Intestinale amoebiasis komt veel voorin landen met weinig sanitaire voorzieningen. Het wordt veroorzaakt door de eenvoudigste parasitaire organismen - amoebe. Wie heeft de grootste kans om amoebiasis op te lopen? Hoe manifesteert de darmvorm van deze ziekte zich en hoe wordt deze behandeld? Deze informatie kan handig zijn voor mensen die op reis gaan of een lange zakenreis maken.
Sommige statistieken
Hoogstwaarschijnlijk geïnfecteerd met de darmamoebiasis heerst in regio's met een hoog niveau van onhygiënische aandoeningen, aangezien infectie plaatsvindt via de orale fecale route. Landen in tropische en subtropische vochtige klimaten vallen in de risicozone. Meestal brengen reizigers darmamebiasis mee uit India en Mexico. Deze landen hebben een zeer hoge incidentie van de ziekte onder de lokale bevolking. Er is ook een hoge incidentie in Afrika en Zuid-Azië. In sommige gebieden wordt 50 tot 80% van de bevolking getroffen. Dus als je naar verre landen gaat, zal het nuttig zijn om alles te leren over amoebiasis - wat het is en hoe je deze infectie überhaupt niet kunt oplopen.
U kunt niet alleen ziek worden met intestinale amebiasisexotische landen. Ook in de post-Sovjet-ruimte verloopt niet alles soepel. De verspreiding van amoebiasis is daar natuurlijk niet zo sterk. Het wordt waargenomen in Armenië, Georgië, Kirgizië en Turkmenistan.
Vreemd genoeg lijden mannen aan darmamebiasisvaker dan vrouwen. Het is vastgesteld dat de natuurlijke gevoeligheid van het menselijk lichaam voor invasie van amoeben vrij hoog is. Volgens statistieken wordt darmamebiasis gedetecteerd bij een op de tien patiënten die deze parasiet hebben opgelopen. Gegevens die zijn gepubliceerd door de Wereldgezondheidsorganisatie, laten zien dat meer dan 480 miljoen mensen wereldwijd amoeben dragen. Jaarlijks worden tot 50 miljoen gevallen van darm- en andere vormen van amebiasis officieel geregistreerd. Hiervan is 2% dodelijk.
Amoebe - de veroorzaker van intestinale amebiasis
Zoals al duidelijk is, is de oorzaak van de ziektedysenterie-amoebe. In het Latijn klinkt de naam van deze parasitaire protozoa als Entamoeba histolytica. De dysenterie-ondersoort van amoeben is kleiner dan de gewone amoebe (Amoeba proteus). Ze zijn mobieler, hun pseudopodia (pseudopodia) zijn kleiner van formaat, maar breder. De buitenste cellaag van het cytoplasma wordt afgebakend van het binnenste endoplasma.
De levenscyclus van een dysenterie-amoebe suggereert 3vormen: weefsel, luminaal en cysten. De weefselvorm wordt alleen gedetecteerd bij patiënten met amoebiasis. Het parasiteert in de slijmvliezen en submukeuze lagen van de dikke darmwanden. De luminale vorm en cysten worden gedetecteerd bij zowel dragers als patiënten. De habitat van deze vegetatieve vormen van dysenterie-amoebe is het bovenste deel van de dikke darm. Ze zijn de belangrijkste fase in de levenscyclus van de dysenterie-amoebe.
Hoe de infectie wordt overgedragen
Intestinale amoebiasis wordt overgedragen van persoon oppersoon. De verspreider van de infectie is al ziek geweest en wordt momenteel als klinisch gezond beschouwd, maar blijft drager van cysten. Artsen beschouwen intestinale amebiasis en giardiasis, net als andere darminfecties, als een ziekte van vuile handen.
De overdracht vindt als volgt plaats:
- Een drager van cysten die persoonlijke regels negeerthygiëne, geeft ze af in het afvalwater, in de bodem of in open watermassa's (uitscheiding vindt plaats met uitwerpselen). Water komt in moestuinen en vervuilt groenten en fruit. Een gezond persoon eet cysten met ongewassen groenten en fruit.
