Momenteel omvat de wereldorthodoxie:zelf vijftien autocefale (onafhankelijke) kerken. Onder hen, volgens het tweeluik dat is aangenomen in de Russisch-orthodoxe kerk - de volgorde van het herdenken van hun primaten tijdens de liturgie, wordt de derde plaats ingenomen door de Antiochische kerk, die een van de oudste ter wereld is. De geschiedenis en de problemen van het moderne leven zullen het onderwerp van ons gesprek zijn.
De erfenis van de heilige apostelen
Volgens de legende werd het opgericht in het jaar 37door de heilige apostelen Petrus en Paulus, die de stad Antiochië bezochten, gelegen op het grondgebied van het oude Syrië. Tegenwoordig heet het Antakya en maakt het deel uit van het moderne Turkije. Opgemerkt moet worden dat het in deze stad was dat de volgelingen van Jezus Christus voor het eerst christenen werden genoemd. Dit wordt bewezen door de regels van het 11e hoofdstuk van het nieuwtestamentische boek Handelingen van de Apostelen.
Zoals alle christenen van de eerste eeuwen, ledenDe Antiochische kerken werden onmiddellijk na hun oprichting zwaar vervolgd door de heidenen. Hieraan werd alleen een einde gemaakt door de mederegeerders van het Romeinse Rijk - de keizers Constantijn de Grote en Licinius, die in 313 door een speciaal edict de vrijheid van godsdienst legaliseerden in alle gebieden die aan hen waren onderworpen, inclusief Antiochië.
De eerste ascetische monniken en het begin van het patriarchaat
Het is bekend dat na Antiochiëde kerk kwam uit de ondergrond, het kloosterleven werd daarin wijdverbreid, wat in die tijd nog een religieuze innovatie was en tot die tijd alleen in Egypte bestond. Maar, in tegenstelling tot de monniken van de Nijlvallei, leidden hun Syrische broeders een minder teruggetrokken en van de buitenwereld afgesneden manier van leven. Hun gebruikelijke activiteiten omvatten zendingswerk en liefdadigheid.
Deze foto is aanzienlijk veranderd in het volgende:eeuw, toen een hele melkweg van kluizenaars verscheen die de geschiedenis van de kerk binnenkwamen, die zo'n soort ascetische prestatie als plundering beoefenden. De monniken, die op deze manier beroemd werden, baden lange tijd onafgebroken en kozen als plaats de open top van een toren, een pilaar of gewoon een hoge steen. De grondlegger van deze beweging wordt beschouwd als de Syrische monnik, heilig verklaard in het aangezicht van de monniken, Simeon de Styliet.
Antiochië Orthodoxe Kerk is éénvan de oudste patriarchaten, dat wil zeggen onafhankelijke plaatselijke kerken onder leiding van hun eigen patriarch. De eerste primaat was bisschop Maxim, die in 451 de patriarchale troon besteeg en vijf jaar aan de macht bleef.
Theologische meningsverschillen die leidden tot het schisma
Gedurende de 5e en 7e eeuw heeft de kerk van Antiochiëging door een periode van acute confrontatie tussen vertegenwoordigers van twee tegenstrijdige theologische richtingen. De ene groep bestond uit volgelingen van de leer van de dubbele natuur van Jezus Christus, zijn goddelijke en menselijke wezen, in hem geïncarneerd, niet versmolten en niet afzonderlijk. Ze worden diphysieten genoemd.
Hun tegenstanders, de Miafisten, hielden zich aan een anderegezichtspunten. Naar hun mening was de aard van Jezus Christus één, maar belichaamde zowel God als de mens. Dit concept werd verworpen en als ketters erkend op het Concilie van Chalcedon in 451. Ondanks het feit dat het werd gesteund door de keizer Justin I, die in die jaren regeerde, slaagden de aanhangers van de Myafitische doctrine er uiteindelijk in om zich te verenigen en de meerderheid van de inwoners van Syrië voor zich te winnen. Als gevolg hiervan werd een parallel patriarchaat gevormd, dat later de Syrisch-orthodoxe kerk werd. Het blijft tot op de dag van vandaag Myafizite, en zijn voormalige tegenstanders werden onderdeel van de Griekse kerk.
Onder de heerschappij van Arabische veroveraars
In mei 637 werd Syrië ingenomen door de Arabieren, wat:werd een echte ramp voor de Grieks-orthodoxe gemeenschappen die erin woonden. Hun positie werd verslechterd door het feit dat de veroveraars niet alleen ongelovigen in hen zagen, maar ook potentiële bondgenoten van hun belangrijkste vijand - Byzantium.
Het resultaat was dat de Antiochische patriarchen, te beginnen metMacedonië, dat het land in 638 verliet, werd gedwongen zijn zetel over te dragen aan Constantinopel, maar na de dood van George in 702 werd het patriarchaat volledig onderdrukt. De kerk van Antiochië herwon haar primaat pas veertig jaar later, toen de kalief Hisham, die in die jaren regeerde, toestemming gaf om een nieuwe patriarch te kiezen, maar tegelijkertijd strikte controle op zijn loyaliteit vestigde.
