Osoba, o której dzisiaj mówimy, zasługujewiele tytułów honorowych. Albert Asadullin (zdjęcie poniżej) otrzymał tytuł Honorowego Artysty RFSRR, Ludowego Artysty Tatarstanu, jest kochany i czczony we wszystkich krajach byłego Związku Radzieckiego. W latach 1970-1980 jego tenor altino zabrzmiał we wszystkich częściach ZSRR. Dziś wielu o nim zapomniało.
Obecnie Albert Asadullin, biografiaco jest zresztą przedmiotem naszej rozmowy, nie pojawia się tak często, jak w szczytowym okresie jego twórczej kariery. Ale niezastąpionych wielbicieli jego talentu zawsze można usłyszeć, jak śpiewa w Państwowym Zakładzie Koncertowym i Filharmonicznym „Petersburg-Koncert”, gdzie od wielu lat jest solistą.
Początek podróży
Albert Asadullin urodził się pierwszego dniajesień, 1 września 1948 r. w Kazaniu. Ojciec Alberta jest byłym oficerem, uczestnikiem bitew Wielkiej Wojny Ojczyźnianej. Mama – Nagima – śpiewała bardzo dobrze, wszystkie koleżanki mówiły jej, że powinna wystąpić w Filharmonii. Ale kobieta nie mogła zostawić siedmiorga dzieci (trzech własnych i czterech sióstr, które zmarły młodo) i poświęcić się kreatywności. Na szczęście syn odziedziczył zdolności wokalne matki i spełnił jej marzenie. Rodzice widzieli przyszłość chłopca jako jasną i radosną, dlatego nie ingerowali w aspiracje Alberta do poświęcenia życia sztuce. Początkowo był uczniem Kazańskiej Szkoły Artystycznej, następnie wstąpił do Akademii Sztuk Pięknych. Jako student brał udział w zespole „Duchy”, pokazał się jako utalentowany wykonawca.
Ostateczny wybór zawodu
Po ukończeniu Akademii Sztuk Pięknych w 1975 rokuAlbert Asadullin zmienił swój zamiar zostania artystą-architektem na pragnienie połączenia swojego życia ze sceną i muzyką. Było w nim silne przekonanie, że to jego droga, na której z pewnością odniesie sukces. Jego debiutem była główna rola w rockowej operze „Orfeusz i Eurydyka” kompozytora Żurbina Aleksandra Borisowicza. Za tę pracę Asadullin otrzymał dyplom brytyjskiego magazynu Music Week.
Kariera artystyczna jako członek VIA
Udane wykonanie partii Orfeusza odeszłoniezauważony w swoim rodzinnym kraju - szef zespołu „Singing Guitars” Anatolij Wasiliew zaprosił artystę do swojego zespołu. Wraz z nim Albert Asadullin podróżował po całym Związku Radzieckim przez pięć lat koncertowania. W 1978 roku artysta śpiewa również znakomicie w operze „Wyścigi” Y. Dimitrina i A. Wasiliewa. W tym samym roku Albert Asadullin wykonał rolę Thiela Ulenspiegela w operze Legenda flamandzka Y. Kima i R. Greenblatta.
Kariera solowa
Rok 1979 przyniósł piosenkarzowi prawdziwy sukces - stał sięlaureat konkursu „Złoty Orfeusz”. To pozwoliło mu na chwilowe porzucenie współpracy z zespołami wokalnymi i instrumentalnymi i kontynuowanie kariery solowej. Później został zwycięzcą i laureatem wielu konkursów, współpracował z tak wybitnymi kompozytorami jak D. Tuchmanow, W. Matecki, A. Pietrow, I. Kornelyuk, Yu Saulsky, V. Gavrilin, S. Banevich. W 1982 roku Albert Narulovich wykonał swoją główną - na całą swoją muzyczną karierę - kompozycję, która została nazwana "Drogą bez końca". Ta piosenka zabrzmiała w dramacie biograficznym Menakera Leonida „Niccolo Paganini”.
Na fali sukcesu
W 1980 roku stworzył Albert Narulovich Asadullinwłasny zespół "Pulse" na Lenconcert. „Puls” objechał miasta całego Związku Radzieckiego i wszędzie odniósł ogromny sukces. Popularny wykonawca Alexander Rosenbaum, którego piosenki śpiewał sam Asadullin, również dorastał w tej grupie muzycznej.
