Vrouwenbesnijdenis is een rituele verwijderingsommige delen of alle uitwendige vrouwelijke geslachtsdelen. Deze praktijk komt voor in Afrika, Azië en het Midden-Oosten, evenals in sommige gemeenschappen in moslimlanden. Dit artikel zal je vertellen over de procedure en traditie van vrouwenbesnijdenis: wat het is en waarom het wordt gedaan.
terminologie
Tot de jaren tachtig was deze praktijk in Afrikaanse landen algemeen bekend als vrouwenbesnijdenis, wat gelijkwaardigheid met besnijdenis bij mannen impliceert.
In 1929, na het zendingswerk van de woordvoerder van de Church of Scotland, Marion Stevenson, noemde de Keniaanse Missieraad de praktijk van vrouwenbesnijdenis "de seksuele verminking van vrouwen".
In de jaren zeventig werd besnijdenis steeds vaker aangeduid alsletsel. In 1975 gebruikte de Amerikaanse antropoloog Rose Oldfield Hayes de term "genitale verminking van vrouwen" in de titel van een artikel in een Amerikaans wetenschappelijk tijdschrift.
Vier jaar later, Frans Hosken,een Oostenrijks-Amerikaanse feministische schrijver noemde de praktijk in zijn invloedrijke rapport 'verminking', meer precies 'genitale verminking van vrouwen'. Het Inter-Afrikaanse Comité voor tradities die de gezondheid van vrouwen en kinderen beïnvloeden, begon naar dit document te verwijzen en verwijst ook naar besnijdenis als VGV. De Wereldgezondheidsorganisatie (WHO) volgde dit voorbeeld in 1991.
Ook worden de termen "genitale verminking van vrouwen" en "genitale verminking van vrouwen" gebruikt, die worden gebruikt door hulpverleners.
Naam in Afrikaanse en oosterse talen
UNICEF in statistieken voor 2016 geeft dat aanWereldwijd zijn 200 miljoen vrouwen besneden. Op dit moment wordt vrouwenbesnijdenis beoefend in Afrika en het islamitische Oosten. Dit zijn 27 Afrikaanse landen, Indonesië, Iraaks Koerdistan, Jemen en enkele anderen.
In landen waar dittraditie worden veel oefenopties in tientallen termen weergegeven. In de Bambara-taal, die voornamelijk in Mali wordt gesproken, staat het bekend als bokololi (letterlijke vertaling voor "handen wassen"), en in Igbo in Oost-Nigeria als isa aru of iwu aru (letterlijk vertaald "wassen"). De algemene Arabische term voor besnijdenis heeft een wortel die wordt gebruikt voor besnijdenis bij mannen en vrouwen (tahur en tahara). De traditie is in het Arabisch ook bekend als haf of hifa.
Bepaalde groepen landen kunnen besnijdenis noemen"Faraonische" voor het type van infibulatie en besnijdenis volgens de Sunnah (Heilig Boek van Moslims) voor alle andere typen. Sunnah betekent "weg of weg" in het Arabisch en verwijst naar de tradities van de islam, hoewel geen van de procedures vereist is in de islam. De term infibulatie komt van het woord fibula, uit het Latijn vertaald als "bevestigingsmiddel". Van de oude Romeinen was bekend dat ze gespen aan de voorhuid of schaamlippen van slaven bevestigden om geslachtsgemeenschap te voorkomen. Chirurgische infibulatie van vrouwen werd in Soedan bekend als de besnijdenis van de farao, maar in Egypte wordt het Soedanees genoemd. In Somalië staat dit simpelweg bekend als qodob - "naaien".
Soorten besnijdenis
Meestal traditioneel gedaan metscheermesjes. Deze procedure kan een paar dagen na de geboorte van het meisje worden uitgevoerd. Meestal kan vrouwenbesnijdenis vlak voor de puberteit van het meisje worden gedaan. In veel Afrikaanse landen ondergaan de meeste meisjes deze procedure vóór de leeftijd van vijf jaar.
De besnijdenis-techniek verschilt afhankelijk van het land of de etnische groep.
Eerste type: clitorisbesnijdenis (clitoridectomie) of clitoriskap:
- ondersoort a - besnijdenis betreft alleen de kap van de clitoris;
- ondersoort b - de clitoris zelf wordt verwijderd.
