Zjednoczenie Autonomicznego Regionu Krymu z Rosjąwywołało złożoną i bolesną reakcję nowych władz Ukrainy. Fakt, że za tym aktem poparła większość mieszkańców półwyspu, początkowo zaprzeczali. Jednak dalsze działania jednoznacznie potwierdziły świadomość wiarygodności tej sytuacji. Północny Kanał Krymski, który zaspokaja aż 85% potrzeb mieszkańców Krymu i jego strukturę gospodarczą, faktycznie przestał działać.
Transformatory natury
Aby wyobrazić sobie skalętej budowli hydrotechnicznej wystarczy wskazać, że na świecie nie ma większej sztucznej rzeki. Długość drogi wodnej przekracza czterysta kilometrów, zbudowała ją cała Unia. W samej idei stworzenia stworzonego przez człowieka systemu, który dałby życie jałowym, suchym ziemiom, pragnienie dwóch przywódców radzieckich, IV Stalina i NS Chruszczowa, pomimo całej ich odmienności, zademonstrować światu zalety nowej społeczności formacja, socjalizm i nieelastyczność chęci przekształcania i ulepszania wszystkiego, nawet samej przyrody. We wczesnych latach pięćdziesiątych wdrożono plan przekształcenia krajobrazów i rzeźb. Projekty spłaszczenia gór i zawrócenia rzek były postrzegane jako coś realnego. Nie wszystkie z nich zostały zrealizowane, ale Kanał Północno-Krymski, którego mapa przejścia z Tavriisk przez Armyansk i Krasnoperekopsk był wielokrotnie zarysowywany niebieskim ołówkiem i rączką stalinowskiej fajki, czekał na szczęśliwszy los.
Czas na cuda
17 października to data znacząca dla pokolenia„Lata sześćdziesiąte”. W 1957 roku, tego dnia radziecki statek kosmiczny zapoczątkował erę satelitów. W 1963 r. Eksplozja wstrząsnęła miastem Armyansk, ale nikogo nie przestraszyła, a wręcz przeciwnie, zachwyciła tysiące ludzi, którzy zgromadzili się na uroczystym spotkaniu. Na ceremonię przybył sam pierwszy sekretarz, ładunek trotylu zmiótł wąską bryłę ziemi, a do wyłomu trysnęła wesoła woda z Dniepru. W ten sposób radykalnie rozwiązano kwestię nawadniania gruntów, które wcześniej uważano za nieodpowiednie do uprawy rolnej. Niedawno wydarzył się kolejny cud stworzony przez człowieka, lot Gagarina i oczywiście zajmował pierwsze miejsce w umysłach współczesnych, ale Północny Kanał Krymski, mimo całej swojej pozornej prozaiki, okazał się nie mniej niesamowitym dziełem ludzkich rąk.
Złożony system
Budowa rozpoczęła się za Stalinaodnowiony w kwietniu 1961 r. Na placówkę strajkową wysyłano całych absolwentów uczelni specjalistycznych, a młodzi inżynierowie w praktyce rozumieli niuanse wybranego przez siebie zawodu. Kilka wydziałów konstrukcyjno-montażowych, mobilne kolumny zmechanizowane i inne organizacje otrzymały zadanie: stworzyć warunki do nawadniania 180 000 hektarów, na które nie wystarczył tylko jeden kanał, dlatego Północny Kanał Krymski jest konstrukcją złożoną i rozgałęzioną, z bocznymi odpływami, przepompownie, punkty poboru wody i inne agregaty hydrauliczne. Tak szeroki schemat wymagał zachowania całej pozostałej infrastruktury: dróg, linii kolejowych, rurociągów i linii energetycznych. W tym celu budowniczowie wznieśli wiele mostów.
Etapy budowy
Pierwszym etapem całej drogi wodnej byłukończone do 1978 roku. Ujednolicony plan zakładał nawodnienie obszaru całego półwyspu i dokończenie budowy w Evpatorii. Działali na nim do 1990 roku, oddając do użytku rocznie do 30 kilometrów szlaku wodnego. Ostatni etap, który rozpoczął się w 1985 roku, nie został zakończony. W 1991 roku na gruzach wielkiego kraju powstały nowe niepodległe państwa, w tym Ukraina. Kanał Północno-Krymski okazał się nie do zniesienia obciążeniem dla gospodarki tego kraju, a budowa została zamrożona, choć do jej ukończenia nie wystarczyła dość niewielka w skali makroekonomicznej kwota 23 mln hrywien.
Charakterystyka
A w niedokończonej formie ta gigantyczna konstrukcjaimponujący w swoim zakresie. W jego budowie stale uczestniczyło 10 tysięcy wysoko wykwalifikowanych pracowników. Całkowity koszt szacunków dokonanych w porównywalnych cenach przekroczył półtora miliarda rubli sowieckich. Woda w Północnym Kanale Krymskim może przepływać z prędkością 300 ton na sekundę, zapewniając półwyspowi objętość 1 miliarda 300 milionów metrów sześciennych rocznie. Podczas budowy wydobyto prawie półtora miliarda metrów sześciennych ziemi. W dnie i ścianach kanału położono trzy miliony ton betonu. Jego szerokość w niektórych obszarach wynosi półtora metra. Budowa trwała łącznie 36 lat. Wszystkie te cechy mogą być dumą każdego narodu na tej planecie, w każdym kraju na świecie. Amerykanie chętnie rozmawiają o zaporze Hoovera w Nevadzie i zabierają do niej turystów. Kanał Północno-Krymski nie otrzymał takiego zaszczytu.
Zatkany kanał
W okresie Krymskiego Okręgu Autonomicznego wchodzącego w skład Ukrainykrajowe problemy gospodarcze były trudne do rozwiązania. Półwysep został uznany za region dotowany, narosły jego długi do budżetu państwa, w tym za zużytą wodę Dniepru. Jaki byłby dalszy rozwój wydarzeń i jak można by rozwiązać ten problem, teraz możemy się tylko domyślać. Najwyraźniej nie było projektów poprawiających efektywność gospodarki Regionu Autonomicznego, przynajmniej nic o nich nie wiadomo. Oderwanie się od Ukrainy po wydarzeniach na Majdanie zmieniło de facto stosunki między półwyspem a „resztą kraju” w stosunki międzypaństwowe.
Jako zachęta do powrotu ucieczkiPółwysep w kwietniu 2014 r. został zablokowany Północny Kanał Krymski. Jednak temu faktowi również zaprzeczono, chociaż jest na to wystarczająco dużo dowodów. To pusty kanał, a zdjęcia zrobione z samolotu, świadczące o próbach wypełnienia kanału lekkimi workami polipropylenowymi wypełnionymi piaskiem lub ziemią. Władze ukraińskie twierdzą, że budowana jest stacja pomiarowa do spuszczanej wody, podawane są inne wyjaśnienia, często sprzeczne, ale faktem jest, że woda nie płynie na półwysep. Rząd podmiotu wchodzącego w skład Federacji Rosyjskiej podjął działania w celu zapewnienia niezależności systemu hydraulicznego od dostaw zewnętrznych. Władze ukraińskie faktycznie uznały Krymów za cudzoziemców.
Dalszy rozwój konfliktu to temat odważnych hipotez. Jedno jest pewne: jest tylko częścią nagromadzonych problemów międzynarodowych.