W 1987 roku ukazała się pierwsza płyta winylowa artystyzatytułowany „Wszystko to stało się z nami”. W kolekcji znajdują się wszystkie najpopularniejsze piosenki Alberta Asadullina, w tym „Pole leśne” autorstwa Wiaczesława Mależyka i Michaiła Tanicza oraz „Przyjaciółki” Igora Kornelyuka i Siergieja Michałkowa.
W latach 1980-1984 artysta odnosił sukcesywspółpracuje z A.S.Badkhen i jego orkiestrą, bierze udział w różnych koncertach rządowych poświęconych świątom państwowym, aktywnie występuje za granicą z Orkiestrą Garanyan.
W 1984 roku Albert Narulovich został solistą Regionalnego Towarzystwa Filharmonicznego w Lipiecku. A już w 1988 roku otrzymał tytuł Honorowego Artysty RSFSR.
Czas pierestrojki
Na początku lat dziewięćdziesiątych Asadullin głównieśpiewa pieśni tatarskie, aw 1989 powraca do oper rockowych. Śpiewa główną rolę w rockowej suicie „Magdi” po tatarsku. 1990-1992 Magdi był prezentowany w Moskwie, Tatarstanie i Leningradzie.
1993 dał fanom twórczości Asadullina koncert, który odbył się w Petersburgu w sali koncertowej Oktiabrsky. W 1995 roku ukazała się płyta artysty z jego najlepszymi utworami.
W 2003 roku Albert Asadullin brał udział (wypowiedział jedną z postaci) w filmie animowanym „Dwarf Nose”, który nakręcił Ilya Maximov na podstawie bajki Wilhelma Hauffa.
Kreatywność w ostatnich latach
W 2008 roku z okazji jego sześćdziesiątych urodzinAlbert Narulovich zaprezentował fanom niesamowity benefis, podczas którego pokazał, że jest artystą wszechstronnym. W programie spektaklu znalazły się utwory klasyczne, rockowe opery, tatarskie pieśni ludowe, rockowe potpourri, a nawet romanse. Koncerty rocznicowe odbyły się w Kazaniu (rodzinnym mieście artysty), Moskwie i Petersburgu. W tym samym roku odbyła się trasa koncertowa Alberta Asadullina w Tatarstanie (przy wsparciu rządu).
W 2010 roku artystka wcieliła się w rolę Maureen Miroyu insłynny musical „The Nameless Star” na podstawie sztuki Sebastiana Michaiła. W kwietniu tego samego roku w PKiN im. Gorky Albert Narulovich zaprezentował publiczności nowy program póz o nazwie „Muzyka duszy”. Wspólnie z kolektywem NEVIO artysta przygotował wyjątkowy projekt muzyki akustycznej. W koncercie wzięła również udział wokalistka Victoria VITA oraz grupa wokalna FEEL'ARMONY.
W kwietniu 2012 roku artysta wystąpił na koncercie grupy Minus Trely w Aurora Central Concert Hall, gdzie zapowiedział swój nowy program Z pieśnią światu. Nowy projekt obejmuje pieśni ludowe z całego świata.
Albert Asadullin: życie osobiste
Co dzieje się z artystą za kulisami, dla prasynigdy nie było tajemnicą. Albert Narulovich chętnie dzieli się z dziennikarzami niektórymi szczegółami swojego życia osobistego. Wiadomo, że w 2006 roku rodzina Asadullinów przeniosła się do rejonu wsiewołoskiego, wsi Wojekowo, na stałe miejsce zamieszkania. Albert Narulovich z żoną Aleną i dwiema córkami Aliną i Alisą wreszcie zamieszkali we własnym domu. To tutaj, podczas budowy, przydały się zdobyte w instytucie umiejętności architekta. Nawiasem mówiąc, Albert Narulovich ma najstarszego syna, który pracuje jako artysta. Artysta chce widzieć swoje córki, z których jedna skończyła dziewięć lat, a druga siedem lat, po prostu dobrych ludzi. „Jeśli któryś z nich zostanie artystą, będę bardzo szczęśliwy” – powiedział Albert Asadullin. Rodzina artysty to prawdziwa forteca, z której czerpie on swoją siłę i inspirację.