Type twee - de clitoris en schaamlippen worden verwijderd:
- ondersoort a - alleen de kleine schaamlippen worden verwijderd;
- ondersoort b - de kleine schaamlippen en de clitoris worden verwijderd;
- ondersoorten c - alle schaamlippen en clitoris zijn volledig verwijderd;
- ondersoort d - de schaamlippen zijn volledig verwijderd.
Het derde type is infibulatie ("Farao'sbesnijdenis ") - een operatie waarbij ofwel de kleine of de grote schaamlippen worden afgesneden, waarna deze weefsels worden gesloten. Na de operatie zijn de clitoris, urethrale opening en vaginale opening geblokkeerd. Na deze operatie blijft er een klein gaatje over voor de doorgang van urine en menstruatievloeistof.
Verrichtingsmethodes
Hoe wordt vrouwenbesnijdenis gedaan?De procedures worden meestal uitgevoerd door genezers in meisjeshuizen met of zonder verdoving. Dit is meestal een oudere vrouw, maar in bepaalde landen waar een mannelijke arts of medische professional aanwezig is, kan hij de ritus ook uitvoeren.
Wanneer genitale verminking van vrouwen wordt uitgevoerdeen soort traditionele genezers gebruiken eerder niet-steriele apparaten, zoals messen, scheermessen, scharen, glas, geslepen stenen en spijkers. Volgens een verpleegster uit Oeganda gebruikt de genezer één mes voor 30 meisjes tegelijk.
In Egypte, Kenia, Indonesië en Soedan is dat vaak het gevalde procedure wordt door artsen in zorginstellingen uitgevoerd. In Egypte werd 77% van de procedures en in Indonesië vanaf 2016 meer dan 50% uitgevoerd door medisch specialisten. Volgens enquêtes in Egypte werd gemeld dat lokale anesthesie werd gebruikt bij 60% van hun dochters en algemene anesthesie bij 13%.
Geschiedenis van de traditie
Vrouwenbesnijdenis - wat is het en waarom wordt het gedaan?Deze praktijk is geworteld in genderongelijkheid, pogingen om de seksualiteit van vrouwen te beheersen en het idee van vrouwelijke puurheid, bescheidenheid en schoonheid. Waarom wordt vrouwenbesnijdenis gedaan? Dergelijke rituelen worden doorgaans geïnitieerd en uitgevoerd door vrouwen die geloven dat het de eer van hun dochter zal behouden en die vrezen dat het gebrek aan besnijdenis bij hun dochters en kleindochters zal leiden tot sociaal isolement van meisjes. Dit is een poging om de kuisheid van een vrouw te behouden, aldus beoefenaars van besnijdenis.
Het effect op de gezondheid is afhankelijk van het specifiekeprocedures. Na deze operatie zijn er een groot aantal complicaties. Dit kunnen gevaarlijke genitale infecties zijn, moeilijk urineren en de menstruatiecyclus passeren, chronische pijn, cysteontwikkeling, onvermogen om zwanger te worden, complicaties tijdens de bevalling en fatale bloeding. Deze operatie heeft geen voordelen voor de gezondheid.
Vrouwenbesnijdenis: voor en na
Deze traditie schaadt het fysieke ende emotionele gezondheid van vrouwen gedurende hun hele leven. Korte en late complicaties zijn afhankelijk van het type besnijdenis, ongeacht of de manipulatie werd uitgevoerd door een chirurg, antibiotica en steriele of disposable chirurgische instrumenten werden gebruikt, of de procedure werd uitgevoerd door een genezer. In het geval van infibulatie is de grootte van de opening die overblijft voor de doorgang van urine en menstruatiebloed een belangrijke factor, ongeacht of chirurgische hechtdraad werd gebruikt in plaats van agave of Arabische doornen en of de procedure meer dan eens werd uitgevoerd. (bijvoorbeeld een gat hechten dat als te breed wordt beschouwd of opnieuw te klein uitzetten).
