będzie niezwykle wysoki.
- Okrąg to odmiana znana ze swojej trwałości. Ze względu na równomierne rozłożenie więzadeł wewnętrznych zaokrąglone spirale ogniw nie mogą zostać zerwane.
- Splot półkolisty ma mniejszy promień gięcia elementu.
- Ten ostatni ma kwadratowy przekrój i składa się z pierścionków, drutów i ogniw, dzięki czemu idealnie nadaje się do tworzenia masywnych łańcuszków i bransoletek.
Ponadto taki łańcuszek (wpleciony w „lis lisi ogon”dowolna z powyższych modyfikacji) ma dobrą gęstość, co pozwala na założenie dodatkowych uprzęży. Ich liczba nie jest ograniczona, ale muszą mieć wagę mniejszą niż całkowita waga produktu.
Korzyści tkackie
Główną zaletą tej techniki tworzeniabiżuteria to różnorodność użytych materiałów. Tkanie „lisiego ogona” (złoty, srebrny lub mosiądz - to nie ma znaczenia) zawsze wygląda opłacalnie i elegancko. Zwróć uwagę, że najpopularniejsze są łańcuszki i bransoletki wykonane ze szlachetnych stopów, co wpływa na i tak wysokie koszty związane z rękodziełem.
Również ten rodzaj tkania ma wysokątrwałość i niezawodność podczas pracy, ponieważ złożony system łączników nie pozwala na rozerwanie produktu gołymi rękami, a uniwersalny wygląd umożliwia codzienne noszenie biżuterii bez jej zdejmowania.
