Geweldige bewoners van de diepe zee. Monsters of the deep sea (foto)

De zee, waar de meeste mensen mee omgaanzomervakanties en een heerlijk tijdverdrijf op een zandstrand onder de brandende zonnestralen, is de bron van de meeste onopgeloste mysteries die zijn opgeslagen in onontgonnen diepten.

Het bestaan ​​van leven onder water

Zwemmen, plezier maken en genieten van de zeeopen plekken tijdens vakanties, mensen hebben geen idee wat er dichtbij is. En daar, in een zone van diepe ondoordringbare duisternis, waar geen enkele straal zonlicht reikt, waar geen aanvaardbare voorwaarden zijn voor het bestaan ​​van welk organisme dan ook, is er een diepzeewereld.

De eerste verkenning van de diepzee

De eerste natuuronderzoeker die het risico namom in de afgrond te duiken om te controleren of de bewoners van de diepten van de zee, William Beebe was - een Amerikaanse zoöloog die speciaal een expeditie had samengesteld om de onbekende wereld voor de Bahama's te verkennen. Duikend naar de bodem in een bathyscaaf tot een diepte van 790 meter, ontdekte de wetenschapper veel verschillende levende organismen. Monsters uit de diepten van de zee - vissen van indrukwekkende grootte in alle kleuren van de regenboog met honderden poten en sprankelende tanden - sprankelden en sprankelden in het ondoordringbare water.

Het onderzoek van deze onverschrokken mantoegestaan ​​om de mythen te doorbreken over de onmogelijkheid van leven op de bodem vanwege het gebrek aan licht en de aanwezigheid van de hoogste druk, waardoor de aanwezigheid van organismen niet mogelijk is. De waarheid ligt in het feit dat diepzeebewoners, die zich aanpassen aan de omgeving, een vergelijkbare externe eigen druk creëren. De aanwezige vetlaag helpt deze organismen om op grote diepte (tot 11 kilometer) vrij te zwemmen. Eeuwige duisternis past zich aan zulke ongewone wezens aan: de ogen, die ze daar niet nodig hebben, worden vervangen door baroreceptoren - speciale tast- en reukorganen, waardoor je onmiddellijk kunt reageren op de kleinste veranderingen in de omgeving.

Fantastische afbeeldingen van zeemonsters

Diepzeemonsters hebben beangstigendeen lelijke verschijning in verband met de fantastische beelden vastgelegd in de schilderijen van de meest gewaagde kunstenaars. Grote monden, scherpe tanden, afwezigheid van ogen, uitwendige kleuring - dit alles is zo ongebruikelijk dat het onwerkelijk lijkt, uitgevonden. In feite worden de bewoners van de diepzee om te overleven gedwongen zich eenvoudigweg aan te passen aan de grillen van de omgeving.

Na veel onderzoek, wetenschapperskwam tot de conclusie dat zelfs vandaag de dag de oudste levensvormen, verborgen op grote diepten voor de voortdurende evolutieprocessen, op de zeebodem kunnen bestaan. Tot op de dag van vandaag kun je spinnen van plaatformaat en kwallen met tentakels van 6 meter vinden.

Megalodon: Monster Shark

Megalodon is van groot belang -prehistorisch dier van enorme omvang. Het gewicht van dit monster is maximaal 100 ton met een lengte van 30 meter. De twee meter hoge mond van het monster is bezaaid met verschillende rijen tanden van 18 centimeter (er zijn er 276), vlijmscherp.

Het leven van een geweldige inwoner van de diepzeebeangstigt zeedieren, die geen van allen hun kracht kunnen weerstaan. De overblijfselen van driehoekige tanden die diepzeemonsters hadden, zijn gevonden in rotsen in bijna alle uithoeken van de planeet, wat duidt op hun brede verspreiding. Aan het begin van de 20e eeuw ontmoetten Australische vissers een megalodon in de zee, wat de versie van zijn huidige bestaan ​​bevestigt.

Visser of zeeduivel

De zoute wateren herbergen de zeldzaamste diepzeeeen lelijk uitziend dier - zeeduivel, voor het eerst ontdekt in 1891. In plaats van de ontbrekende schubben op zijn lichaam, zijn er lelijke bultjes en gezwellen, en rond zijn mond zijn wuivende vodden huid die op algen lijken. Vanwege zijn donkere kleur, die een onopvallende, puntige gigantische kop en een enorme mondopening geeft, wordt dit diepzeedier met recht als het lelijkste op aarde beschouwd.

Meerdere rijen scherpe tanden en een lange vlezigeeen scheut die uit het hoofd steekt en als aas dient, is een reële bedreiging voor vissen. Door het slachtoffer te lokken met het licht van een "hengel" die is uitgerust met een speciale klier, lokt de visser het naar zijn eigen mond, waardoor het gedwongen wordt om uit eigen beweging naar binnen te zwemmen. Deze verbazingwekkende bewoners van de diepzee onderscheiden zich door hun ongelooflijke gulzigheid en kunnen prooien aanvallen die vele malen groter zijn dan zij. Als de uitkomst niet succesvol is, sterven beiden: het slachtoffer door wonden, de agressor door verstikking.