Invasie van de Seltsjoeken en de invasie van de kruisvaarders
In de XI eeuw onderging Antiochië een nieuwe invasieveroveraars. Dit keer bleken het de Seltsjoekse Turken te zijn - een van de takken van de Westerse Turken, genoemd naar hun leider Seltsjoeken. Ze waren echter niet voorbestemd om hun veroveringen lang vast te houden, omdat ze na een tiental jaar werden uitgeschakeld door de kruisvaarders die in deze delen verschenen. En nogmaals, de Antiochische Kerk werd gedwongen om extreem moeilijke tijden voor haar door te maken, omdat ze zich onder de heerschappij van katholieken bevond, die overal probeerden de dominantie van hun belijdenis te vestigen.
Voor dit doel verdreven ze degene die in die jaren regeerdePatriarch John, en in zijn plaats werd benoemd tot de Romeinse prelaat Bernard. Al snel werden alle orthodoxe bisschoppen in de gebieden die onder de heerschappij van de kruisvaarders vielen, vervangen door katholieke hiërarchen. In dit opzicht verschoof de Antiochische Orthodoxe Stoel opnieuw naar Constantinopel, waar het bleef tot 1261, toen de positie van de Europese veroveraars sterk verzwakte.
Verhuizen naar Damascus en het Ottomaanse juk
Aan het einde van de 13e eeuw werden de kruisvaarders gedwongen omhun laatste bezittingen in het oosten achterlaten, maar tegen die tijd waren de orthodoxen, die tweehonderd jaar geleden de helft van de bevolking van Syrië uitmaakten, bijna volledig uitgeroeid en vormden ze slechts kleine verspreide groepen. In 1342 werd de patriarchale zetel van de kerk van Antiochië verplaatst naar Damascus. Het is daar tot op de dag van vandaag gevestigd. Dit is overigens het antwoord op een veelgestelde vraag over waar de kerk van Antiochië nu staat.
In 1517 werd Syrië veroverd door de Ottomanenrijk, en als gevolg hiervan was de patriarch van Antiochië ondergeschikt aan zijn mede-Constantinopel. De reden was dat Byzantium lange tijd onder Turkse heerschappij had gestaan en de patriarch van Constantinopel enige bescherming genoot van de autoriteiten. Ondanks het feit dat de Orthodoxe Kerk zwaar werd belast, was er geen significante verslechtering van de positie van haar gewone leden. De pogingen van hun gedwongen islamisering zijn evenmin opgemerkt.
Niet ver verleden en vandaag
In de periode van de moderne geschiedenis heeft de kerk van Antiochiëgenoot de bescherming van de Russische regering. Het was met zijn steun dat de orthodoxe Arabier Meletius (Dumani) in 1899 de patriarchale troon besteeg. De traditie van het kiezen van de Arabieren voor deze functie gaat door tot op de dag van vandaag. Vervolgens heeft Nicolaas I de kerk herhaaldelijk financiële subsidies gegeven.
Vandaag de orthodoxe kerk van Antiochië,onder leiding van de honderdzevenenzestigste patriarch John X (Yazidzhi), omvat tweeëntwintig bisdommen, en het aantal parochianen schommelt volgens verschillende schattingen rond de twee miljoen mensen. Zoals hierboven vermeld, bevindt de patriarchale residentie zich in Damascus.
Kerkconflict in het Midden-Oosten
In 2013 ontstond er een conflict tussen de tweede oudste kerken ter wereld. De reden hiervoor was een wederzijds meningsverschil over de rechten op een biechtstoelaanwezigheid in Qatar. Patriarch John X van Antiochië uitte zijn ongenoegen over zijn collega in Jeruzalem over zijn aanspraken op de bisdommen in dit emiraat in het Midden-Oosten. Hij kreeg het antwoord in een vorm die geen bezwaren tolereert. Sindsdien kreeg het conflict tussen de kerken van Jeruzalem en Antiochië een zo onverzoenlijk karakter dat zelfs de eucharistische (liturgische) gemeenschap tussen hen werd onderbroken.
Een situatie als deze is zeker schadelijkintegriteit en eenheid van de hele wereld Orthodoxie. In dit verband heeft de leiding van het Patriarchaat van Moskou meer dan eens de hoop uitgesproken dat de kerken van Antiochië en Jeruzalem in staat zullen zijn om hun meningsverschillen te overwinnen en een aanvaardbare oplossing te vinden.
Weigering om deel te nemen aan de Oecumenische Raad
Dit jaar werd van 18 t/m 26 juni op Kreta gehoudenPan-orthodoxe (oecumenische) Raad. Het vond echter plaats zonder vier autocefale lokale kerken, die om verschillende redenen de uitnodiging om deel te nemen afwezen. Onder hen was de kerk van Antiochië. De Pan-Orthodoxe Raad werd voorbereid in een sfeer van verhitte discussies over veel zaken die onenigheid veroorzaakten onder zijn potentiële deelnemers.
Maar als resultaat van lang en veelzijdig werk,gehouden door de vertegenwoordigers van de kerken, was het niet mogelijk om overeenstemming te bereiken over de meeste van de belangrijkste kwesties. Dit is in het bijzonder de reden voor de weigering van de kerk van Antiochië van het concilie. Het werd verduidelijkt in een verklaring van een vertegenwoordiger van hun synodale afdeling in mei van dit jaar. Een soortgelijk besluit werd genomen door de leiding van de Bulgaarse, Georgische en Russisch-orthodoxe kerken.
