Literat czy historyk?Odkrywca czy oszust? Edward Radzinsky wybrał styl pisania swoich książek, który niegdyś przyniósł uznanie wielkiemu Aleksandrowi Dumasowi - styl narracji historycznej. Jednak w przeciwieństwie do Radzinsky'ego Dumas nigdy nie twierdził, że kronikarz jest dokładny. Tworzył wyłącznie dzieła sztuki, choć włożył w nie spory udział w interpretacji przyczyn znaczących wydarzeń historycznych. A książki Edwarda Radzinsky'ego pełne są cytatów z dokumentów historycznych wydobytych przez autora z zakurzonych archiwów i depozytów.
Więc co to jest?Prawdziwa historia w żywym języku? A może jest to po prostu dobry ruch gatunkowy, który przynosi duże dochody? Tak czy inaczej, nikt nie będzie spierał się z faktem, że pod zręcznym piórem pisarza postacie historyczne, które dzięki programowi nauczania ogólnego, pozostały w pamięci co najwyżej przez połączenie kilku suchych dat i wydarzeń, zdobywają z krwi i kości i wnieśli czytelnika w wir prawdziwych pasji i osiągnięć.
Zostać pisarzem
Edward Radzinsky urodził się w 1936 roku.W dzieciństwie nastąpił szczyt represji stalinowskich. Przyszły pisarz miał już 17 lat, gdy zmarł wielki przywódca. W tym czasie Edward był już dojrzałym młodym mężczyzną, zdolnym do zrozumienia i przeanalizowania tego, co się wokół niego działo. Ponadto mieszkał w samej Moskwie i wychowywał się w rodzinie dramaturga, co oznacza, że od najmłodszych lat poruszał się w centrum życia publicznego.
Wkrótce młody człowiek wkracza do MoskwyInstytut Historyczno-Archiwalny. Zapewne już wtedy zaczęło się objawiać nienasycone pragnienie poznania wydarzeń z minionych dni, które po dziś dzień pożera popularnego autora. Wiele godzin spędził w zakurzonych archiwach nieznany student.
Szczególnie fascynowały go opowieści o Józefie.Vissarionovich. Następnie Edward Radzinsky poświęci całą dekadę na dopracowanie swojego życiorysu („Stalin” to powieść, nad którą, według samego autora, myślał całe życie).
Jednak warstwy historyczne topisarz, nie są w żaden sposób ograniczone do jednego lub dwóch stuleci. Nie jest też powiązany z żadnym obszarem geograficznym. Książki Edwarda Radzinsky'ego mogą zabrać czytelnika w czasie wypraw Napoleona Bonaparte, na koncert z Mozartem oraz w ciemne zaułki pałaców za panowania Mikołaja II.
Wczesna kariera
Pisarz Edward Radzinsky, którego biografia waspekt literacki zaczyna się od załamania pióra w dramacie, swoją pierwszą sztukę napisał w 1958 roku. Odniosła pewien sukces. Spektakl dedykowany był G. Lebedevowi, rosyjskiemu naukowcowi, który badał historię i kulturę Indii. Ten obraz był dobrze znany niedawnemu absolwentowi, ponieważ jego praca magisterska była poświęcona konkretnie G. Lebedevowi.
Edward Stanislavovich zaczyna się uczyć wydobywaniapraktyczne wykorzystanie informacji, które dla większości pozostają całkowicie nieodebrane. Rozumie, że dzięki swojemu entuzjazmowi może zamienić nudne fakty dla zwykłych ludzi w ekscytujące historie. I to odkrycie inspiruje go.
Rozpoznawanie
Jednak nowo odkryty dramaturg naprawdę zyskał sławę dzięki produkcji 104 stron o miłości.
Wkrótce spróbował swoich sił w pracy jako scenarzysta - w 1968 roku ukazał się czarno-biały film fabularny „Jeszcze raz o miłości”, będący przeróbką sztuki, którą pokochała publiczność.
Od tego czasu dramaturg kontynuuje pracedzieła teatralne, nie omijają branży filmowej. Napisał siedem filmów telewizyjnych. Jednocześnie jego sztuki zyskują popularność nie tylko na rozległych obszarach Związku Radzieckiego, ale także za granicą.
programy telewizyjne
W latach 90. sytuacja w kraju rozwijała się szybkozmieniony. Trzeba było szukać nowych źródeł dochodu, co doskonale rozumiał Edward Radzinsky, którego filmy, choć nadal kręciły, płacono za to raz, a zysk z produkcji sztuk gwałtownie spadał, gdyż większość ludzi w tamtych czasach po prostu nie pasowali do teatru.
A potem zajmuje się popularyzacją opowieści z udziałemEkran telewizora. Nie przejmuje się żadnym akompaniamentem wizualnym, po prostu siada w pracowni przed kamerą i nadaje tekst w formie wykładu.
Jednak te programy są skuteczne.I pomimo tego, że Radzinsky, nawet z dużym naciskiem, nie można zaliczyć do utalentowanych mówców, informacje, które przedstawiał z ekranu, tak poruszyły widzów, że wady projektowe zbladły na ich tle.