- De cyste-drager wast zijn handen niet met zeep na gebruik van het toilet.Cysten worden overgedragen op voorwerpen, inclusief voedsel, die met vuile handen zijn aangeraakt. Een gezond persoon, zonder zijn handen te wassen voor het eten, slikt cysten in en deze verspreiden zich door de darmen.
Zoals reeds vermeld, wordt deze verspreidingsroute oraal-fecaal genoemd.
Hoe ontwikkelt de ziekte zich?
De ingeslikte cyste bereikt de dikke darm enkomt in de actieve fase van ontwikkeling. Maar dit betekent niet dat iemand ziek is met darmamebiasis. Dysenterische amoebe kan comfortabel in de dikke darm leven en zich voeden met de inhoud. In dit geval zal de persoon een asymptomatische drager zijn. De amoebe schaadt zijn toestand niet, maar hij scheidt cysten naar buiten af.
Als een persoon een onbalans heeft in de darmmicrofloraof een verzwakt immuunsysteem, de actieve vorm van de parasiet gedraagt zich agressief. De amoebe hecht zich aan de darmwand en wordt een weefselparasiet. Onder invloed van dysenterie-amoebe verslechtert de darmwand geleidelijk. Poriën worden zichtbaar en ontwikkelen zich tot zweren. De grootte van de zweren op de muren is meer dan 10 mm. Door zweren komen afvalproducten van amoeben in het bloed van de patiënt terecht. Constante stress, een onevenwichtige voeding (vasten) en de daarmee gepaard gaande vermoeidheid kunnen ook agressief gedrag van een dysenterie-amoebe veroorzaken.
Complicaties van intestinale amebiasis
Zweren kunnen behoorlijk diep zijn.In sommige gevallen "eten" ze door de darmwand. Dit wordt perforatie of perforatie van de zweer genoemd. Deze aandoening veroorzaakt complicaties van intestinale amebiasis, omdat de inhoud van de darmen in de buikholte stroomt en peritonitis veroorzaakt.
Andere complicaties kunnen optreden als de zweergevormd op de plaats van doorgang van een groot bloedvat. Het kan hevige darmbloedingen veroorzaken. En in dit geval opent zich een weg voor de verspreiding van de actieve amoebe vorm door het lichaam met de bloedstroom.
Het bloed transporteert de protozoaire parasiet naarlever, hersenen en andere delen (bronchiën, longen, enzovoort). Verder begint de rijping van amoebische abcessen in de vorm van grote abcessen. Hoogstwaarschijnlijk zullen dergelijke abcessen voorkomen in de rechterkwab van de lever. Deze complicaties kunnen leiden tot de dood van de patiënt.
Complicaties bij intestinale amebiasis,kan een zwelling van de darm veroorzaken, de zogenaamde amoebe of gangreen van de dikke darm. Deze aandoeningen zijn ook levensbedreigend voor de patiënt en vereisen dringende behandeling.
Symptomen van de ziekte
Tekenen van amebiasis (intestinaal) manifesteren zich als volgt:
- De patiënt heeft regelmatig ontlasting.In de beginfase van de infectie - tot 6 keer per dag, daarna tot 10 keer. In de ontlasting worden slijm- en bloedverontreinigingen merkbaar. In een verwaarloosde vorm verandert de ontlasting in een slijmerige bloederige massa.
- Bij het begin van de ziekte wordt de lichaamstemperatuur binnen de normale grenzen gehouden, waarna deze sterk stijgt.
- De patiënt heeft pijn in de onderbuik. De aard van de pijn is pijnlijk, krampachtig. Met een stoelgang neemt de intensiteit van de pijn toe.
- Er zijn valse pogingen om te poepen (tenesmus).
Symptomen van een matig beloop van darmamebiasis omvatten het samenkomen van de bovenstaande tekenen van braken, misselijkheid en verlies van eetlust.
