Worden is een filosofisch concept datbetekent het proces van beweging en wijziging van iets. Het kan opkomst en ontwikkeling zijn, en soms kan het verdwijnen en achteruitgaan zijn. Vaak is worden in strijd met onveranderlijkheid.
Этот термин в философии, в зависимости от этапов haar ontwikkeling of scholen en richtingen kregen een negatieve of een positieve connotatie. Vaak werd het beschouwd als een eigenschap van materie en stond het in contrast met de stabiliteit, stabiliteit en onveranderlijkheid van een hoger wezen. In dit artikel zullen we proberen om verschillende facetten van dit concept te overwegen.
Begin en oorsprong
Worden is een term die voor het eerst in Europa voorkomt in de oude filosofie. Het betekende een proces van verandering en vorming.
Natuurfilosofen definieerden het worden als de leer vandingen, hun uiterlijk, ontwikkeling en vernietiging. Dus beschreven ze een bepaalde enkele oorsprong, die verandert en belichaamd wordt in verschillende vormen van bestaan.
Heraclitus contrasteerde voor het eerst met het wordenhet bestaan van de wereld, die eeuwig “wordt”, dat wil zeggen stroomt (“pantha rei”) en instabiel is - naar de logos (onschendbaar principe, wet en maat). Dit laatste definieert de principes van het worden en stelt er grenzen aan. Als Parmenides geloofde dat het worden oplost in het bestaan, dan was de situatie voor Heraclitus precies het tegenovergestelde.
Plato, Aristoteles en hun volgelingen
In Plato zijn er eeuwige ontwikkeling en veranderingmateriële dingen. Ideeën zijn eeuwig en zijn de doelen voor het ontstaan van verschijnselen. Ondanks het feit dat Aristoteles een tegenstander was van Plato en veel van diens concepten, paste hij dit concept ook toe in het discourspalet.
Dingen ondergaan vorming en ontwikkelingde essentie ervan beseffen, de vorm materialiseren en de mogelijkheid omzetten in realiteit. Aristoteles noemde de hoogste manier van zo'n wezen entelechie, in de veronderstelling dat het een soort energie is.
In de mens is zo'n wet van worden de zijneeen ziel die zich ontwikkelt en het lichaam beheerst. De oprichters van de neoplatonische school - Plotinus, Proclus en anderen - zagen in de vorming van een kosmisch principe dat zowel het leven als de rede omvat. Ze noemden hem de Wereldziel en beschouwden hem als de bron van alle beweging.
De stoïcijnen noemden deze kracht, waardoor het universum zich ontwikkelt, pneuma. Het doordringt alles wat bestaat.
Middeleeuwen
Ook de christelijke filosofie was hier geen onbekende inbeginsel. Maar worden is, vanuit het standpunt van de middeleeuwse scholastiek, ontwikkeling, waarvan het doel, de grens en de bron God is. Thomas van Aquino ontwikkelt dit concept in de leer van actie en potentie.
Er zijn interne redenen om te worden. Ze inspireren tot actie. Worden is een eenheid van potentie en een continu proces. In de late middeleeuwen waren aristotelische en neoplatonische interpretaties "in de mode". Ze werden bijvoorbeeld gebruikt door Nikolai van Cusansky of Giordano Bruno.
Filosofie van de Nieuwe Tijd
Vorming van wetenschap in de moderne zin hiervanwoorden en de methodologie ervan in het tijdperk van Galileo, Newton en Bacon waren enigszins geschokt door de overtuiging dat alles in beweging is. Klassieke experimenten en het principe van determinisme leidden tot de creatie van een mechanisch model van de kosmos. Het idee dat de wereld voortdurend verandert, verandert en herboren wordt, blijft populair bij Duitse denkers.
Terwijl hun Frans en Engelscollega's dachten dat het heelal zoiets als een enorm uurwerk was; Leibniz, Herder, Schelling zagen het ontstaan. Dit is de ontwikkeling van de natuur van het onbewuste naar het rationele. De limiet van dit worden breidt zich oneindig uit, en daarom kan de geest voor onbepaalde tijd veranderen.
De filosofen uit die tijd maakten zich grote zorgen over de vraagover de relatie tussen zijn en denken. Zo kon immers een antwoord worden gegeven op de vraag of er al dan niet regelmatigheden in de natuur zijn. Kant geloofde dat we zelf het concept van worden in onze kennis brengen, aangezien het zelf wordt beperkt door onze gevoeligheid.
