Libretto geschiedenis
Tot halverwege de 18e eeuw waren alle producties zode muzikale sleutel werd opgevoerd volgens een bepaald schema. Dit was te wijten aan het feit dat de meeste dramatische taken van hetzelfde type waren. Mogelijk hebben meerdere componisten hetzelfde libretto in hun werken gebruikt. Maar in de tweede helft van de 18e eeuw verscheen zelfs een apart type activiteit: het componeren van muzikale begeleiding. De librettist moest individuele plots bedenken, niet vergelijkbaar met de vorige. Deze man begreep het beste wat een libretto was, en, in samenwerking met de componist, was hij bereid om geschikte versies voor te stellen. Het was natuurlijk vereist om het idee van de oorspronkelijke auteur, de aard van het dramatische werk, te begrijpen en over te brengen. Men kan zeggen dat de librettisten voor een moeilijke taak stonden - om de gedichten, de muzikale component en de acties van de helden van de productie te combineren. Beroemde meesters van dit genre waren bijvoorbeeld R. Kalzabidzhi (zijn diensten werden gebruikt door Gluck, die werkte aan "Orpheus en Eurydice") en Da Lonte (samen met Mozart, Tsjaikovski, Rimsky-Korsakov en andere grote componisten).
Wat is een libretto in de 19e eeuw?
Gedurende deze tijden, professionele schrijvers voorcomponisten begonnen het schrijven van de literaire grondslagen van opera's, balletten en operettes te verdringen. Toegegeven, om te begrijpen wat een libretto is en hoe je er een productie mee kunt aanvullen, was een aanzienlijk creatief potentieel vereist. Onder de componisten waren degenen die bleven samenwerken met librettisten, maar hun andere taken toevertrouwden. Een persoon hoefde bijvoorbeeld alleen een poëtische tekst te maken.
Voorbeelden van producties en hun auteurs
De basis voor het libretto tot op de dag van vandaag isliteraire werken die worden verwerkt in overeenstemming met muzikale en toneelvereisten. Deze functie is bijvoorbeeld te zien bij het vergelijken van Poesjkin's Schoppenvrouw en Tsjaikovski's interpretatie ervan. Er zijn maar weinig werken van dit genre die autonoom kunnen worden genoemd, dat wil zeggen, specifiek geschreven voor een bepaalde productie. Het is bekend dat de componist Richard Wagner het libretto voor al zijn werken in zijn eentje schreef. Alexander Serov, een Russische componist, had ook hetzelfde talent. Hij is de auteur van het libretto voor de opera's Judith en Rognada, hoewel het laatste samen met theatercriticus Dmitry Averkiev werd geschreven.
De relevantie van het genre in de moderne tijd
Modern muziektheater staat niet stil enbiedt kijkers actief nieuwe genres en producties aan. De meest opvallende vernieuwing was natuurlijk de musical. Het libretto voor dit genre verschilt onbeduidend, omdat deze muzikale productie in wezen een ‘native’ van de Amerikaanse operette is. Een musical is in feite ook een muzikale interpretatie van een literair werk. Toegegeven, er zit meer theatraliteit in, aangevuld met choreografie, geënsceneerde situaties en de bijzondere plasticiteit van de acteurs. En natuurlijk speelt muziek daarin de hoofdrol, waardoor het libretto in dit geval veel meer betekenis krijgt dan voorheen in de operette.
