Georg Hegel to XIX-wieczny niemiecki filozof. Jego system ma uniwersalny zasięg. Ważnym miejscem jest filozofia historii.
Dialektyka Hegla to rozwinięty poglądhistoria. W jego rozumieniu historia jawi się jako proces formowania się i samorozwoju ducha. Hegel na ogół uważa to za realizację logiki, to znaczy samorozwoju idei, pewnej absolutnej koncepcji. Dla ducha, jako głównego przedmiotu, historyczną i logiczną koniecznością jest poznanie samego siebie.
Fenomenologia ducha
Одна из важных философских идей, которые развивал Hegel - fenomenologia ducha. Spirit for Hegel nie jest indywidualną kategorią. To nie jest duch indywidualnego podmiotu, ale nadpersonalna zasada o korzeniach społecznych. Duch to „ja”, czyli „my”, i „my”, czyli „ja”. To jest społeczność, ale reprezentuje pewną indywidualność. To ujawnia również dialektykę Hegla. Forma jednostki jest uniwersalną formą dla ducha, tak że konkretność, indywidualność jest nieodłączna nie tylko dla pojedynczej osoby, ale także dla każdego społeczeństwa lub religii, nauczania filozoficznego. Duch poznaje siebie, swoją tożsamość z podmiotem, dlatego postęp w poznaniu jest postępem w wolności.
Pojęcie alienacji
Dialektyka Hegla ściśle związany z koncepcją wyobcowania, że onrozważa nieuniknioną fazę rozwoju czegokolwiek. Podmiot procesu rozwoju lub poznania postrzega każdy przedmiot jako coś obcego dla niego, tworzy i kształtuje ten obiekt, który działa jako rodzaj przeszkody lub dominuje nad podmiotem.
Отчуждение относится не только к логике и poznanie, ale także życie społeczne. Duch uprzedmiotawia się w formach kulturowych i społecznych, ale wszystkie są siłami zewnętrznymi w stosunku do jednostki, czymś obcym, co go tłumi, dąży do zniewolenia, zerwania. Państwo, społeczeństwo i kultura jako całość są instytucjami represji. Rozwój człowieka w historii polega na przezwyciężeniu wyobcowania: jego zadaniem jest opanowanie tego, co go zmusza, ale jednocześnie jego stworzenie. To jest dialektyka. Filozofia Hegel stawia przed człowiekiem zadanie: przekształcić tę siłę tak, aby była swobodną kontynuacją jego własnego bytu.
Cel historii
Dla Hegla historia jest więc procesem końcowymma jasno określony cel. Jeśli celem poznania jest zrozumienie a., to celem historii jest ukształtowanie się społeczeństwa wzajemnego uznania. Realizuje formułę: jestem my i jesteśmy mną. Jest to wspólnota wolnych jednostek, które uznają się za takie, uznają samą wspólnotę za konieczny warunek realizacji indywidualności. Dialektyka Hegla przejawia się tutaj również:jednostka jest wolna tylko poprzez społeczeństwo. Społeczeństwo wzajemnego uznania może według Hegla istnieć tylko w formie państwa absolutnego, a filozof rozumie to konserwatywnie: jest to monarchia konstytucyjna. Hegel zawsze wierzył, że historia już się skończyła, a nawet początkowo wiązał swoje oczekiwania z działalnością Napoleona.