Sekret popularności
Edward Radzinsky uwielbia odwoływać się do nazwisk,które słyszą ludzie - Nero, Sokrates, Seneka, Casanova, Mozart, Napoleon, Nikolai Romanov, Stalin. Odwołuje się do niesłabnącego zainteresowania, które te osoby wzbudzały przez wieki. Jaka jest tajemnica geniuszu Mozarta? Dlaczego Stalin mógł pozostać u władzy? Dlaczego pozwolono na brutalne morderstwo całej rodziny królewskiej?
Jednak głównym składnikiem sukcesu historyka nie jestpytania "dlaczego?" a nawet nie w odpowiedziach na te pytania. Prawdziwym talentem pisarza jest to, że mówi o postaciach historycznych jako o sąsiadach lub bliskich przyjaciołach. Przestają być cieniami z przeszłości i zamieniają się w prawdziwie żywych ludzi, którzy chcą wczuć się w siebie.
Od programów telewizyjnych po książki
Przez długi czas Radzinsky prowadził program „Zagadkihistoria ”, za którą otrzymał nagrodę„ Tefi ”. Zdając sobie sprawę, że obrał właściwą drogę, Edward Radzinsky, którego „Zagadki historii” stopniowo się wyczerpały, przystępuje do pisania powieści historycznych.
Wkrótce jego powieści stają siębestsellery i publikowane w wielu językach przez głównych wydawców. Jednak stosunek do twórczości Radzinskiego pozostaje niezwykle niejednoznaczny. To zabawne, ale właśnie to, co pomogło mu zdobyć popularność, a mianowicie umiejętność obrazowego rysowania wydarzeń historycznych, stało się głównym powodem krytyki.
Rzeczywiście, czytając jego powieści, w pewnym momencie mimowolnie łapiesz się na myśleniu, czy to naprawdę historyczna rzeczywistość, czy tylko udana fikcja?
Krytyka
Nie oznacza to, że argumenty krytyków są bezwzględneniszczycielskie, ale nie można ich nazwać całkowicie bezpodstawnymi. Oto jeden z przykładów nieścisłości, które Edward Radzinsky zawarł w swojej powieści (Napoleon: Życie po śmierci): po rozmowie Bonapartego z Fouche w 1804 roku cesarz narzekał, że „Byron i Beethoven odmówili miłości”. Incydent polega na tym, że w tym czasie Byron miał dokładnie 16 lat i opinia tego chłopca nie mogła w żaden sposób martwić Napoleona.
Taka rozbieżność niewątpliwie jest wybaczalna pisarzowi, ale Edward Radzinsky twierdzi, że jest historykiem, i są już oceniani w zupełnie inny sposób.
Elementy detektywistyczne
Kolejna postać historyczna, do której EdwardStanisławowicz zwrócił godną uwagę - ostatni cesarz całej Rosji. I w tej jego pracy w pełni ujawnia się kolejna cecha autora, która pomogła mu zdobyć tak szerokie grono czytelników. To nieodłączny element powieści kryminalnej - złudzenie, że czytelnik powoli odkrywa skomplikowaną sprawę, opierając się na dokumentach, dowodach i dostępnych faktach, które Edvard Radzinsky dostarcza w miarę rozwoju historii.
W tej roli występuje Mikołaj II i jego rodzinaofiary morderstwa z zimną krwią, a pod koniec powieści czytelnik otrzymuje pełny obraz wydarzeń, które doprowadziły do egzekucji cesarza i jego żony, która odmówiła tronu i nie stawiła najmniejszego oporu, jego młodym córkom i chorego syna.
Odważne teorie
Ciekawe podejście Edwarda Stanisławowicza i downioski, które wyciąga na podstawie otrzymanych informacji. Oczywiste jest, że każdy, nawet najbardziej skrupulatny historyk, jest zmuszony z pewnymi założeniami wypełnić luki, które są niezmiennie obecne w historycznym płótnie. Jednak teorie Radzinsky'ego są dość nieoczekiwane.
Na przykład w jednej ze swoich prac cytujeszereg dowodów na to, że Carewicz Aleksiej uciekł po krwawej nocy egzekucji w domu Ipatiewa. Według Radzinsky'ego Aleksiej Nikołajewicz dorastał bezpiecznie i stał się wzorowym obywatelem Związku Radzieckiego, wypełniając wymagane zmiany w zakładzie. Oczywiście musiał zmienić nazwisko, a swoje pochodzenie utrzymywał w tajemnicy. Ale kiedy go znaleziono, spokojnie i bez pretensji przedstawił dowody, że naprawdę jest Romanowem.
Jednak autor nie zadał sobie trudu, aby wyjaśnić, jakW ten sposób chłopiec z hemofilią, dla którego dosłownie każde zadrapanie stanowiło realne zagrożenie życia, był w stanie przeżyć w lesie, zraniony strzałami z broni palnej. Nie mówi też o tym, jak Carewicz mógł w ogóle przetrwać do dorosłości. Było to mało prawdopodobne, nawet pod czujnym okiem najlepszych lekarzy z rodziny królewskiej.
Podsumowując powyższe, można to zauważyćw przypadku, gdy piszesz poważną pracę naukową dotyczącą historii, odniesienie się do powieści Edwarda Radzinsky'ego jako autorytatywnego źródła podstawowego będzie prawdopodobnie nieco nieprofesjonalne. Ale jeśli interesuje Cię tylko historia, warto przeczytać jego dzieła. Jeśli potraktujesz ich z nutką zdrowego sceptycyzmu, możesz się wiele nauczyć. Miłego czytania!
