Kraje eksportujące ropę. Najwięksi eksporterzy ropy - lista

Wiele krajów produkujących ropę mogło je rozwinąćekonomia dzięki wdrożeniu głównego zasobu. Jednak dynamiczny wzrost wskaźników byłby niemożliwy, gdyby kraje rozwijające się nie zjednoczyły się.

Grupy krajów produkujących ropę

Zanim dowiesz się, które z nich istniejąOrganizacje regulujące produkcję ropy naftowej i warunki jej sprzedaży muszą wiedzieć, które państwa są w nich zawarte. Stąd głównymi eksporterami ropy są kraje, w których jest ona produkowana. Jednocześnie państwa, które są światowymi liderami, produkują ponad miliard baryłek rocznie.

Eksperci dzielą wszystkie kraje na kilka grup:

- członkowie OPEC;

- USA i Kanada;

- kraje Morza Północnego;

- inne duże państwa.

Światowe przywództwo należy do pierwszej grupy.

Historia powstania OPEC

Międzynarodowa organizacja, która zrzesza sięgłównych eksporterów ropy naftowej, często określanych jako kartel. Został stworzony przez kilka krajów, aby ustabilizować ceny głównego surowca. Organizacja ta nosi nazwę OPEC (OPEC - The Organization of the Petroleum Exporting Countries).

Główne kraje eksportujące ropęnależały do ​​krajów rozwijających się, zjednoczonych w 1960 roku. To historyczne wydarzenie miało miejsce na wrześniowej konferencji w Bagdadzie. Inicjatywę poparło pięć krajów: Arabia Saudyjska, Irak, Iran, Kuwejt i Wenezuela. Stało się to po tym, jak 7 największych międzynarodowych koncernów naftowych, zwanych także „Siedmioma Siostrami”, jednostronnie obniżyło ceny zakupu ropy. Wszakże w zależności od jego wartości zmuszeni byli płacić czynsz za prawo do rozwoju lokat i podatków.

Ale nowe niepodległe państwa chciałykontrolować wydobycie ropy na swoim terytorium i monitorować eksploatację zasobów. A biorąc pod uwagę fakt, że w latach 60. podaż tego surowca przewyższała popyt, jednym z celów powstania OPEC było zapobieżenie dalszemu spadkowi cen.

Pierwsze kroki

Po utworzeniu międzynarodowej organizacjizaczęły do ​​niej dołączać kraje eksportujące ropę. Tak więc w latach 60. liczba państw, które przystąpiły do ​​OPEC, podwoiła się. Do organizacji dołączyły Indonezja, Katar, Libia, Algieria i Zjednoczone Emiraty Arabskie. Jednocześnie przyjęto deklarację o konsolidacji polityki naftowej. Stwierdzono, że kraje mają prawo do stałej kontroli nad swoimi zasobami i zapewnienia, że ​​są one wykorzystywane w interesie ich rozwoju.

Główni eksporterzy ropy naftowej na świecie w latach 70całkowicie przejął kontrolę nad produkcją łatwopalnej cieczy. To od działań OPEC zaczęły zależeć ceny ustalane za surowiec. W tym okresie do organizacji dołączyły również inne kraje eksportujące ropę. Lista rozszerzyła się do 13 członków, w tym Ekwadoru, Nigerii i Gabonu.

Niezbędne reformy

Lata osiemdziesiąte stały się dość trudnym okresem.Rzeczywiście, na początku tej dekady ceny wzrosły bezprecedensowo. Ale do 1986 roku spadły, a cenę ustalono na około 10 dolarów za baryłkę. Był to poważny cios, który dotknął wszystkie kraje eksportujące ropę. OPEC zdołał ustabilizować koszt surowców. Jednocześnie nawiązano dialog z państwami spoza tej organizacji. Dla członków OPEC ustalono także kwoty wydobycia ropy. Kartel zgodził się na mechanizm cenowy.

