In het centrale deel van de stad Volsk, niet ver vanmarkt is er een bescheiden houten huis met één verdieping, waarvan er veel zijn. Mensen leven erin, maar er hangt een bord op het hek dat voorbijgangers laat weten dat de held van de Sovjet-Unie Viktor Vasilyevich Talalikhin in dit huis opgroeide. De prestatie, kortweg het abrupte woord "stormram" genoemd, werd vele malen herhaald door andere piloten. Na het beslissende keerpunt in de oorlog werd deze methode van luchtgevechten zelfs door kameraad Stalin zelf verboden. Door rammen loopt de piloot zelfs levensgevaarlijk gevaar en verliest hij vrijwel zeker een gevechtsvliegtuig. Maar in de zomer van 1941 was er zo'n situatie dat alle middelen geschikt waren.
Hero's jeugd
De prestatie van Viktor Talalikhin, in veel beschrevenschoolboeken en populaire publicaties, het is onmogelijk om het willekeurig te noemen: een persoon gaat zijn hele leven naar zo'n evenement, zij het soms voor een korte tijd. Dit moment wordt geweldig, zelfs als niemand de details ervan kan achterhalen. Maar Victor had geluk: hij, nadat hij de vijandelijke bommenwerper had vernietigd met de slag van zijn jager, overleefde en werd zelfs beroemd. Klein (hoogte 1 m 55 cm), charmant (vandaag zou zijn glimlach waarschijnlijk Gagarin's heten) en een onmogelijk wanhopige man kon gewoon niet anders.
De toekomstige held werd geboren op de Wolga, in Teplovka - een dorpVolsky-district, in 1918. Opgegroeid zoals iedereen. Het gezin was groot, de vader, die overal werkte waar men geld kon verdienen, probeerde zijn drie zonen te voeden. Ze werden overigens allemaal piloot, het gebeurde gewoon. Er waren er in totaal vier, maar de oudste stierf in de Civil. In 1924 kreeg Vasily Ivanovich Talalikhin een baan bij een cementfabriek in Volsk en verhuisde zijn gezin naar de stad.
Droom van de lucht
Tegenwoordig is het moeilijk voor te stellen, maar Victor's moeder,Vera Ivanovna wilde helemaal niet naar Moskou verhuizen, ze vond het heel leuk in het provinciale Volsk. Zijn vader drong echter aan: er werd een vleesverwerkingsfabriek gebouwd in de hoofdstad en hij werd uitgenodigd voor dit werk. Het was 1933, het gezin vestigde zich in een arbeidersbarak, maar deze omstandigheid maakte de jongeman niet deprimerend, hij was druk bezig met studeren aan een vakschool en werkte toen bij een onderneming die was gebouwd met de medewerking van zijn vader. De vliegvakantie in Tushino werd een keerpunt in Victor's leven, hij realiseerde zich dat dit van hem was. De man toont verschillende talenten: hij speelt rollen in een toneelclub, neemt deel aan het openbare leven, maar nu droomt hij ervan alleen piloot te worden. Bovendien volgden beide broers dit pad - Alexander (hij studeert voor vliegmonteur) en Nikolai (hij volgt een opleiding aan de Yeisk-school voor marineluchtvaart).
Studeren aan de Borisoglebsk-school
Naar de toch al beroemde Borisoglebsk-schoolde man kwam binnen met de vliegervaring opgedaan in de vliegclub. Van hieruit kwamen de helden die in het hele land beroemd waren: Kamanin, Chkalov, Kokkinaki en vele anderen. In 1937 was de I-16, bijgenaamd de "ezel", een moderne, snelle en goed bewapende machine, en cadetpiloot Viktor Talalikhin vloog erop. Over vier jaar zal hij zijn prestatie in dit vliegtuig trouwens volbrengen.
