De woestijnen van het noordpoolgebied zijn uitgestrekte gebieden,bedekt met gletsjers en sneeuw, waarop uiterst schaarse vegetatie groeit. Dit gebied is van groot educatief en wetenschappelijk belang. In het artikel maakt de lezer kennis met de soorten en eigenschappen van de bodems van de Arctische woestijn.
Kenmerken van het natuurgebied
De arctische woestijn komt veel voor in Groenland enCanadese Arctische Archipel, en beslaat de meeste van hen. Het verspreidingsgebied van koude woestijnen is hier niet toe beperkt. Ze domineren de Noordelijke IJszee, op de eilanden, en strekken zich uit langs de kust van Eurazië en Antarctica. De noordelijkste buitenwijken van Azië en Amerika worden ingenomen door de Arctische woestijnen; ze komen veel voor op de eilanden van het Arctische bekken.
Het klimaat is hier koud, de winters zijn streng enlangdurig. De zomers zijn kort en koud. Seizoensindeling is voorwaardelijk - winters worden geassocieerd met poolnachten en zomerperiode - met dagen. De arctische woestijnzone is het koninkrijk van eeuwige gletsjers en sneeuw. In de zomer slagen kleine stukjes land erin om het sneeuwdek kwijt te raken. Als je vraagt: "Wat zijn de bodems in de Arctische woestijnen?", Dan is het antwoord eenvoudig: ze zijn onontwikkeld en zijn zowel moerassig als stenig. Alleen mossen met korstmossen kunnen erop groeien. Planten met bloemen zijn uiterst zeldzaam.
Bodemsoorten van de arctische woestijn
Natuurlijke zones veranderen van pool naar evenaarrespectievelijk andere grondsoorten verschillen ook. Dit artikel onderzoekt de arctische woestijn, waarvan de bodem werd gevormd in barre klimatologische omstandigheden met zeer lage temperaturen in de winter.
Heeft geen gunstig klimaatomstandigheden arctische woestijn. Bodemsoorten verschillen dan ook niet in diversiteit. Het belangrijkste bodemtype in deze zone is arctisch. Ze zijn onderverdeeld in subtypes: woestijn-arctisch en typisch arctisch. Hoe sterk het bodemprofiel zal zijn, hangt af van de dooidiepte in dat seizoen. De bodemhorizonten zijn slecht verdeeld. Waren de omstandigheden voor bodemvorming gunstiger, dan komt de vegetatieve veenhorizon goed tot uiting, al is de humushorizon veel slechter.
Woestijn-arctische bodems
Ze bezetten het noordelijke deel van de arctische zone,bovendien worden de geëgaliseerde gebieden gevormd door zandleem- en puinafzettingen. De Arctische woestijn, waarvan de bodem niet rijk is aan voedingsstoffen, heeft een schaarse vegetatie. Op deze bodems groeien mos, korstmossen en enkelbloemige planten. Grote gebieden zijn bedekt met stenen taluds. Het woestijnoppervlak is door grote scheuren van ongeveer twintig meter breed in veelhoeken verdeeld. Het bodemprofiel is dun (tot 40 centimeter) en heeft de volgende horizonten:
- Humuslaag... Heeft een geelbruine kleur. Het humusgehalte is één tot twee procent, licht leemachtig, de structuur is fragiel korrelig.
- Overgangslaag... Het vermogen is twintig tot veertig centimeter. De kleur van de horizon is bruin, geelbruin of gevlekt. Zandige leem, breekbaar, fijn klonterig. Het is een overgang bij de ontdooigrens.
- De laatste horizon is bevroren gesteente dat de bodem vormt; het is een zandige leem, grindachtige, dichte laag, meestal lichtbruin van kleur.
Er zijn veel verlaagde in de hele zone,met water overstroomde gebieden. Dit komt door het stromende smeltwater van gletsjers en sneeuwvelden. Daarom zijn onder de mossen moerasbodems te vinden. Hier zijn de horizonten heel iets anders. Er wordt niet geglimlacht.
Typische Arctische bodems
Niet alleen in lage gebieden, maar ook in hogehet plateau wordt vertegenwoordigd door de arctische woestijn. De grondsoorten zijn hier niet erg divers. Woestijnbodems van de Arctische zone bestaan naast typische. De plaatsen van hun vorming zijn hoge plateaus, stroomgebieden, zeeterrassen. Typische bodems bevinden zich voornamelijk in het zuiden van de zone onder de dekking van mosvegetatie. Vorstscheuren en droogscheuren zijn hier volop aanwezig. De bodems hebben een dun profiel: 40-50 centimeter, en hebben de volgende horizonten:
- Mos-korstmoslaag tot drie centimeter dik.
