Chiński jedwab to wyjątkowy materiał, któryłączy niesamowitą siłę, niesamowitą gładkość i właściwości termoregulacyjne. Przez wiele stuleci technologia produkcji tego unikalnego materiału była ściśle strzeżona w tajemnicy.
Jak wyglądał jedwab?
Chiński jedwab jest produktem odpadowymślady morwy, które tworzą wokół nich mocne kokony. Ale kto pierwszy zgadł, jak zrobić tkaninę? Jedna z legend przypisuje tę zasługę żonie mitycznego cesarza Huang di Lei Tzu. Młoda kobieta piła herbatę siedząc pod drzewem morwy. Kiedy kilka kokonów jedwabników wpadło do kubka, wyciągnęła je i odkryła, że rozwijają się w długą nić. Po zebraniu wszystkich kokonów cesarzowa wyplótła dla męża luksusowy jedwab i uszyła ubrania. Od tego czasu Lei-zu zaczęła nazywać się Xilin-chi, a także zaczęła uważać ją za boginię sericulture.
Kolejna legenda
Istnieje inna legenda wyjaśniająca, w jaki sposóbChiński jedwab. Tak więc w jednej wiosce stary mężczyzna mieszkał z córką. Mieli latającego konia, który także umiał mówić. Pewnego dnia mój ojciec nie wrócił do domu. Dziewczyna poprosiła konia o znalezienie mężczyzny, który w nagrodę obiecał, że zostanie jego żoną. Po powrocie do domu mężczyzna dowiedział się o strasznej przysiędze i zabił konia. Ale dusza niewinnego zwierzęcia podniosła dziewczynę i porwała ją w dal, leżąc na drzewie morwy. Piękno zmieniło się w gąsienicę jedwabnika.
Wspólna wersja
Najbardziej prawdopodobna jest wersja, któraże chiński jedwab został odkryty zupełnie przypadkowo. Zbierając owoce z drzew, kobiety natknęły się na dziwne białe owoce. Były zbyt trudne do jedzenia, więc próbowali je ugotować. Ale to też nie przyniosło żadnych rezultatów. Następnie Chinki zaczęły bić je pałkami, w wyniku czego odkryto unikalne właściwości kokonów jedwabników.
Ponad 5 tysięcy lat temu w regionie Azjizaczęto produkować najcenniejszą tkaninę. Jedwab chiński był wytwarzany wyłącznie przez kobiety. Cesarzowa otworzyła sezon na wiosnę. Następnie przez 6 miesięcy chińskie kobiety zajmowały się hodowlą jedwabników.
Pierwsze tkaniny były bardzo drogie i dlategostać na nie tylko rodziny szlacheckie. Ale wraz z rozwojem produkcji materiał stał się bardziej dostępny, a wyroby z jedwabiu stały się powszechne wśród wszystkich grup ludności Chin (nawet zwykli ludzie mieli w swojej garderobie rzeczy wykonane z cennego materiału).
Ponieważ jedwab był tak cenny jak złoto,w rzeczywistości stał się walutą i dlatego był używany w rozliczeniach handlowych z innymi krajami. O znaczeniu tego materiału świadczy również fakt, że poświęcono mu ponad 230 hieroglifów.
Technologia wytwarzania chińskiego jedwabiu ma długączas pozostawał pod zasłoną tajemnicy, a każdy, kto próbował wywieźć larwy jedwabników z kraju, został natychmiast stracony. Niemniej jednak technologia nadal opuściła Chiny. Bizancjum stało się pierwszym krajem zachodnim, w którym zaczęto produkować ten materiał. Pomimo tego, że dziś technologia ta jest rozpowszechniona na całym świecie, Chiny pozostają jedynym liderem w tej branży.
Technologia produkcji
Chiński jedwab naturalny charakteryzuje sięzłożony proces produkcyjny. Po skojarzeniu z samcem samica jedwabnika składa około 500 jaj. Eksperci wybierają zdrowe larwy i umieszczają je w specjalnych warunkach, podczas gdy reszta jest spalana.
Tydzień później pojawiają się małe robaki,które powinny kilkakrotnie zwiększyć ich rozmiar w ciągu miesiąca. Aby to zrobić, są karmione zmiażdżonymi liśćmi morwy. Po osiągnięciu pewnego wieku robak zaczyna kokon, wydzielając fibroinę, serycynę, tłuszcze, sole i woski. Następnie są sortowane według koloru, kształtu, rozmiaru i umieszczane w określonych warunkach.
Po pewnym czasie poczwarkazabić i zacząć rozplątywać kokon. Każdy z nich daje 600-1000 metrów cennej przędzy. Następnie powstaje przędza, która poddawana jest procesowi uszlachetniania. I dopiero potem surowce trafiają do przędzalni i tkalni, gdzie powstają najpiękniejsze i najdroższe tkaniny na świecie.
Wniosek
Niesamowicie piękna, gładka i delikatnaChiński jedwab. Zdjęcia tkanin i wykonanych z nich produktów są po prostu hipnotyzujące. Pomimo tego, że produkcja tkanin jest zautomatyzowana i rozpowszechniona na całym świecie, cena pozostaje na tyle wysoka, że nie każdy może sobie pozwolić na taki luksus.
