Munchausen-syndroom werd voor het eerst beschreven in 1951jaar in het VK. Deze stoornis is nog steeds van groot belang voor onderzoekers en psychiaters over de hele wereld vanwege de enorme complexiteit en diversiteit, afhankelijk van wat voor soort ziekte de patiënt voor zichzelf bedenkt. Bovendien kunnen door patiënten gesimuleerde pathologieën zowel chirurgisch als therapeutisch van aard zijn, en soms kan het zijn dat patiënten noodhulp nodig hebben.
Vaak dwalen dergelijke patiënten af van één behandelinginstellingen voor een lange tijd op zoek naar chirurgische ingreep om te "genezen". Kenmerkend zijn dat de beschrijvingen van symptomen die patiënten geven bijna altijd verschillen van echte klachten in ongeloofwaardigheid, buitensporige dramatisering. Soms kunnen de verhalen vergelijkbaar zijn met die van de legendes van de beroemde literaire held Baron Munchausen, die zo'n ongebruikelijke naam voor de ziekte veroorzaakten. Vaak wordt het syndroom van Munchausen ziekenhuisverslaving, professioneel patiëntensyndroom, ziekenhuisfrequent syndroom genoemd, enzovoort.
Patiënten komen binnen op de opnameafdelingde doktoren die ze ontvangen klagen over hun leven terwijl ze hun leven bedreigen, ze klagen over acute buikpijn, bewustzijnsverlies, bloeding en enorm bloedverlies. Bovendien worden dergelijke staten beschreven dat het in het echte leven gewoon onmogelijk is om elkaar te ontmoeten, maar ze zijn noodzakelijkerwijs een bedreiging voor het leven van de patiënt. Hiermee kunt u bijna altijd vaststellen dat dit slechts een simulatie van ziekte is.
Vaak komt de ziekte van Munchausen bij die artsen voordie 's avonds dienst hebben in het ziekenhuis. Hoogstwaarschijnlijk is dit te wijten aan het feit dat patiënten geneigd zijn te geloven dat op dit moment alleen onervaren jonge specialisten in dienst blijven, die gemakkelijk inconsistenties in de verhalen van de simulator kunnen opmerken.
Na ontvangst begint hij meestal meteenaandringen op een operatie, proberen de dokter te laten zien hoe "slecht" hij is en hoe ernstig zijn "ziekte" is. Het is meestal mogelijk om vast te stellen dat de patiënt het Munchausen-syndroom heeft bij het onderzoeken van de plaats waar volgens hem de pijn gelokaliseerd is. Vaak zijn er op deze plek veel sporen van chirurgische ingrepen. Het is interessant dat patiënten, na het horen van de weigering van de arts om de operatie uit te voeren, niet in het ziekenhuis blijven, zoals vereist door de arts in overeenstemming met hun "toestand", maar gewoon naar het andere ziekenhuis gaan met dezelfde klachten.
Maar niet altijd het Munchausen-syndroommanifesteerde zich precies in de wens om een operatie te ondergaan. Vaak is het motief van de patiënt 's nachts onderdak zoeken, de politie ontvluchten, pijnstillers (drugs) krijgen. In overeenstemming hiermee en met welke ziekte de patiënt probeert te simuleren, worden verschillende soorten aandoeningen onderscheiden. Alle mensen met het Munchausen-syndroom worden echter gekenmerkt door het onvermogen om verbindingen met andere mensen tot stand te brengen, wat de reden is voor hun eenzaamheid, pathologisch bedrog, hypochondrie. Vaak beginnen dergelijke patiënten, eenmaal in een ziekenhuis, invloed uit te oefenen op andere patiënten die er zijn, gebruikmakend van hun kennis in de geneeskunde. Dit is natuurlijk een groot probleem voor artsen, omdat daardoor een patiënt met het Munchausen-syndroom het verloop van ziekten van andere mensen verergert.