- De humuslaag is bruinbruin, leemachtig. De structuur is breekbaar, korrelig en klonterig. Het wordt gekenmerkt door porositeit, de aanwezigheid van scheuren, een merkbare ongelijkmatige overgang naar de volgende laag.
- De overgangshorizon is dicht met scheuren, leemachtig, de structuur is heterogeen, met klonten van verschillende grootte, meestal bruin van kleur.
- De laatste laag is bodemvormend, bevroren gesteente, lichtbruin van kleur. Fragmenten van rotsen komen veel voor.
Samenstelling van typische bodems
De hoeveelheid humus in de bovenste horizon van deze bodemsaanzienlijk meer, ongeveer acht procent. Maar de hoeveelheid neemt af met de diepte. Als we de eigenschappen van de bodems van de arctische woestijnen bestuderen, kunnen we zeggen dat fulvinezuren het dominante bestanddeel van humus zijn. In de overgrote meerderheid zijn hier fulvaten en calciumhumaten aanwezig. Slibdeeltjes zitten in kleine hoeveelheden. Typische bodems bevatten mobiel ijzer.
Wat is het kenmerk van de bodem in de arctische woestijn?
Afhankelijk van de rotsen die de grond vormen, is de reactiede omgeving is licht zuur of licht alkalisch. Soms bevat de grond carbonaat en zouten, die in water oplosbaar zijn. De arctische woestijn wordt gekenmerkt door een ruw, onherbergzaam klimaat. De grond gekenmerkt door de afwezigheid van gleying geassocieerd metonvoldoende neerslag, permafrostprocessen: barsten, bevriezing, debat. Door het overheersende effect van fysieke verwering wordt de verweringskorst gevormd, wat een grof verontreinigende, zwak uitgeloogde structuur is. Dit alles draagt bij aan de vorming van gebroken polygonen en stenen heuvels.
De vorming van de bodembedekking vindt alleen plaatsonder vegetatie die selectief groeit. Het hangt af van de omstandigheden van het reliëf, vocht, de aard van de rotsen. De Arctische woestijn is een slecht verkend natuurgebied. De bodem is van groter belang voor wetenschappers. Het is tenslotte dat er vegetatie is waar dieren zich mee voeden. Deze bodems worden gekenmerkt door een eigenaardige veelhoekigheid: ze worden verticaal gebroken door scheuren gevormd door strenge vorst.
Arctische woestijnen van Rusland
Dit natuurgebied ligt in het meest noordelijkedelen van het grondgebied van ons land. Bovendien op de hoogste breedtegraad van het noordpoolgebied. In het zuiden grenst het aan de Wrangel-eilanden, in het noorden - aan Franz Josef Land. Het omvat eilanden, schiereilanden en arctische zeeën.
Dit gebied wordt gekenmerkt door een zeer ruw klimaat,die wordt beïnvloed door hoge breedtegraad, lage temperaturen en warmte die wordt weerkaatst door sneeuw en ijs. De zomerperiode is koud en kort. De winter is lang, met harde wind, sneeuwstormen en mist. Meer dan vijfentachtig procent van het grondgebied is bedekt met gletsjers.
De bodems van de Arctische woestijnen in Rusland zijn onontwikkeld.Een aanzienlijk deel van het oppervlak wordt ingenomen door plaatsers van stenen en eeuwige gletsjers. De meest voorkomende grondsoort is de arcto-toendrabodem. Het bodemprofiel is niet erg dik en is afhankelijk van het ontdooien van de bodemlaag. De bovenste horizon bestaat uit veen.
Arctisch en Antarcticatar
Deze zones beslaan uitgestrekte gebieden.Het noordpoolgebied ligt in de noordelijke poolzone en Antarctica (het vasteland van Antarctica) ligt in het zuiden. Ze hebben veel gemeen: strenge vorst, eeuwige gletsjers, afwisselende pooldagen en -nachten. Maar er zijn ook verschillen. Het belangrijkste is dat het centrum van het noordpoolgebied in de oceaan ligt, terwijl Antarctica op het vasteland ligt. Ze hebben een onderscheidend kenmerk: eeuwige gletsjers en sneeuw die bijna het hele jaar door ligt, zijn Arctische en Antarctische woestijnen.
De bodems van deze zones zijn dun, de humuslaag is arm.humus. De bodem van Antarctica ontvangt, hoewel in zeer kleine hoeveelheden, nog steeds organisch materiaal. Ze worden meegebracht door vogels en zeehonden die zich voeden met mariene organismen. De schaarse vegetatie wordt vertegenwoordigd door korstmossen, mossen, algen en zeldzame bloeiende planten.
Het bodemoppervlak van de Arctische woestijnengekenmerkt door de ophoping van zouten erin. Uitbloeiingen verschijnen vaak op het oppervlak. In de zomer migreren zouten, dus de vorming van kleine brakke meren is hier niet ongewoon.
