„I tak, kiedy się spotkaliśmy w ten sposób, opracowałem swój plan”, doniósł bohater Michaił Iwanowicz do swojego reżysera filmowego, pułkownika policji.
To dzięki roli uczciwego i przyzwoitego policjanta aktor radzieckiego kina Stanisław Chekan obudził się sławny.
Dzieciństwo
Drugiego dnia czerwca 1922 r. W Rostowie nad Donem pierworodny syn Stasik urodził się z czterema Czechami. Mama, Matylda Iwanowna, była Niemką, a tata Julian Egorowicz był Polakiem.
Podczas trwania wojny secesyjnej jego rodzice walczyli pod przewodnictwem samego Budyonnego. Siemion Michajłowicz nosił w rękach małego Stanisława.
Dziesięć lat później w rodzinie urodził się inny chłopiec - Wołodia. Mama bardzo ich kochała i ciągle się martwiła, jakby zbyt energiczny Stasik nie znalazł się w złym towarzystwie.
Życie w kolonii pracy
Kiedy Stanislav Eekekan miał 15 lat,jego tata został aresztowany jako wróg ludu. Uważano, że jako kucharz rzekomo miał plan zatrucia żołnierzy radzieckich. Po bardzo krótkim czasie moja matka została aresztowana. Ich narodowości okazały się całkiem „odpowiednie” do bycia ogłoszonymi wrogami ludu.
Младшего Володю, которому на тот момент уже pięć lat został zabrany do sierocińca, a Stanislav Chekan udał się do kolonii robotniczej. Minęło wiele lat i jako dorosły słynny aktor, ledwo powstrzymując łzy, przypomniał sobie, jak siedział głodny i oglądał demonstrację, w której chłopcy nosili plakaty z podziękowaniami dla Stalina za szczęśliwe dzieciństwo.
To tutaj przyszły aktor rozpoczyna swoją podróższtuka. Sprawa połączyła go z nauczycielką pracującą w kolonii (była aktorka). To ona dostrzegła w Stasiku talent artysty i zaprosiła go do klubu dramatycznego. Młody człowiek chętnie zaczął brać udział w amatorskich przedstawieniach. Jednak po otrzymaniu paszportu Stanisław Julianowicz Chekan ucieka z kolonii i dostaje pracę w fabryce jako blacharz.
Ośrodek dla rodziców
Mama chłopców została zwolniona z więzienia po dwóchroku. Najpierw wytropiła najstarszego syna, trochę później i najmłodszego. Ale sam Budionny brał udział w ratowaniu papieża z lochów. Rodzina w końcu się zjednoczyła.
Matylda Iwanowna i Julian Jegorowicz żyli po uwięzieniu przez wiele szczęśliwych lat. A lata za kratkami zawsze były wspominane jednym zdaniem o tym, jak byli kiedyś w ośrodku ...
Bracia Styopa i Slava
Na uniwersytecie teatralnym przyszły aktor Stanislav Chekanwszedł do swojego rodzinnego miasta. Taki był kurs Jurija Zawadzkiego. Podczas egzaminów wstępnych Stasik spotkał faceta, który cały czas się martwił i nieustannie ciągnął się za nos. W ten sposób Stanislav Chekan został przyjacielem i Siergiej Bondarczuk, który później się nazwałbrat Slava (Stas Chekan) i brat Stepa (Sergey Bondarchuk). Każdy z nich był pewien, że nie wejdzie, ale z dwustu osób tylko oni przeszli. Przyjaciele byli stale razem i żeby coś przekąsić po wykładach pobiegli do taty Stasia Chekana w restauracji, w której pracował jako kucharz.
„Wstań, kraj jest ogromny”
Pomyślne rozpoczęcie studiów na uniwersytecie teatralnym przerwał wybuch Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Jak miliony sowieckich facetów, Chekan Stanislav Yulianovich wyjeżdża, aby bronić swojej ojczyzny jako zwykły żołnierz.W bitwie pod Noworosyjskiem został ranny, a po leczeniu rozpoczął pracę na frontowym teatrze. Tam poznał swoją zwykłą żonę, artystkę Tinę Mazenko-Belinskaya.