De acute vorm van intestinale amebiasis duurt maximaal 6weken. Als de behandeling tijdig wordt voorgeschreven, is er een volledig herstel. Als de behandeling van amebiasis niet werd voorgeschreven of werd geschonden (onderbroken), verdwijnen de symptomen, maar er treedt geen herstel op. De patiënt komt in een remissieperiode, die twee weken tot enkele maanden duurt. Daarna hervat de amebiasis met een overgang naar een chronische vorm. Om dit te voorkomen, moet intestinale amebiasis bij volwassenen en kinderen onmiddellijk worden behandeld.
Chronische intestinale amebiasis
De chronische vorm van deze ziekte kan jaren aanhouden. Maar met onvoldoende of geen behandeling is de uitkomst moeilijk te voorspellen. De symptomen van de chronische vorm zijn als volgt:
- Een persoon voelt een onaangename smaak en een branderig gevoel van de tong, zijn eetlust neemt af. Soms verdwijnt het helemaal, wat tot uitputting leidt.
- De patiënt wordt snel moe, voelt algemene zwakte. Ik kan het eenvoudigste werk niet doen.
- Er is een aanzienlijke toename van de lever.
- Bloedarmoede ontwikkelt zich en het hemoglobinegehalte kan erg laag zijn. De huid wordt bleek.
- Pijnen verschijnen "in de maag".
- De hartslag neemt toe, er wordt een onregelmatige pols gevoeld, wat tekenen zijn van cardiovasculaire laesies.
De chronische vorm leidt vaak tot complicaties die levensbedreigend kunnen zijn.
Diagnostiek. Ontlasting analyse
Bij een bezoek aan een arts beschrijft de patiënt de symptomenen de dokter onderzoekt en palpeert de buik. Tijdens deze manipulatie voelt de arts een licht opgeblazen gevoel in de buik, detecteert hij pijnpunten in het gebied van de dikke darm, sondeert hij een toename in de rechterkwab van de lever (met leverabces), onthult hij een uitpuilende de buik (in het geval van amoebe hepatitis).
Als de patiënt intestinale amebiasis heeft, diagnosestelt de benoeming van laboratoriumtests voor. Allereerst is dit een studie van uitwerpselen, waaruit uitstrijkjes worden bereid met behulp van een van de twee methoden:
- Inheemse streken, dat wil zeggen tekenen op een onderwerpglas van een klein stukje ontlasting (een paar druppels vloeibare ontlasting). Door de nodige reagentia toe te voegen, wordt een transparant uitstrijkje verkregen, dat onder een microscoop wordt onderzocht. Dus je kunt levende vormen van amoeben (luminaal en weefsel) en hun cysten overwegen. Om levende vormen te identificeren, moet het materiaal vers zijn, 30 minuten voor de studie verzameld. Anders sterft de amoebe en is het uitstrijkje vals-negatief.
- Lugol-kleuringsmethode. In dit geval wordt een natuurlijk uitstrijkje gemaakt en wordt een waterige oplossing van jodium toegevoegd. Jodium kan transparante cyste cellen kleuren.
De analyse van uitwerpselen is niet alleen in staat om verschillende vormen van dysenterie-amoeben te identificeren, maar ook om het stadium van infectie vast te stellen.
Instrumenteel onderzoek
Om intestinale amebiasis te bepalen, worden de volgende instrumentele onderzoeksmethoden gebruikt:
- sigmoïdoscopie;
- Echografie
- computertomografie.
Amebische dysenterie
Voor het eerst werden amoeben gevonden in de ontlasting van een patiëntin 1875. Dit werd gedaan door de Russische wetenschapper F.A. Lesh. En in 1883 isoleerde de wetenschapper R. Koch deze ziekteverwekker uit darmzweren en abcessen. In 1891 werd de nieuwe ziekte amoebiasis opgenomen in de categorie van onafhankelijke ziekten. Maar toen kreeg hij de naam "amoebische dysenterie".
