Transcriptie in de biologie is in meerdere fasenhet proces van het lezen van informatie uit DNA, dat een onderdeel is van proteïne biosynthese in een cel. Nucleïnezuur is de drager van genetische informatie in het lichaam, dus het is belangrijk om het correct te ontcijferen en over te dragen naar andere cellulaire structuren voor verdere assemblage van peptiden.
De definitie van "transcriptie in de biologie"
Eiwitsynthese is essentieelproces in elke cel van het lichaam. Zonder de vorming van peptidemoleculen is het onmogelijk om een normaal leven te behouden, omdat deze organische verbindingen betrokken zijn bij alle metabolische processen, structurele componenten zijn van veel weefsels en organen en een signaal- en regulerende en beschermende rol spelen in het lichaam.
Het proces waarbij de biosynthese van eiwitten begint, is transcriptie. Biologie verdeelt het kort in drie fasen:
- Inwijding.
- Verlenging (groei van RNA-streng).
- Beëindiging.
Transcriptie in de biologie is een hele cascadestapsgewijze reacties, waardoor RNA-moleculen op de DNA-matrix worden gesynthetiseerd. Bovendien worden op deze manier niet alleen informatieve ribonucleïnezuren gevormd, maar ook transport, ribosomaal, kleine nucleaire en andere.
Zoals elk biochemisch proces, transcriptiehangt van veel factoren af. Allereerst zijn dit enzymen die verschillen in prokaryoten en eukaryoten. Deze gespecialiseerde eiwitten helpen bij het initiëren en uitvoeren van transcriptiereacties zonder fouten, wat belangrijk is voor hoogwaardige eiwitproductie.
Transcriptie van prokaryoten
Omdat transcriptie in de biologie de synthese van RNA isop een DNA-sjabloon, dan is in dit proces het belangrijkste enzym DNA-afhankelijke RNA-polymerase. In bacteriën is er slechts één type van dergelijke polymerasen voor alle ribonucleïnezuurmoleculen.
RNA-polymerase volgens het principe van complementariteitvoltooit de RNA-streng met behulp van de template-DNA-streng. Dit enzym bevat twee β-subeenheden, één α-subeenheid en één σ-subeenheid. De eerste twee componenten vervullen de functie van het vormen van het lichaam van het enzym, en de andere twee zijn verantwoordelijk voor respectievelijk de retentie van het enzym op het DNA-molecuul en de herkenning van het promotorgedeelte van deoxyribonucleïnezuur.
Overigens is de sigmafactor een van de tekenen datwaardoor dit of dat gen wordt herkend. De Latijnse letter σ met de N-index betekent bijvoorbeeld dat dit RNA-polymerase genen herkent die worden ingeschakeld wanneer er een tekort aan stikstof in de omgeving is.
Eukaryote transcriptie
In tegenstelling tot bacteriën is transcriptie iets gecompliceerder bij dieren en planten. Ten eerste bevat elke cel niet één, maar drie soorten verschillende RNA-polymerasen. Onder hen:
- RNA-polymerase I. Het is verantwoordelijk voor de transcriptie van ribosomale RNA-genen (met uitzondering van 5S-RNA-subeenheden in het ribosoom).
- RNA-polymerase II. Zijn taak is om normale informatieve (sjabloon) ribonucleïnezuren te synthetiseren, die verder betrokken zijn bij de vertaling.
- RNA-polymerase III. De functie van dit type polymerasen is om transportribonucleïnezuren te synthetiseren, evenals 5S-ribosomaal RNA.
Ten tweede, om de promotor te herkennen inhet is niet genoeg dat eukaryote cellen alleen polymerase hebben. Speciale peptiden, TF-eiwitten genaamd, zijn ook betrokken bij de initiatie van transcriptie. Alleen met hun hulp kan RNA-polymerase op DNA zitten en de synthese van het ribonucleïnezuurmolecuul beginnen.
Transcriptiewaarde
Een RNA-molecuul dat zich vormt op een DNA-sjabloonvoegt zich vervolgens bij ribosomen, waar informatie wordt uitgelezen en eiwit wordt gesynthetiseerd. Het proces van peptidevorming is erg belangrijk voor de cel, omdat zonder deze organische verbindingen is een normaal leven onmogelijk: ze vormen in de eerste plaats de basis voor de belangrijkste enzymen van alle biochemische reacties.
Transcriptie in de biologie is ook een bronrRNA's, die deel uitmaken van ribosomen, evenals tRNA's, die betrokken zijn bij de overdracht van aminozuren tijdens translatie naar deze niet-membraanstructuren. SnRNA (kleine nucleaire) kan ook worden gesynthetiseerd, waarvan de functie is om alle RNA-moleculen te splitsen.
conclusie
Vertaling en transcriptie in biologie toneelstukkenuiterst belangrijke rol bij de synthese van eiwitmoleculen. Deze processen zijn de belangrijkste component van het centrale dogma van de moleculaire biologie, dat stelt dat RNA wordt gesynthetiseerd op de DNA-matrix en dat RNA op zijn beurt de basis vormt voor de vorming van eiwitmoleculen.
Zonder transcriptie zou het onmogelijk zijn om te telleninformatie die wordt gecodeerd in deoxyribonucleïnezuur-tripletten. Dit bewijst eens te meer het belang van het proces op biologisch niveau. Elke cel, of deze nu prokaryoot of eukaryoot is, moet constant nieuwe en nieuwe eiwitmoleculen synthetiseren die op dit moment nodig zijn om in leven te blijven. Daarom is transcriptie in de biologie de belangrijkste fase in het werk van elke individuele cel van het lichaam.
