Oorlog is een van de ergste gebeurtenissenkan alleen gebeuren in het leven van mensen. Ze heeft een enorme vernietigende kracht, waardoor we de mensheid en moraliteit vergeten. Maar de mens verschilt van dieren doordat zijn ziel van nature 'christelijk' is (definitie van B. Augustinus). Een constante herinnering hieraan is het korte verhaal Veulen van Sholokhov, geschreven in 1926. De schrijver richt zich op de militaire confrontatie tussen de Roden en de Blanken, waarin het grootste mysterie van de wereld - de geboorte van een nieuw wezen - wordt volbracht.
Michail Sholokhov, "Veulen": een samenvatting van het verhaal
Een klein volume product toontwat een complexe relatie waren er twee tegengestelde kanten van het leven aan de Don: een oorlog met doodsdragende schoten en onverklaarbare wreedheid, en een wereld met moederlijke liefde en het vermogen om compassie te hebben. Contrasterende en verschillende delen van het verhaal. In het begin is zijn lezer getuige van hoe een nieuw leven wordt geboren, en in het slot, hoe eenvoudig een persoon sterft aan een kogel die hem overvalt.
Veulen uiterlijk
Het verhaal begint met een beschrijving van een zomerdag.Een vrij alledaags beeld met vliegen die zoemen in de buurt van de dunghill, bijen die in de voortuin rinkelen en een gillende haan wordt aangevuld door een hagel van schot van explosies, machinegeweer barst in de verte en een gewonde man kreunt in de hut. Onder dergelijke omstandigheden werd een veulen geboren in een rode merrie.
Het eerste gevoel dat hij ervoer was horror.En pas nadat zijn moeder hem likte en hij zichzelf in haar warme uier begroef, kwam een gevoel van volheid van leven. Zijn uiterlijk was alsof hij niet op zijn plaats was - Mikhail Sholokhov brengt de lezer tot een dergelijk idee. Een veulen wordt geassocieerd met vreugde en geluk, en overal is alleen bloed en lijden.
Gastheer verwarring
Toen hij de hut uitkwam, keek Trofim om zijn paard.Ze was dun, moe, maar haar ogen straalden trots vreugde uit en haar bovenlip leek te glimlachen. Naast haar zwaaide als een speelgoedpaard een veulen op de dunne benen. De man stond voor een moeilijke keuze: wat te doen? Om te doden - het antwoord was duidelijk ... Hij had tenslotte geen plaats in de oorlog - hij zou zich in de strijd mengen.
Het lot is opgelost
Al snel is Trofim, alsof hij excuses maakt, in de warhij vertelde de commandant hoe vreemd zijn merrie zich de laatste tijd had gedragen. Het squadron was onvermurwbaar: "Schiet." Maar categorisch wordt echter, zoals in de oorlog werd verwacht, een beslissing genomen over het lot van alleen het geboren wezen, zegt Mikhail Sholokhov.
Het veulen zou tot het ochtendgloren leven,al vroeg in de ochtend ging Trofim met een geweer naar de stal. Onderweg begroette hij het squadron rustig op de veranda - hij probeerde een pollepel te weven voor knoedels. Op de vraag van de commandant: "Ga je het veulen elimineren?" Hij antwoordde niets en zwaaide met zijn hand.
Een minuut, twee - maar het schot kwam nooit.Al snel verscheen Trofim vanuit de hoek van de stal. Hij schaamde zich, schrijft Sholokhov. Veulen - een samenvatting van het gesprek dat volgde tussen het squadron en Trofim kwam neer op het feit dat het geweer defect was - het bleef bestaan. "De oorlog zal eindigen - het is nog steeds ... ploegen," redeneerde de commandant.
Je kijkt naar hem - "het hart van een steen verandert in een washandje"
Er is ongeveer een maand verstreken.Eenmaal in een gevecht kon Trofim zijn merrie niet zover krijgen om vooruit te gaan. Ze beet een beetje, draaide een plaats aan en wachtte allemaal op het dartelende veulen. Op een gegeven moment sprong een verbitterde man van zijn paard, gooide zijn geweer en schoot een clip in de razende imp. Ze vlogen echter allemaal voorbij: gemist of de hand trilde. "Schopte zijn benen stom," maakte een andere cirkel en stopte in de buurt - dit is hoe het veulen zich op dat moment direct gedraagt, zoals Sholokhov opmerkt.
Samenvatting hield die nachtgesprekken tussen Trofim en de commandant helpen de zinnen van het squadron over te brengen: “Hengst ... vernietigen. Ik zal naar hem kijken, en ... ik kan niet hakken ... Hij ziet er een beetje thuis uit ... en zijn staart is als die van een vos ... Geweldig ...! "
kruising
Al snel namen de Kozakken de meest geschikte posities op de rivier in en begonnen beschietingen. Het detachement moest over de Don zwemmen.
Trofim vertrouwde zijn merrie een peloton toe, en binnende boot droeg zadels. Toen het squadron het squadron het water in volgde, begon hij met zijn ogen naar zijn roodharige te zoeken. Een verzwakte man zwom met moeite in de buurt van de moeder - dit blijkt uit de beschrijving van Sholokhov, een veulen. De samenvatting van wat er daarna gebeurde is als volgt. Trofim hoorde een treurig gehinnik. Hij vuurde eerst - "Ik zal je vermoorden!" - en toen, vergeetend over het gevaar, ging hij te hulp. Op dit moment beval een Kozakkenofficier, observerend vanaf de rechteroever, om niet te schieten. Er viel een tijdje stilte.
En even later, al op de linkeroever,de tragedie. Een merrie die uit het water kwam likte haar welp en de vermoeide Trofim kwam overeind en wist slechts twee stappen te zetten. Hij voelde plotseling een hete injectie in zijn borst en viel in de buurt van het veulen dat hij had gered. Aan de andere kant gooide de officier onverschillig de nog rokende mouw weg.
De universele betekenis van het werk
Analyse van het verhaal van Sholokhov "Veulen" leidt totextreem belangrijke bevindingen. Dit werk met een warme titel laat zien hoe de man in een oorlog belangrijke morele geboden vergeet. Zijn ziel wordt grof en zijn hart wordt stenig. En plotseling, op zo'n moment, verschijnt er een klein, weerloos wezen dat gedachten over het huis, over goed, over liefde, over de vreugde van een vredig, rustig leven wakker maakt. Dit gebeurde met Trofim, en met de squadroncommandant, en met de officier van de Witte Garde, die, hoewel niet lang, maar nog steeds weerstand bieden aan het kwaad dat ze in de oorlog tegenkwamen.
Een enkel schot in de finale is echter symbolisch.Hij beroofde de toekomst van degene die het net aan een ander had geschonken. Dit bewijst dat een dergelijke verzoening denkbeeldig is, omdat geen van de strijdende partijen ooit zal instemmen met het nemen van de eerste stap naar het beëindigen van de slachting. En de dood van Trofim maakt deel uit van een universele tragedie: terugkeren naar de christelijke geboden is veel moeilijker dan ze te vergeten.