Interessante feiten over het fokken van zeeduivel

Het feit van reproductie van deze vissen is van belang:de man bijt, wanneer hij zijn vriendin ontmoet, zijn tanden in haar, terwijl hij zich aan het operculum houdt. Door verbinding te maken met de bloedsomloop van iemand anders en zich te voeden met de sappen van het vrouwtje, wordt het mannelijke individu feitelijk één met haar en verliest hij de kaken, darmen en ogen die overbodig zijn geworden. De belangrijkste functie van de aangehechte vis tijdens deze periode is het produceren van sperma. Aan een vrouwtje kunnen meerdere mannetjes worden gehecht, die verschillende keren kleiner zijn dan haar in grootte en gewicht, die, als deze sterft, samen met haar sterft. Omdat het een commerciële vis is, wordt zeeduivel als een delicatesse beschouwd. De Fransen waarderen vooral het vlees.

Enorme inktvis - mesonychtevis

Van de beroemdste weekdieren op de planeet die levenop grote diepten beïnvloedt de grootte mesonichtevis - een inktvis van kolossale grootte met een gestroomlijnde lichaamsvorm waardoor hij met grote snelheid kan bewegen. Het oog van dit monster van de diepzee wordt beschouwd als het grootste ter wereld, met een diameter van 60 centimeter. De eerste beschrijving van een enorme inwoner van de zeebodem, waarvan men het bestaan ​​niet eens vermoedde, is te vinden in documenten uit 1925. Ze vertellen over de ontdekking door vissers van anderhalve meter tentakels van een inktvis in de maag van een potvis. In 2010 werd een vertegenwoordiger van deze groep weekdieren met een gewicht van meer dan 100 kg en een lengte van ongeveer 4 meter voor de kust van Japan geworpen. Wetenschappers suggereren dat volwassenen 5 meter groot worden en ongeveer 200 kilogram wegen.

Eerder werd aangenomen dat de inktvis kan vernietigenzijn vijand - de potvis - door hem onder water te houden. In werkelijkheid wordt de bedreiging voor het slachtoffer van het weekdier vertegenwoordigd door zijn tentakels, waarmee het het blaasgat van het slachtoffer binnendringt. Een kenmerk van de inktvis is zijn vermogen om lange tijd zonder voedsel te bestaan, daarom is de levensstijl van de laatste sedentair, wat duidt op vermomming en rustig tijdverdrijf in het wachten op het ongelukkige slachtoffer.

Geweldige zeedraak

Met zijn fantastische verschijning in het hart van zoutbladverliezende zeedraak (voddenplukker, zeepegasus) steekt uit boven het water. De doorschijnende vinnen met een groenachtige tint, die het lichaam bedekken en dienen om de ongewone vis te verhullen, lijken op kleurrijk verenkleed en zwaaien constant door de beweging van het water.

Alleen bewoond voor de kust van Australië, voddenplukkerbereikt een lengte van 35 centimeter. Hij zwemt heel langzaam, met een maximale snelheid van maximaal 150 m / u, wat bij elk roofdier past. Het leven van een geweldige inwoner van de diepzee bestaat uit veel gevaarlijke situaties waarin je eigen uiterlijk de redding is: je klampt zich vast aan planten, de bladverliezende zeedraak versmelt met hen en wordt volledig onzichtbaar. Het nageslacht draagt ​​het mannetje in een speciale zak waarin het vrouwtje eieren legt. Deze bewoners van de diepzee zijn vooral interessant voor kinderen vanwege hun ongewone uiterlijk.

Gigantische isopod

In de zee ruimte tussen vele ongebruikelijkwezens met hun grootte, zulke bewoners van de diepten van de zee vallen op als isopoden (gigantische rivierkreeften), die een lengte bereiken van maximaal 1,5 m en een gewicht tot 1,5 kg. Het lichaam, bedekt met beweegbare stijve platen, wordt betrouwbaar beschermd tegen roofdieren, wanneer ze verschijnen, krullen de rivierkreeften zich op tot een bal.

De meeste vertegenwoordigers van deze schaaldieren,Hij geeft de voorkeur aan eenzaamheid, leeft op een diepte van 750 meter en bevindt zich in een staat die bijna in winterslaap is. De verbazingwekkende bewoners van de diepzee voeden zich met sedentaire prooien: kleine vissen, zeekomkommers, aas dat naar de bodem zinkt. Soms zijn honderden rivierkreeften te zien die de rottende karkassen van dode haaien en walvissen verslinden. Het gebrek aan voedsel op de diepte heeft ervoor gezorgd dat de rivierkreeft het lange tijd (tot enkele weken) zonder kan. Hoogstwaarschijnlijk helpt de opgehoopte vetlaag, die geleidelijk en rationeel wordt verbruikt, hen om hun vitale functies te behouden.

Laat vis vallen

Een van de meest angstaanjagende bodembewoners op aarde is de dropfish (zie hieronder voor diepzeefoto's).