Het is noodzakelijk om die veel voorkomende dysenterie te onderscheiden(shigellose) en amebiasis zijn verschillende ziekten. In het eerste geval wordt het distale colon aangetast. In het tweede geval de proximale secties. Bovendien is pijn bij dysenterie gelokaliseerd aan de linkerkant van de buik en bij intestinale amebiasis - aan de rechterkant. Amebische dysenterie en shigillose hebben verschillende pathogenen. Veel voorkomende dysenterie wordt veroorzaakt door Shigella-bacteriën.
Behandeling van volwassen patiënten. Traditionele benadering
Traditionele geneeskunde geeft de voorkeur aan longbehandelingvormen van amebiasis thuis. Het ernstige verloop van de ziekte vereist doorverwijzing naar de afdeling infectieziekten van het ziekenhuis. De belangrijkste behandeling voor amebiasis is medicatie. De meest effectieve medicijnen zijn "Metronidozol", "Trichopol" en "Fazizhin". Dit zijn antiprotozoale en antimicrobiële middelen. Naast hen worden vaak medicijnen uit andere groepen voorgeschreven:
- de luminale vorm van amoebe wordt effectief beïnvloed door: "Interoseptol", "Mexaform", "Intestopan";
- "Ambilgar", "Dihydroemetin" en andere geneesmiddelen werken het beste op de weefselvorm van amoeben;
- beide levende vormen van dysenterie-amoeben worden beïnvloed door geneesmiddelen uit de tetracyclineserie.
Intestinale amoebiasis tolereert geen zelfmedicatie. Eventuele medicijnen en hun dosering mogen alleen door een arts worden voorgeschreven. De keuze van het medicijn wordt beïnvloed door de vorm van de ziekte en de ernst.
In het geval van complicatie van amebiasis in de vorm van interne abcessen, kan de patiënt een operatie nodig hebben.
Behandeling van amebiasis bij kinderen
Intestinale amebiasis bij kinderen wordt behandeld in een ziekenhuis. Kinderen krijgen "Trichopol", "Fazizhin" en (of) "Oleandomycin" voorgeschreven. Bij abcessen wordt zelden een operatie uitgevoerd.
Het lichaam van het kind verliest sneller vocht, dus het moet worden aangevuld om uitdroging te voorkomen. Naast het aanvullen van het vloeistofniveau, is het noodzakelijk om het hemoglobinegehalte te regelen.
Kinderen zijn moeilijker om intestinale amoebiasis te verdragen, omdat hun intoxicatie ernstiger is. Bovendien veroorzaakt amoebiasis bij kinderen een hogere lichaamstemperatuur.
Behandeling. etnowetenschap
Niemand zal met een gerust hart darmamebiasis behandelen met kruiden en planten. Maar het gebruik van folkremedies, als aanvulling op de traditionele behandeling, is zeer effectief.
Knoflooktinctuur wordt het vaakst gebruikt.Om het te verkrijgen, wordt 50 g knoflook fijngemalen in 100 ml hoogwaardige wodka. De tinctuur staat 14 dagen in het donker en wordt dan ingenomen met kefir, 15 druppels 3 keer per dag.
Een ander goed recept is meidoorninfusie.Hiervoor zijn gedroogde meidoornvruchten nodig, ongeveer 100 g, en 2 kopjes kokend water. Als de infusie is afgekoeld, wordt deze gedurende de dag gefilterd en gedronken. Volgens hetzelfde principe worden duindoornvruchten gestoomd.
Vormen van amebiasis
Iedereen die zich afvroeg: "Amoebiasis:wat is het en hoe het te behandelen? ", nu weten ze het antwoord. Laten we hieraan toevoegen dat er, naast de intestinale vorm van amebiasis, een extraintestinale en cutane vorm is. Elk orgaan van een persoon kan worden aangetast door het extraintestinale vorm, maar meestal wordt de lever aangetast, billen, anale zone, perineum of armen.