Znaczenie OPEC

Zrozumieć trendy na światowym rynku ropyważne jest, aby wiedzieć, jak zmienił się wpływ OPEC na sytuację. Tak więc na początku lat 70. kraje uczestniczące kontrolowały tylko 2% krajowej produkcji tego surowca. Już w 1973 r. Stany osiągnęły, że 20% wydobycia ropy naftowej znalazło się pod ich kontrolą, a do lat 80. ponad 86% całkowitej produkcji surowców zostało im poddanych. Mając to na uwadze, kraje eksportujące ropę, które przystąpiły do ​​OPEC, stały się niezależną dominującą siłą na rynku. W tym czasie międzynarodowe korporacje straciły już swoją siłę, ponieważ państwa, gdy tylko było to możliwe, znacjonalizowały cały przemysł naftowy.

Ogólne trendy

Ale nie wszystkie kraje eksportujące ropędo wyspecjalizowanej organizacji międzynarodowej. Na przykład w latach 90. rząd Gabonu zdecydował o konieczności opuszczenia OPEC, w tym samym okresie Ekwador zawiesił czasowo udział w sprawach organizacji (od 1992 do 2007). Rosja, która zajmuje czołowe miejsce pod względem wielkości produkcji tego surowca, w 1998 roku stała się obserwatorem w kartelu.

Obecnie członków OPEC jest w sumiewytwarzają 40% światowej produkcji ropy naftowej. Ponadto posiadają 80% sprawdzonych zasobów tego surowca. Organizacja może zmienić wymagany poziom produkcji ropy naftowej w krajach uczestniczących, zwiększając lub zmniejszając go według własnego uznania. Jednocześnie większość państw zaangażowanych w zagospodarowanie złóż tego surowca pracuje na pełnych obrotach.

Główni eksporterzy

Obecnie członkami OPEC jest 12 krajów.Niektóre państwa zaangażowane w rozwój bazy surowcowej działają niezależnie. Są to na przykład tak ważni eksporterzy ropy, jak Rosja i Stany Zjednoczone. Nie podlegają wpływom OPEC, organizacja nie dyktuje im warunków wydobycia i sprzedaży tego surowca. Są jednak zmuszeni pogodzić się z globalnymi trendami wyznaczonymi przez kraje członkowskie kartelu. Obecnie Rosja i Stany Zjednoczone zajmują czołowe pozycje na światowym rynku wraz z Arabią Saudyjską. Jeśli chodzi o produkcję cieczy łatwopalnych, na każdy stan przypada ponad 10%.

Ale to nie wszystkie główne kraje eksportujące ropę. Na liście kilkudziesięciu przywódców znajdują się także Chiny, Kanada, Iran, Irak, Meksyk, Kuwejt, Zjednoczone Emiraty Arabskie.

Teraz w ponad 100 różnych stanachsą złoża ropy naftowej, zagospodarowuje się w nich pola. Ale wielkość wydobywanych zasobów jest oczywiście nieporównywalnie mała w porównaniu z tymi, które są w posiadaniu największych krajów eksportujących ropę.

Inne organizacje

OPEC jest najważniejszym stowarzyszeniempaństwa produkujące ropę naftową, ale nie jedyne. Na przykład w latach 70. zorganizowano Międzynarodową Agencję Energetyczną. 26 krajów natychmiast zostało jej członkami. MAE nie reguluje działalności eksporterów, ale głównych importerów surowców. Zadaniem tej agencji jest wypracowanie mechanizmów interakcji niezbędnych w sytuacjach kryzysowych. Tym samym to właśnie opracowane przez niego strategie pozwoliły nieco zmniejszyć wpływ OPEC na rynek. Głównymi zaleceniami MAE było utworzenie przez kraje rezerw ropy naftowej, opracowanie optymalnych tras przepływu surowców w przypadku embarga oraz podjęcie innych niezbędnych środków organizacyjnych. Przyczyniło się to do tego, że nie tylko najwięksi eksporterzy ropy mogą teraz dyktować warunki na rynku.