Bacteriële vaginose: behandeling, klinische symptomen en oorzaken van de ontwikkeling van deze ziekte

Bacteriële vaginose vertegenwoordigt eigenlijkis een vrij veel voorkomende ziekte. Het komt minstens één keer in je leven voor bij ongeveer de helft van de mooie dames. Meestal leidt het niet tot de ontwikkeling van complicaties, maar vaginose van de vagina kan het leven nog steeds moeilijk maken en de gemoedstoestand van een vrouw bederven. Het punt is dat deze aandoening zeer onaangename symptomen heeft. Het is vanwege hen dat de behandeling zo vroeg mogelijk moet worden gestart.

Bacteriële vaginose ontstaat wanneervrouwen veranderen zowel de kwalitatieve als de kwantitatieve samenstelling van de gebruikelijke microflora van de vagina. Meestal wordt dit waargenomen wanneer ze hormonale veranderingen heeft, stress heeft, de seksuele partner is veranderd of de lokale en / of humorale immuniteit is afgenomen. Het meest gunstig voor de vagina zijn lactobacillen. Als bacteroïden, gardnerella, mycoplasma hominis of enterokokken de overhand krijgen, ontwikkelt zich bacteriële vaginose. De behandeling ervan houdt het herstel van de gebruikelijke samenstelling van de vaginale microflora in.

In veel gevallen kan deze ziektevolledig verder gaan zonder enige symptomen. In andere situaties manifesteert bacteriële vaginose zich door de belangrijkste triade van symptomen: karakteristieke afscheiding, verbranding en jeuk. Toewijzing is in dit geval het belangrijkste en meest onaangename symptoom. Een bijzonder onaangename geur, die sterk doet denken aan bedorven vis, en maakt duidelijk dat de vrouw bacteriële vaginose heeft ontwikkeld. Het is het beste om de behandeling te starten bij de eerste symptomen. Wat betreft de andere twee kenmerkende tekenen van bacteriële vaginose - jeuk en verbranding, ze zijn meestal niet erg uitgesproken. Bovendien kan hun intensiteit toenemen tijdens geslachtsgemeenschap, menstruatie of normaal urineren.

Als vaginose wordt vermoed, behandeling ende diagnose begint met het nemen van een uitstrijkje uit de vagina (van het slijmvlies). Onderzoek wordt uitgevoerd door inenting. Hiermee kun je bepalen welke bacteriën de overhand hebben in het uitstrijkje, en dus in de vagina. Bovendien lijkt de zogenaamde amidetest een veel voorkomende methode om bacteriële vaginose te diagnosticeren. Het bestaat uit het bepalen van de aanwezigheid van isonitril in de vagina. Het is vermeldenswaard dat het deze stof is die verantwoordelijk is voor de onaangename geur van de ontlading. Een andere diagnostische methode die wordt gebruikt om deze pathologie te detecteren, is pH-meting. Het punt is dat normaal gesproken een zure omgeving in de vagina wordt waargenomen, en bij bacteriële vaginose is het alkalisch.

Er is geen remedie voor deze ziekteelke noodsituatie of supergecompliceerde maatregelen. Desondanks proberen de meeste vrouwen bij de diagnose vaginose de behandeling zo vroeg mogelijk uit te voeren. Dit komt door de eerder genoemde onaangename symptomen, om preciezer te zijn - de onuitwisbare geur van afscheidingen. De basis van het medicijneffect op deze pathologie is het gebruik van antibacteriële middelen (geselecteerd afhankelijk van de resultaten van een uitstrijkje), evenals eubiotica (lactobacterine en andere).