Shura Balaganov jest jedną z głównych postaci powieści"Złoty cielak". Mówimy o oszustu bez wyobraźni, złodziejaszku, oszustu i „przybranym bracie” Ostapa Bendera. Bohaterowie ci są też towarzyszami w braniu pieniędzy od Koreiko, podziemnego milionera. To słynne dzieło, którego autorami są Ilf i Pietrow.
Biografia bohatera
Shura Balaganov zajmował wiele odpowiedzialnych stanowisk.Początkowo był mechanikiem lotniczym na rajdzie samochodowym Arbatow - Czernomorsk. Następnie został komisarzem ds. kopyt w biurze. Krótko przed spotkaniem z Benderem występował w różnych władzach wojewódzkich jako syn porucznika Schmidta. W rezultacie otrzymywał subsydia i drobne zasiłki w imię „ojca” – rewolucjonisty. Bałaganow zasługuje również na uznanie za stworzenie „Konwencji Suchariew”. Położyła kres kolosalnej rywalizacji 34 zawodowych „dzieci Schmidta”. Wiosną 1928 r. Bałaganow zebrał swoich „kolegów” w rzemiośle w tawernie w Moskwie, niedaleko Wieży Suchariwa. Terytorium Związku Radzieckiego zostało podzielone na kilka części. Następnie zostali wylosowani. Dzięki temu każdy oszust mógł spokojnie uprawiać własne pole, bez obaw o jakiekolwiek nieporozumienia. Bender niechętnie najechał na terytorium Bałaganowa, spotykając się ze swoim „bratem” latem 1930 roku. Działo się to w biurze przewodniczącego komitetu wykonawczego miasta Arbatov, raczej prowincjonalnym. Shura Balaganov powiedział Benderowi, kim była Koreiko. Jesienią 1930 roku milioner Bender znalazł zmarłego „brata” w Moskwie na stacji kolejowej Riazań. Wielki strateg rozdał swojemu wiernemu towarzyszowi 50 000 rubli „na szczęście”, ale natura i tak zbierała swoje żniwo. Oszusta został złapany na jednym z kieszonkowych kieszonkowców. Jego dalsze losy są nieznane. Obraz, który stworzyli Ilf i Pietrow, stał się powszechnie znany. Jest używany do scharakteryzowania ludzi wiejskich i ograniczonych, którzy są zdolni do drobnych oszustw.
Utrwalanie pamięci
Pomnik przedstawiający synów porucznika Schmidta,Ostap Bender and Shuru Balaganov, otwarty w 2002 roku w mieście Berdiańsk w regionie Zaporoże na Ukrainie. Kompozycja jest dość nietypowa. Bałaganow trzyma w dłoni kubek z kwasem. Niedaleko Ostap jest puste krzesło. Pomnik ten znajduje się niedaleko pomnika porucznika Schmidta, faktem jest, że uczył się w gimnazjum w Berdiańsku. W 2012 roku w mieście Bobrujsk zainstalowano rzeźbę przedstawiającą Szurę Bałaganowa. Na osobną wzmiankę zasługuje artysta o nazwisku Alexander Krivonosov. Jego pseudonim to Szura Bałaganow. Następnie porozmawiamy o niektórych wnioskach tego literackiego bohatera.
Sprawozdania
Teraz wiesz, kim jest Szura Bałaganow.Jego cytaty stały się hasłami. Omówmy zawartość niektórych z nich. Na przykład wierzył, że mury i domy pomagają, a kąty kształcą. Według niego miarą umysłu człowieka jest bezkarność jego własnych działań. Shura Balaganov wierzył również, że jedynym sposobem, aby ludzie słuchali cię z otwartymi ustami, jest zostanie dentystą. Twierdził, że kiedy pracujesz wyłącznie dla jedzenia, talentu nie można wydać na picie.
Pierwotnym źródłem
Opisany bohater, jak już wspomniano,występuje w dziele „Złoty cielę”, więc należy o tym trochę bardziej szczegółowo opowiedzieć. To powieść stworzona przez Ilfa i Pietrowa. Prace nad nim zakończono w 1931 roku. Fabuła oparta jest na przygodach głównego bohatera dzieła „Dwanaście krzeseł” o imieniu Ostap Bender i jego imiennego brata, o których dzisiaj mówimy. Wszystkie wydarzenia rozgrywają się na tle sowieckiego życia lat 30. XX wieku. Gatunek utworu to feuilleton, satyra społeczna, powieść łobuzowa. Dzieło to wywołało niejednoznaczną reakcję w ówczesnym środowisku literackim. Praca została opublikowana na łamach magazynu „30 dni”. Od 1931 roku to dzieło literackie ukazywało się w paryskim czasopiśmie, które udało się na wygnanie i nosiło tytuł „Satyricon”. Jako osobne wydanie praca została po raz pierwszy opublikowana w wersji angielskiej w USA w 1932 r. W 1933 r. książka ukazała się w wersji rosyjskiej. Pomysł powieści zaczął pojawiać się wśród współautorów już w 1928 roku. W tym czasie na kartach zeszytów Ilfa zaczęły pojawiać się krótkie notatki i puste miejsca, świadczące o narodzinach wszelkiego rodzaju baśniowych kierunków. Lydia Yanovskaya jest krytykiem literackim. Przestudiowała notatki Ilji Arnoldowicza i zauważyła, że z powodu braku takich notatek w szkicach Jewgienija Pietrowa nadal możliwe jest jednostronne opisanie historii poszukiwań twórczych.