Kiedy wojna się skończyła, była całkowita i bezwarunkowazwycięstwo kraju Sowietów Stanislav Chekan, którego filmy będą później oglądane z podziwem i podziwem, dostaje pracę w trupie Odeskiego Teatru Armii Radzieckiej. W 1948 roku przeniósł się do Centralnego Teatru Akademickiego SA, gdzie pracował przez osiem lat.
Kino zajmuje coraz więcej miejsca w życiu Chekana. Stanislav Yulianovich opuszcza teatr, ale nie zapomina o nim. Do 1993 roku artysta pracował w Teatrze Studio Aktora Filmowego.
A jednak do kina, które w końcu przyniosłojego popularność, sukces, uznanie, poświęcił dużo czasu. Pierwsze małe role w filmach „Błękitne drogi” i „Syn pułku” nie rozsławiły aktora od razu. Wszystko zmienił film "Taras Szewczenko", nakręcony w 1951 roku. Chekan odegrał w tym filmie niewielką rolę, ale jego wyjątkowy talent nie pozwolił mu zapomnieć o tej postaci. Woźnica, zręcznie wykonujący zakazane piosenki, był po prostu wspaniały w wykonaniu aktora.
W następnym roku wyjechał na zdjęcia do filmu „Posterunek w górach”, który został nakręcony w Azji Środkowej.
„Kino, kino, kino. Szalejemy za Tobą… ”
Pierwsze pojawienie się na ekranie młodegopoczątkujący aktor miał miejsce w 1946 roku. To była prosta rola epizodyczna - szeregowiec w filmie „Syn pułku”. A siedem lat później Stanislav Chekan, którego filmy oglądało kilka pokoleń widzów, wcielił się w ekranową straż graniczną Marczenkę. To była jego pierwsza ważna rola.
Koniec lat pięćdziesiątych to początek szerokiej drogi Stanisława Julianowicza w sztuce filmowej.
Na zewnątrz był bardzo kolorowy i teksturowany.mężczyzna, miał wielkie poczucie humoru i nieopisany urok. Na ekranie z reguły „rodził” obrazy bosmanów i kierowców, brygadzistów i policjantów. Jego najsłynniejsze filmy to Sabodage w kryminale Dwa bilety na sesję jednodniową, Tichon Szczerbaty w Wojnie i pokoju, Anton Krylenko w Następnym locie. Nie sposób nie wspomnieć dwóch kolejnych jego najlepszych i ulubionych ról pośród milionów widzów: szabasznika Iwana Pietrowicza Kuskowa w filmie „Znowu Aniskin” o wiejskim detektywie oraz niezapomnianego majora policji Michaiła Iwanowicza w komedii „Diamentowa ręka” . Pracując w tym samym miejscu z czcigodnymi aktorami i zdając sobie sprawę, że jego rola nie jest główną, ale drugim planem, stworzył swoją postać tak żywą i realną, że zdecydowana większość widzów, słysząc jego imię i nazwisko, od razu dokładnie pamięta. „Michał Ivanych”.
W latach sześćdziesiątych Chekan poślubił NonnęJulianowicz, który był prawie dwadzieścia lat młodszy od niego. Rodzina miała syna Siergieja. Później został aktorem, a także dubbował filmy. Niestety w 2005 roku zmarł.
W ostatnich latach swojego życia Stanislav Chekan był bardzoByłem bardzo chory. Tak więc dawała o sobie znać stara rana, którą aktor otrzymał z przodu. Teraz nie pracował w trupie teatru, prawie nie grał w filmach. W 1994 roku poczuł się bardzo źle, Chekan wyznał nawet swojej żonie, że nie musiał być na tym świecie, bo po odejściu z zawodu nie chciał już żyć.
Kiedy Chekan potrzebował hospitalizacji,okazało się, że ma ostrą białaczkę. Lekarze przewidzieli długość życia około trzech tygodni. Nonna Julianovich błagała Eskulapów, aby nie poruszali tej kwestii w rozmowach z mężem.
Aktor opuścił ten świat 11 sierpnia 1994 roku i został pochowany na cmentarzu Vagankovsky.
Taki był aktor Stanislav Chekan. Niestety biografia tego wspaniałego człowieka się skończyła, ale pamięć o nim żyje w sercach jego fanów do dziś.