De rede is tegenstrijdig en daarom is er een kloof tussen zijn en denken, die niet kan worden overbrugd. We kunnen ook niet begrijpen wat de dingen werkelijk zijn en hoe ze zo zijn geworden.
Hegel
Voor deze klassieker van Duitse filosofiestadiaformaties vallen samen met de wetten van de logica, en ontwikkeling zelf is de beweging van de geest, ideeën, hun "inzet". Hegel definieert met deze term de dialectiek van het zijn en 'niets'. Het is door te worden dat beide tegenstellingen in elkaar kunnen vloeien.
Maar deze eenheid is instabiel, of, zoals hij zegtfilosoof, "rusteloos." Als iets “wordt”, streeft het alleen naar zijn, en in die zin is het er nog niet. Maar aangezien het proces al is begonnen, lijkt het zo te zijn.
Dus worden, in termen vanHegel, vertegenwoordigt een weggelopen beweging. Het is ook de primaire waarheid. Zonder dat hebben zowel het zijn als 'niets' geen specificiteit en zijn ze leeg, verstoken van inhoudelijke abstractie. De denker beschreef dit alles in zijn boek "Science of Logic". Het was daar dat Hegel een dialectische categorie werd.
Vooruitgang of onzekerheid
In de negentiende eeuw waren veel filosofischestromingen - Marxisme, positivisme, enzovoort, zagen de formatie als een synoniem voor de term "ontwikkeling". Hun vertegenwoordigers geloofden dat dit een proces is waardoor er een overgang is van het oude naar het nieuwe, van het laagste naar het hoogste, van het eenvoudige naar het complexe. De vorming van een systeem uit afzonderlijke elementen is dus natuurlijk.
Aan de andere kant, critici van dergelijke opvattingen,zoals Nietzsche en Schopenhauer betoogden dat de voorstanders van het concept van ontwikkeling aan de natuur en de wereld wetten en doelen toeschrijven die niet bestaan. Het worden gebeurt vanzelf, niet-lineair. Het is verstoken van patronen. We weten niet waar het toe kan leiden.
evolutie
De theorie van ontwikkeling en vooruitgang als doelgerichthet worden was erg populair. Ze kreeg steun voor het concept van evolutie. Historici en sociologen begonnen bijvoorbeeld de vorming van de staat te zien als een proces dat leidde tot de vorming en vorming van een nieuw sociaal systeem, de transformatie van het militaire type regering in een politieke en de oprichting van een apparaat van geweld.
De volgende fasen van deze ontwikkeling waren eerderde volledige scheiding van de bestuursorganen van de rest van de samenleving, vervolgens de vervanging van de tribale verdeling door de territoriale, evenals de opkomst van instellingen van openbaar gezag. De vorming van een persoon in dit coördinatensysteem werd beschouwd als de opkomst van een nieuwe biologische soort als gevolg van evolutie.
Moderne filosofie en mens
In onze tijd is het concept van worden het vaaksttoegepast op het gebied van methodologie. Het is ook populair in het discours van sociaal-culturele processen. De term van de moderne filosofie 'in de wereld zijn' kan synoniem worden genoemd met worden. Dit is de realiteit die de ontwikkeling bepaalt, veranderingen onomkeerbaar maakt, is hun dynamiek. Worden heeft een globaal karakter. Het omvat niet alleen de natuur, maar ook de samenleving.
Vorming van de samenleving vanuit dit oogpuntonlosmakelijk verbonden met de vorming van een persoon als een speciale psychologische, spirituele en rationele entiteit. De evolutietheorie gaf geen eenduidige antwoorden op deze vragen, en ze zijn nog steeds onderwerp van studie en onderzoek. Immers, als we de ontwikkeling van de biologische aard van een persoon kunnen verklaren, dan is het erg moeilijk om het proces van de vorming van zijn bewustzijn te traceren, en nog meer om enkele patronen van hem af te leiden.
Wat speelde de grootste rol in wie we zijnworden? Arbeid en taal, zoals Engels geloofde? Games, zoals Huizinga dacht? Taboes en sekten, zoals Freud ervan overtuigd was? Mogelijkheid om te communiceren met borden en afbeeldingen over te brengen? Een cultuur waarin machtsstructuren worden versleuteld? Of misschien hebben al deze factoren ertoe geleid dat antroposociogenese, die meer dan drie miljoen jaar heeft geduurd, een modern persoon in zijn sociale omgeving heeft geschapen.
