De kruistochten werden uitgevoerd door de inwoners van West-Europa in de 11-15e eeuw na Christus, en hun doel was om heidense volkeren te bekeren tot het christendom of om christelijke heiligdommen te bevrijden van het juk van de ongelovigen.
Het begin van de kruisvaardersbeweging
In maart 1095 werd de kathedraal van Clermont gehouden,waarin paus Urbanus de Europeanen aanspoorde om naar het Oosten te gaan. Hij beschouwde de redenen voor deze beweging als het gebrek aan voedsel voor de inwoners van Europa, evenals de noodzaak om christelijke heiligdommen van de heidenen te nemen. Daarom begon hij de orde van de kruisvaarders te vormen, die verondersteld werd tegen de heidenen te marcheren, en drong hij er bij gewone mensen op aan zich aan te sluiten.
De campagnes van 1095-1290 waren gericht op:Jeruzalem in te nemen, waar het Heilig Graf stond. De christenen van die tijd vochten ook met de Turken, met de heidenen in de Baltische staten en met de Oosterse Slaven, die een ander soort christendom beleden. Paus Urbanus II trad op als een fervent ideoloog van de campagne tegen de Turken, en aan iedereen die ermee instemde om aan zijn kant te vechten, beloofde hij een volledige kwijtschelding van hun schulden aan de staat en een pensioen aan hun families die in Europese landen bleven. Veel mensen verzamelden zich onder zijn vlag en daarom vond de invasie van de kruisvaarders naar het Oosten plaats.
Gevolgen van de eerste reis
Aangezien het idee van paus Urbanus niet alleen werd gedeeld doorridders en nobele mensen, evenals gewone mensen, toen ging een groot leger naar het oosten. Als resultaat werd Jeruzalem veroverd, 1099 werd het jaar van de stichting van het Koninkrijk Jeruzalem.
Het enthousiasme van de deelnemers aan de kruistocht werd ook gevoed door verhalen dat de Turken die Jeruzalem veroverden, christelijke pelgrims mishandelden en zwaar onderdrukten.
De eerste koning van Jeruzalem was Baldwin, broerde leider van de kruistocht Gottfried van Bouillon. Hij annexeerde de steden Beiroet en Sidon bij zijn grondgebied. Boudewijn was grotendeels verantwoordelijk voor de orde die de kruisvaarders in de veroverde landen vestigden. Dus vestigden zich hier in groten getale Italianen, die toestemming kregen om handel te drijven en havens te openen. De orde werd verzorgd door de ridders die hun orders in dit koninkrijk openden.
Andere kruisvaardersstaten
Het koninkrijk Jeruzalem was niet het enigede staat, die werd gecreëerd door de kruisvaarders. Tijdens deze periode werden de provincie Edessa, het vorstendom Antiochië en de provincie Tripoli gesticht. Hier was de Orde van de Kruisvaarders van de Johannieten.
Het vorstendom Antiochië bezette de Middellandse Zeekust en de bevolking telde ongeveer dertigduizend mensen. Er woonden ook kruisvaarders uit Italië en Normandië.
Het graafschap Edessa verscheen in 1098, enverscheen op het land waar de Armeniërs oorspronkelijk woonden. Deze provincie besloeg een groot gebied, maar had geen toegang tot waterlichamen. Er waren daar ongeveer 10.000 inwoners. De provincie had vazalgebieden. De kruisvaardersstaten, waarvan de kaart in het bezit was van de moslimheersers, bestonden niet lang.
Het eerste kwart van de twaalfde eeuw werd gekenmerkt doorhet feit dat de bezittingen van de kruisvaarders toenam. In 1100 veroverden de soldaten van Christus de steden Tripoli en Caesarea, twee jaar later werd Akko ingenomen. Daarna werd de provincie Tripoli opgericht. Aan het hoofd stond Bertrand, graaf van Toulouse. Welke orders de kruisvaarders in de veroverde landen hebben gevestigd, kan worden beoordeeld aan de hand van hoeveel steden werden verbrand en hoeveel lokale bewoners werden gedood.
Verval van het Koninkrijk Jeruzalem
De hoogtijdagen van dit gebied vielen in de perioderegering van Boudewijn van Edessa. Hij werd beschouwd als een persoon die religieus christelijke idealen in acht nam, hij had een vrouw - koningin Melisende - en een zoon. Zijn zoon Boudewijn III begon het koninkrijk te regeren na de dood van zijn vader. Op dit moment verenigden de kruisvaardersstaten in het oosten zich en werden het bolwerk van de christelijke religie. Boudewijn de Derde werd opgevolgd door Boudewijn de Vierde.
Vanaf 1185 begon het koninkrijk in verval te raken.Verschillende heersers zijn veranderd. In 1189 verschijnt keizer Salahaddin met zijn moslimleger aan de horizon van dit koninkrijk. Ze belegeren Jeruzalem, waar veel voortvluchtige christenen zich verbergen. Na de verovering van de stad overleefden de inwoners, maar ze moesten losgeld betalen. Degenen die het losgeld niet betaalden, werden slaven. De lokale bevolking herinnerde zich welke orde de kruisvaarders in de veroverde landen hadden gevestigd, en gingen daarom meer gewillig onder de heerschappij van de moslimsultan.
In 1229, koning Frederik II tijdelijkgeeft de stad terug aan het bezit van christenen. Maar al snel grijpen de moslims het weer in en in 1285 vluchten de laatste ridders naar Cyprus, Jeruzalem achterlatend aan de moslimregimenten. De Mamluk Sultan Baybars speelden een belangrijke rol bij de verovering van Jeruzalem. De strijd tussen de kruisvaarders en de moslims duurde drie dagen.
Kinderkruistocht
Een van de tragische pagina's van de kruistochtenis de Kinderkruistocht, die begon in 1212. In een van de Franse dorpen verscheen de herder Stefanus, die aankondigde dat het zogenaamd alleen met de hulp van kinderen mogelijk was om het Heilig Graf te bevrijden, en drong er bij de kinderen op aan naar Jeruzalem te gaan. Als gevolg hiervan wist hij tot dertigduizend volgers te verzamelen.
Hun verdere lot was betreurenswaardig:sommigen stierven door verschillende rampen, sommigen werden als slaaf verkocht. Velen stierven onderweg. Vervolgens bevrijdde de paus hen van de kruistochtgelofte en stelde de vervulling ervan uit tot ze meerderjarig waren.
Hoe de kruistochten het Midden-Oosten beïnvloedden?
Impact van de kruistochten op geschiedenis en economieverschillende landen is onduidelijk. Enerzijds leidde dit tot de opkomst van Italiaanse steden, waarin handel ontstond. Aan de andere kant gingen de economieën en de cultuur van Syrië en Palestina achteruit. Veel hing af van de orde die de kruisvaarders in de veroverde landen vestigden.
Syrië en Palestina hebben sindsdien geledenKruisvaarders vielen invallen, veel steden werden verwoest en in brand gestoken. Steden als Edessa, Ascalon en Kaisaria verdwenen uiteindelijk in de vergetelheid. In 1227 werd Tinnis, de derde grootste stad van het toenmalige Egypte, uiteindelijk verwoest. Aan het einde van de dertiende eeuw was het kustgedeelte van Palestina een verwoest gebied waar niemand zich durfde te vestigen.
Veel ambachtelijke centra in Syrië en Palestina werden voor altijd verwoest en niet meer herbouwd, en van daaruit verhuisden mensen naar Egypte.
