De valutacorridor wordt beschouwd als een van de controlemethoden van de Centrale Bank. Controle is gericht op de wisselkoers van de nationale munteenheid.
Het zijn de grenzen van zijn fluctuatie die het mogelijk makenDe Centrale Bank maakt zo efficiënt mogelijk gebruik van alle reserves om de wisselkoers op peil te houden en een voorspelbare situatie te creëren voor andere marktpartijen: banken, importeurs en exporteurs.
De valutacorridor werd op 8 juli 1995 in Rusland ingevoerdvan het jaar. Sinds 2006 is er een aflopende valutamarge van kracht. Het was gebaseerd op de wisselkoers van de Amerikaanse dollar en de huidige inflatie. Sinds eind 2008 is als gevolg van de liquiditeitscrisis een corridor met twee valuta's ontstaan, waarin de wisselkoers van de roebel niet alleen aan de dollar is gekoppeld, maar ook aan de euro. Bovendien waren de dollar en de euro in bepaalde verhoudingen beperkt.
Zoals u al weet, heeft de Russische bank haar voldaantoezeggingen en corridorgrenzen bleven intact (behalve tijdens de crisis in 1998). Als gevolg hiervan is de wisselkoers van de roebel tijdens het beleid van valutacorridors altijd voorspelbaar gebleven voor alle leden van de valutamarkt. Hierdoor konden ze hun bedrijfsontwikkeling plannen.
De valutacorridor is een soort manierverplichte beperking van de wisselkoers van de roebel ten opzichte van de wisselkoers van de dollar. Het doel is om de inflatie te overwinnen. Maar de ondergewaardeerde wisselkoers brengt duidelijk een toename van de invoer met zich mee, een afname van de binnenlandse productie en natuurlijk de uitvoer. Voor invoer kan extra valuta uitsluitend worden onttrokken aan eerder gecreëerde reserves of via leningen. In het geval van een langdurige handhaving van de valutamarge, komt het voor dat de economie eenvoudigweg een speciaal stationair regime binnengaat met een extra grote vraag naar valuta. Wanneer er op lange termijn gegarandeerde valutabronnen beschikbaar zijn, is een dergelijk regime natuurlijk realiseerbaar. Als deze bronnen niet beschikbaar zijn, zal het gekozen beleid noodzakelijkerwijs tot vernietigende gevolgen leiden.
Een belangrijk beleidskwestie isbepalen hoe de vraag naar geld nog steeds groeit. Een verandering in de geldbasis staat immers gelijk aan een verandering in het volume van de (interne) leningen met een daaropvolgende verandering in de deviezenreserves. Bijgevolg zijn er twee manieren waarop de overheid kan helpen voldoen aan de toegenomen vraag: meer kredietverlening aan de (binnenlandse) publieke sector en meer kredietverlening aan de private sector.
De Centrale Bank van Rusland kondigde een beslissende houding aanover acties die uitsluitend zullen worden uitgevoerd in het kader van de eerder aangekondigde regels en afspraken die moeten worden nageleefd met een zwevende wisselkoersband. En iedereen wordt hierover geïnformeerd door de speciale persdienst van de Russische regering na een bijeenkomst over de situatie op de financiële wereldmarkten. Het werd in 2012 voorgezeten door Dmitry Medvedev, de premier van de Russische Federatie. Sergei Ignatiev, het hoofd van de Bank of Russia, zei dat de algemene situatie op de valutamarkt in het land niet eenvoudig is, maar toch verklaarbaar. De reden voor wat er gebeurt, is de verergering van de crisis in Europa en de snelle daling van de prijzen voor grondstoffen op de wereldmarkten, waaronder olie. Ignatiev stelt dat de Centrale Bank allerlei deviezeninterventies uitvoert en opereert in overeenstemming met de regels die de valutacorridor van 2012 hebben vastgesteld.