De training werd op hoog niveau uitgevoerd, de vluchten warenDe kwalificaties van de piloten maakten het veelal mogelijk om te rekenen op het succes van hun acties. Khalkhin Gol was al gerommel, iedereen wachtte op nieuwe schokken, de geur van buskruit hing letterlijk in de lucht. De piloten begrepen dat ze serieus werden opgeleid en behandelden hun taken dienovereenkomstig. Al snel kwam hun vaardigheid goed van pas.
Finse winteroorlog
Winter 1940, de bevroren Kareliërlandengte. De vorst is onder de 40. Het is moeilijk om in dergelijke omstandigheden te vechten, vooral gezien het feit dat zowel de I-16 als de Chaika I-153 open hutten hebben en door alle wind worden geblazen. Tegelijkertijd vond de eerste prestatie van Viktor Talalikhin plaats. De Finse luchtvaart probeerde de oprukkende kolommen van Sovjet-troepen te bombarderen. De taak van het derde squadron was om te voorkomen dat vijandelijke bommenwerpers dit zouden doen. In het allereerste gevecht schoot een jonge afgestudeerde van een vliegschool een vliegtuig neer en opende zijn eigen gevechtsaccount.
Tegen het einde van de campagne had de piloot 47 missies,Het is moeilijk om het aantal door hem neergeschoten vliegtuigen te noemen (destijds was het bevestigen van luchtoverwinningen geen gemakkelijke taak), maar er zijn er blijkbaar meerdere. Het is daarom niet verwonderlijk dat de Orde van de Rode Ster al in 1940 op zijn borst schitterde.
Wat een prestatie deed Viktor Talalikhin
De eerste maanden van de oorlog waren tragisch.Duitse bommenwerpers haastten zich naar Moskou in een poging de mensen en de leiders van het land te demoraliseren; er waren er veel - "Henkels", "Dorniers", "Junkers" ... De Sovjetluchtvaart probeerde de aanvallen af te weren, de piloten begrepen dat elk vijandelijk vliegtuig dat doorbrak honderden burgers doodt. De prestatie van Viktor Talalikhin verschilde in wezen weinig van het gevechtswerk van andere piloten. Met slechts één verschil: hij was de eerste in de Grote Patriottische Oorlog die ramde, en dit vereiste speciale vaardigheid en moed, grenzend aan roekeloosheid. De piloot bracht zijn jager dicht bij de staart van de He-111 en sneed er met een propeller op af, ondanks het feit dat hij zelf gewond raakte aan de arm (er was een intens verdedigend vuur).
geheugen
Het leven van een piloot in oorlog was vaak van korte duur.De hevigheid van luchtgevechten bereikte een ongekende intensiteit in de geschiedenis, maar eerlijk gezegd moet worden opgemerkt dat de prestatie van Viktor Talalikhin niet de enige was, bovendien was het niet de eerste ram in de geschiedenis. De Russische vlieger Nesterov raakte in 1914 met zijn vliegtuig de Oostenrijks-Hongaarse Albatros. In 1937 deed E. Stepanov hetzelfde en ramde de Italiaanse Savoye. En toch wordt de glorie van Viktor Vasilyevich hier niet minder van verdiend.
De piloot gaf zijn laatste gevecht op 27 oktober 1941.Toen moesten ze vechten met superieure krachten en de held raakte dodelijk gewond. De volgende ochtend hoorde het land dat Viktor Vasilyevich Talalikhin was overleden, wiens prestatie een symbool werd van de onverzettelijke veerkracht van het hele Sovjetvolk. Ze namen afscheid van de Held van de Sovjet-Unie in de club van de Mikoyan-vleesverpakkingsfabriek - de onderneming waar hij werkte voor zijn militaire dienst.
De nagedachtenis van de beroemde landgenoot wordt geëerd in Volsk,waar een straat en school naar hem vernoemd zijn. De piloot werd begraven in Moskou, en in Podolsk is sinds 1960 een bronzen monument opgericht - Viktor Talalikhin staat in volle groei. De prestatie en het monument voor hem worden vereerd door de inwoners van de stad, haar gasten en iedereen die de glorie van onze helden koestert.
