Binnenlandse granaatwerper AGS-40"Balkan" (of 6G27 volgens de GRAU Index) wordt sinds 2008 in Rusland geproduceerd. Ontworpen als een afstammend wapen gebaseerd op een binnenlandse ontwikkeling - de automatische ezelgranaatwerper "Kozlik". Dit type wapen is gemaakt om vijandelijke troepen, infanterieconcentraties te vernietigen en telecommunicatielijnen te beschadigen. Hij komt in dit artikel aan de orde.
Ontwerpkenmerken
Bij de vermelding van AGS-40 "Balkan", evenals het feitdat dit wapen een granaatwerper is, komt een onwetend persoon onmiddellijk in gedachten met een wapen dat qua uiterlijk lijkt op de bekende RPG-7, of op de pijpvormige RPG-26.
In tegenstelling tot de genoemde modellen is de automaatDe AGS-40 "Balkan" granaatwerper heeft steunen in zijn ontwerp, waarop hij is bevestigd. Vanwege de eigenaardigheden van vuren (bijna in burst), trilt de granaatwerper constant. Daarom is er een stoel tussen de achterste steunframes zodat de schutter het wapen met zijn gewicht op de grond drukt tijdens het schieten. Het kaliber van het projectiel is 40 mm.
Automatische granaatwerper AGS-40 "Balkan" en zijn kenmerken
In tegenstelling tot momenteel in dienstautomatische granaatwerper AGS-17 "Flame", schietende granaten van 30 kaliber, deze granaatwerper toont veel effectievere schietresultaten. De vuursnelheid van AGS-40 "Balkan" heeft een zeer indrukwekkend cijfer - 400 toeren per minuut. Dat wil zeggen dat dit kanon in een minuut 400 dodelijke projectielen kan afgeven, die zich elk gedragen als een exploderende granaat.
De winkel met granaatwerper heeft 20 lintengranaat 7P39. Dit zijn granaten zonder huls, de technologie van hun gebruik is vergelijkbaar met granaten voor VOG-25 granaatwerpers. Dat wil zeggen, de projectielkamer vliegt samen met de granaat zelf uit de loop en is er een integraal onderdeel van.
Het gewicht van het wapen op de machine is 32 kg. Looplengte - 400 mm, schietbaan 2500 meter. Dit is de AGS-40 "Balkan".
Granaatlanceerder
Rusland staat al lang bekend om de ontwikkeling van wapens.Het Balkancomplex werd begin jaren negentig ontwikkeld. De belangrijkste elementen zijn met succes ontworpen en in actie getest, maar vanwege de moeilijke economische situatie in het land werd de ontwikkeling niet geaccepteerd voor service, het idee van massaproductie werd uitgesteld. Of misschien hebben ze gewoon besloten om zo'n belangrijke ‘troef in de mouw’ voor later te laten. Inderdaad, op dat moment rechtvaardigde "Kozlik" zichzelf volledig.
Het genoemde gevechts "dier" heeft40 mm kaliber en 16 kilogram gewicht. Door het lage gewicht is het makkelijk mee te nemen, maar bij het schieten heeft het complex extra gewicht nodig. De schutter moet het wapen eigenlijk met zijn hele lichaamsgewicht tegen de grond drukken.
Bij het vergelijken met AGS-40 "Balkan" onmiddellijkhet gewicht is opvallend - 32 kg. Er zijn geen vragen over de weging, vooral omdat er een stoel is voor de schutter, om het schietende monster gemakkelijker op de grond te drukken. Maar met transport zullen er enkele problemen zijn. Aan de andere kant is de zitplaat tijdens het dragen aan de achterkant bevestigd, niet aan de hoeken van de machinepoten.
Extra accessoires
Naast de machine waarop de granaatwerper zelf is bevestigd, is het mogelijk om extra apparaten te installeren, bijvoorbeeld een optisch vizier, waarmee u de opname kunt aanpassen.
Projectieltoevoer is mogelijk zowel met een tape als door een doosmagazijn te installeren.
En het moet ook worden vermeld dat binnenlandsVolgens Oleg Chizhevsky, directeur van Pribor, dat samen met Izhmash Balkan produceert, verbeterden de ontwerpers het principe van het zonder huls vuren door de massa explosieven in de Balkanschelpen te vergroten van 40 gram naar 90 gram.
Vergelijking met AGS-17 "Flame"
Geadopteerd door het leger van de USSR in de vroege jaren 70.Na de ineenstorting van de Unie trad het in dienst bij de republieken die er deel van uitmaakten. Het werd gebruikt in veel lokale militaire conflicten. Vooral in Afghanistan.
Doorgewinterde militairen voerden vaak een "run-in" van rekruten uit door blanco granaten op schuilplaatsen af te vuren, zodat de soldaten wennen aan de gevechtssituatie.
De granaatwerper zelf heeft een machine waarmee je de vuurhoek kunt aanpassen en de vijand kunt raken in gesloten en moeilijk bereikbare posities: aan de achterkant van de heuvel, in loopgraven, versterkte greppels, enz.
In Afghanistan wordt veel gebruik gemaakt van het lassen van de AGS-17 aan de rompen van tanks en gepantserde personendragers. Dankzij dergelijke "granaatwerpernesten" was het handig om de Mujahideen uit schuilplaatsen te verdrijven.
De kit bevatte "slimme projectielen" uitgerust metafstandsmeter, zekering en vereffenaar. Dat wil zeggen, de berekening hoefde niet bang te zijn voor een splinter van zijn eigen projectiel - als het op minder dan twintig meter afstand zou vallen, zou er geen explosie zijn. Aan de andere kant zal een granaat die meer dan een kilometer is weggevlogen automatisch ontploffen.
De granaatwerper was handig, er werd snel op geschotenslag, maar tijdens het transport werden beide soldaten uit de berekening van deze granaatwerper gebruikt om hem van plaats naar plaats te slepen. Tijdens het fotograferen schiet de ene deelnemer, de andere levert cartridges en houdt de tape vast.
Dankzij het verbeterde ontwerp van AGS-40 Balkan loopt de tape niet meer vast. Indien nodig wordt een doos gebruikt. En één persoon kan het transport gemakkelijk aan.
conclusie
Uiteindelijk zou ik willen zeggen dat het idee om de eerste granaatwerper ter wereld te maken opkwam toen een persoon besloot om de mogelijkheden van een grenadier uit te breiden - een soldaat die een granaat gooide.
Met de eerste automatische granaatwerper kon worden gegooidgranaten zijn niet alleen verder dan een persoon, maar ook in uitbarstingen. Geleidelijk aan was er een strijd met moeilijkheden bij de werking van een dergelijke structuur. Technisch denken en wetenschappelijke vooruitgang staan niet stil.