Redenen voor de operatie
Waarom wordt vrouwenbesnijdenis gedaan? De belangrijkste redenen zijn onder meer:
- een poging om fysieke kuisheid en onschuld te bewaren;
- een vrouw ontvangt geen "zondig" genot tijdens een intieme daad;
- meer plezier voor een man tijdens seks met een vrouw met een kleine vagina;
- de clitoris is een zondig deel van het vrouwelijk lichaam;
- verlangen om een vrouw op spiritueel niveau te reinigen;
- onderdeel van de patriarchale traditie van veel Oosterse en Afrikaanse landen.
Psychologisch effect
Volgens een systematische review uit 2015,er is weinig informatie van hoge kwaliteit over de psychologische gevolgen van genitale verminking van vrouwen. Verschillende kleine onderzoeken hebben geconcludeerd dat vrouwen die deze procedure ondergaan, last hebben van angst, depressie en PTSS. Gevoelens van schaamte en minderwaardigheid kunnen zich ontwikkelen wanneer vrouwen de cultuur verlaten die het ritueel beoefent en leren dat hun toestand niet de norm is. Binnen hun eigen cultuur kunnen ze met trots zeggen dat ze dit ritueel hebben ondergaan, want voor hen betekent het schoonheid, respect voor traditie, kuisheid en hygiëne.
Er is ook onderzoek gedaan naar seksuele aspectenonbelangrijk. Een analyse uit 2013 van 15 onderzoeken waarbij 12.000 meisjes uit zeven landen betrokken waren, wees uit dat vrouwen met besnijdenis twee keer zoveel kans hadden om ontevreden seksueel verlangen te rapporteren, en 52% meldde pijnlijke geslachtsgemeenschap. Een derde meldde verminderde seksuele gevoelens.
Besnijdenis in Dagestan
Wat is vrouwenbesnijdenis onder moslims? In principe verschilt de moslimtraditie niet veel van de Afrikaanse.
In Dagestan, onder mensen die de islam belijden,die in bergachtige streken en afgelegen dorpen wonen, beoefenen nog steeds vrouwenbesnijdenis. Bovendien is er recentelijk in verschillende kranten en mondelinge bronnen valse informatie vrijgegeven over de voordelen van vrouwenbesnijdenis. Zo bewaart Dagestan deze traditie gedeeltelijk.
Er is een verscheidenheid aan spirituele gidsen nodigbesnijdenis bij vrouwen om lust en zondige verlangens kwijt te raken, en ook om hoererij en overspel in het huwelijksleven te voorkomen. Volgens de wet is elke chirurgische ingreep aan de geslachtsorganen verboden, behalve om medisch bepaalde redenen.
Vechten tegen een wrede traditie
Sinds de jaren 70 internationaalpogingen om de bevolking van landen die besnijdenis beoefenen, ervan te overtuigen deze traditie te verlaten. De praktijk is verboden of beperkt in de meeste landen waar het bestaat, hoewel de wetten slecht worden gehandhaafd. Sinds 2010 hebben de Verenigde Naties zorgverleners gevraagd te stoppen met het uitvoeren van alle vormen van de procedure, inclusief herinfibulatie na de bevalling en symbolisch uitpuilen van de clitoris. In sommige landen bestrijden artsen en wetenschappers deze wrede traditie.
Het lijden van vrouwen
Dahabo Musa, een Somalische vrouw, beschrijfthet lijden van vrouwen in het gedicht van 1988 als "drie vrouwen verdriet": de procedure zelf, de huwelijksnacht, wanneer de vrouw opnieuw lijdt, en dan de bevalling, wanneer haar geslachtsdelen opnieuw worden gesneden. Bekentenissen van slachtoffers van meisjesbesnijdenis worden vaak gepubliceerd en gepubliceerd.
Ondanks het overduidelijke lijden zijn het de vrouwen diealle vormen van besnijdenis organiseren. Antropoloog Rose Oldfield Hayes schreef in 1975 dat goed opgeleide Soedanese mannen die niet wilden dat hun dochters werden besneden, ontdekten dat de meisjes gehecht waren nadat grootmoeders familiebezoek hadden geregeld. De traditie wordt geassocieerd met en geassocieerd met ideeën van eer, kuisheid en trouw in het huwelijk. Ook dit verlammende ritueel werd door vrouwen in stand gehouden en doorgegeven.