Kleine dicht bij elkaar staande ogen en een grote mond metde naar beneden gerichte hoeken lijken vaag op het gezicht van een droevig persoon. Aangenomen wordt dat de vis op een diepte van 1,2 km leeft. Uiterlijk is het een vormeloze geleiachtige klomp, waarvan de dichtheid iets minder is dan die van water. Hierdoor kunnen de vissen rustig over aanzienlijke afstanden zwemmen, alles wat eetbaar is inslikken en niet veel moeite kosten. Door het ontbreken van schubben en de vreemde vorm van het lichaam wordt het bestaan ​​van dit organisme met uitsterven bedreigd. Wonend voor de kust van Tasmanië en Australië, wordt het gemakkelijk een prooi voor vissers en wordt het verkocht als souvenirs.

Bij het leggen van eieren zit de druppelvis eropeieren, vervolgens zorgvuldig en langdurig voor de uitgekomen jongen zorgen. Op zoek naar rustige en onbewoonde plekken in diep water, beschermt het vrouwtje haar baby's op verantwoorde wijze door hun veiligheid te waarborgen en hen te helpen overleven in moeilijke omstandigheden. Omdat ze geen natuurlijke vijanden in de natuur hebben, kunnen deze bewoners van de diepten van de zee per ongeluk, samen met algen, alleen in visnetten worden gevangen.

Sackgulp: klein en vraatzuchtig

Op een diepte van maximaal 3 kilometer woont een vertegenwoordigerbaars-achtige - sackcap (zwarte verslinder). De vis kreeg deze naam vanwege zijn vermogen om zich te voeden met prooien, meerdere keren groter dan deze. Ze kan organismen vier keer langer inslikken dan zijzelf en tien keer zwaarder. Dit komt door het ontbreken van ribben en de elasticiteit van de maag. Zo bevatte het lijk van een 30 centimeter lange zak gevonden nabij de Kaaimaneilanden de overblijfselen van een vis van ongeveer 90 cm lang. Bovendien was het slachtoffer een nogal agressieve makreel, wat volledige verbijstering veroorzaakte: hoe kon een kleine vis een grote en sterke rivaal?

Deze geweldige bewoners van de diepzee hebbendonkere kleur, middelgrote kop en grote kaken met drie voortanden aan elk van hen, die scherpe hoektanden vormen. Met hun hulp houdt de zak zijn slachtoffer vast en duwt hem in de maag. Bovendien wordt de vaak grote prooi niet onmiddellijk verteerd, waardoor de kadaver direct in de maag zelf wordt afgebroken. Het gas dat daarbij vrijkomt, tilt de zak naar de oppervlakte, waar ze vreemde vertegenwoordigers van de zeebodem vinden.

Murene - een gevaarlijk roofdier van de diepzee

In de wateren van de warme zeeën kun je een reus vindenmurene is een verschrikkelijk wezen van drie meter met een agressief en gemeen karakter. Door het gladde, schaalloze lichaam kan het roofdier zich effectief camoufleren in de modderige bodem, wachtend op een prooi die voorbij zwemt. Murenen brengen het grootste deel van hun leven door in schuilplaatsen (op een rotsbodem of in koraalriffen met hun scheuren en grotten), waar ze wachten op een prooi.

De voorkant van het lichaam wordt meestal buiten de grotten eneen hoofd met een constant open mond. De kleur van de murene is een uitstekende vermomming: de geelbruine kleur met daarop verspreide vlekken lijkt op de kleur van een luipaard. Moray eet schaaldieren en alle vissen die gevangen kunnen worden. Voor het eten van zieke en zwakke individuen, wordt ze ook wel een "marinier" genoemd. Er zijn trieste gevallen bekend van het eten van mensen. Dit gebeurt vanwege de onervarenheid van de laatste in het omgaan met vis en met het aanhoudend achtervolgen ervan. Nadat het roofdier de prooi heeft gegrepen, opent het zijn kaken pas na zijn dood, en niet eerder.

Gezamenlijk vissen op mariene roofdieren

Wetenschappers hebben onlangs grote belangstelling getrokken voorontdekte het gezamenlijk vissen op vis, die in de natuur antipoden zijn. Murenen verbergen zich tijdens de jacht in koraalriffen, waar ze wachten op een prooi. Zeebaars, een roofdier, jaagt in de open ruimte, waardoor kleine vissen zich moeten verstoppen in riffen, dus in de mond van een murene. Een hongerige baars initieert altijd een gezamenlijke jacht, zwemt naar de murene en schudt zijn hoofd, wat een uitnodiging betekent voor een wederzijds voordelige visserij. Als de murene, in afwachting van een heerlijke lunch, instemt met een verleidelijk aanbod, komt hij uit de schuilplaats en zwemt naar de opening met de schuilplaats, die wordt aangegeven door de baars. Bovendien wordt gezamenlijk gevangen prooi ook gezamenlijk gegeten; De murene deelt met de baars de gevangen vis.