Ludzie przesądni wierzą, że modlitwa ma mocw samym magicznym tekście. Zestaw słów wypowiadanych podczas wykonywania określonych gestów, a nawet lepiej - w połączeniu z ikonami, amuletami, talizmanami i palcami różańca może doprowadzić do cudownego powrotu do zdrowia, szczęśliwego zakończenia sprawy lub wyjścia z trudnej sytuacji. Tacy ludzie uważają, że jest to rodzaj zaklęcia, jak Stary Człowiek Hotabych „trach-tibidah-tibidoch”. Wtedy okazuje się, że słowa rytualne wypowiada każdy - pobożny wierzący, wątpiący, a nawet ateista, a efekt będzie ten sam: zadziała.
Jednak większość religii tak twierdzirytualne zwroty wypowiedziane bez uczuć religijnych pozostają pustymi słowami. Tylko siła wiary czyni je skutecznymi. Modlitwa jest tylko ustnym wyrazem aspiracji do Boga. Przypomnij sobie epizod z Ewangelii, kiedy chora kobieta, widząc Jezusa Chrystusa otoczonego tłumem, myśli: „Jak tylko dotknę rąbka Jego szaty, natychmiast będę uzdrowiony”. I tak się stało, chociaż nie wypowiedziała żadnych magicznych formuł. Pan powiedział jej: „Twoja wiara cię ocaliła”. Uwaga: nie modlitwa, nie przywiązanie do ubrania (Całun, ikony, kości w rakach, nie pielgrzymka do Ławry Poczajowskiej), ale wiara.
Dlaczego mówimy „moc modlitwy”? W ustach wierzącego jest przejawem dążenia do Boga, apelem do Niego. O jaką pomoc możesz Go prosić na tym świecie? O regeneracji ciała? Z tym problemem musisz udać się do lekarza. O szczęśliwym zakończeniu sprawy? Sami możemy wpływać na jego wynik. Ojciec Niebieski nie wpływa na to, co dzieje się na tym świecie, w świecie martwych istot. I jest to wielokrotnie wskazywane w Nowym Testamencie: Królestwo Boże nie jest z tego świata. Jego królestwem jest świat duchów, w którym dokonuje cudów.
Zobaczmy, kiedy w Piśmie Świętymobjawia się moc modlitwy. Piotr, widząc Jezusa kroczącego po wodzie, mówi: „Nakaż mi przyjść do Ciebie”. Pan mówi: „Idź”. Piotr wysiada z łodzi i idzie do Chrystusa (jego dusza dąży do Boga) wzdłuż wody (wzdłuż chwiejnej otchłani tego świata). Ale ponieważ wieje silny wiatr, falujące fale (ziemskie namiętności), Piotr przestraszył się (uległ pokusie), wpadł do wody i zaczął tonąć (zaczął tracić wiarę). Potem krzyknął: „Panie, ratuj mnie!”
I w tym krótkim okrzyku ujawniła się cała mocmodły. Chrystus podszedł, podał mu rękę i powiedział: „Dlaczego zwątpiliście, mało wierni?”. Dlatego apel do Boga jest prośbą o wzmocnienie naszego ducha, o uwolnienie nas od lęku przed trudnościami i namiętnościami tego świata, o wzmocnienie naszej wiary, jeśli zanika. Ale religijny apel ujawnia również nasze pragnienie przyjścia do Boga, pokazuje nasze dążenie do Dobra i nasze pragnienie uwolnienia się z pęt zła, oczyszczenia się z grzechów, chorób duszy. Wołamy za ojcem opętanego przez demona młodzieńca: „Panie! Wspomóż moją niewiarę ”(Mk 9: 23,24).
Ale aby nasze słowa zostały usłyszane,musicie starać się żyć zgodnie z przykazaniami Bożymi, jak jest powiedziane: „Zbliżcie się do mnie, a ja przybliżę się do was”. Moc modlitwy „Ojcze nasz” objawia się tylko w ustach tego, który naprawdę zasługuje na to, by nazywać Boga swoim Ojcem Niebieskim, który ściśle przestrzega przykazań Jezusa Chrystusa w Kazaniu na Górze. Dlatego we wczesnej tradycji chrześcijańskiej zwykli wierzący nie mogli odmawiać Modlitwy Pańskiej, była ona udzielana przez specjalny rytuał wchodzącym do „Sług Bożych”.
