Ons lichaam is een wonderbaarlijk iets. Het is in staat om alle stoffen te produceren die nodig zijn voor het leven, om de vele virussen en bacteriën het hoofd te bieden en ten slotte om ons een normaal leven te bieden.
Waar worden menselijke leukocyten gevormd?
Menselijk bloed bestaat uit gevormde elementen enplasma. Leukocyten zijn een van deze bloedlichaampjes, samen met erytrocyten en bloedplaatjes. Ze zijn kleurloos, hebben een kern en kunnen onafhankelijk bewegen. Ze kunnen alleen onder een microscoop worden gezien na voorafgaande kleuring. Van de organen die deel uitmaken van het menselijk immuunsysteem, waar leukocyten worden gevormd, gaan ze naar de bloedbaan en lichaamsweefsels. Ze kunnen ook vrijelijk van de bloedvaten naar de aangrenzende weefsels gaan.
Leukocyten bewegen als volgt.Nadat de leukocyt aan de wand van het vat is gefixeerd, vormt hij een pseudopod (pseudopod), die hij door deze wand duwt en zich van buitenaf aan het weefsel vastklampt. Dan knijpt het door de opening en beweegt het actief tussen andere cellen van het lichaam, waardoor het een "sedentaire" levensstijl leidt. Hun beweging lijkt op de beweging van een amoebe (een microscopisch eencellig organisme uit de categorie protozoa).
De belangrijkste functies van leukocyten
Ondanks de gelijkenis van leukocyten met amoeben,complexe functies uitvoeren. Hun belangrijkste taken zijn om het lichaam te beschermen tegen verschillende virussen en bacteriën en om kwaadaardige cellen te vernietigen. Leukocyten jagen op bacteriën, omhullen ze en vernietigen ze. Dit proces wordt fagocytose genoemd, wat vertaald uit het Latijn betekent 'iets verslinden door cellen'. Het is moeilijker om het virus te vernietigen. Als ze ziek zijn, nestelen virussen zich in de cellen van het menselijk lichaam. Daarom moeten leukocyten, om ze te bereiken, cellen met virussen vernietigen. Kwaadaardige cellen vernietigen ook leukocyten.
Waar worden leukocyten gevormd en hoe lang leven ze?
Bij het uitvoeren van hun functies, veel leukocytensterven, dus het lichaam reproduceert ze voortdurend. Leukocyten worden gevormd in organen die deel uitmaken van het menselijk immuunsysteem: in de thymus (thymus), beenmerg, lymfeklieren, amandelen, milt en in de intestinale lymfoïde formaties (in de pleisters van Peyer). Deze organen bevinden zich op verschillende plaatsen in het lichaam. Het beenmerg is ook de plaats waar witte bloedcellen, bloedplaatjes en erytrocyten worden gevormd. Er wordt aangenomen dat witte bloedcellen ongeveer 12 dagen leven. Sommigen van hen sterven echter zeer snel, wat gebeurt wanneer ze vechten met een groot aantal agressieve bacteriën. Dode witte bloedcellen kunnen worden gezien als pus verschijnt, wat hun ophoping is. Om ze te vervangen, komen uit de organen die verband houden met het immuunsysteem, waar witte bloedcellen worden gevormd, nieuwe cellen naar buiten die bacteriën blijven vernietigen.
Daarnaast zijn er cellen onder de T-lymfocytenimmunologisch geheugen dat tientallen jaren leeft. Ontmoette bijvoorbeeld een lymfocyt met zo'n monster als het Ebola-virus - hij zal hem zijn leven lang herinneren. Wanneer ze dit virus opnieuw ontmoeten, worden lymfocyten omgezet in grote lymfoblasten, die zich snel kunnen vermenigvuldigen. Daarna veranderen ze in killer-lymfocyten (killer-cellen), die de toegang van het bekende gevaarlijke virus in het lichaam blokkeren. Dit geeft de bestaande immuniteit tegen deze ziekte aan.
Hoe weten leukocyten van de introductie van een virus in het lichaam?
In de cellen van ieder mens zit een systeeminterferon, dat deel uitmaakt van de aangeboren immuniteit. Wanneer een virus het lichaam binnenkomt, wordt interferon geproduceerd - een eiwitsubstantie die nog niet geïnfecteerde cellen beschermt tegen virussen die ze binnendringen. Tegelijkertijd activeert interferon killer-lymfocyten, een van de soorten leukocyten. Vanuit het beenmerg, waar witte bloedcellen worden gevormd, worden ze naar de geïnfecteerde cellen gestuurd en vernietigd. In dit geval vallen sommige virussen en hun fragmenten uit de vernietigde cellen. De gevallen virussen proberen cellen binnen te dringen die nog niet zijn geïnfecteerd, maar interferon beschermt deze cellen tegen hun introductie. Virussen buiten de cellen zijn niet levensvatbaar en sterven snel af.
Virussen bestrijden met het interferonsysteem
Tijdens het evolutieproces hebben virussen geleerd te onderdrukkenhet interferonsysteem, dat voor hen te gevaarlijk is. Influenzavirussen hebben een sterk onderdrukkend effect. Het humaan immunodeficiëntievirus (hiv) remt dit systeem nog meer. Alle records werden echter verbroken door het Ebola-virus, dat het interferonsysteem praktisch blokkeert, waardoor het lichaam praktisch weerloos wordt tegen een groot aantal virussen en bacteriën. Nieuwe cellen komen vrij uit de milt, lymfeklieren en andere organen die verband houden met het immuunsysteem, waar witte bloedcellen worden gevormd. Maar omdat ze geen signaal hebben ontvangen om het virus te vernietigen, doen ze niets. In dit geval begint het menselijk lichaam levend te ontbinden, worden veel giftige stoffen gevormd, bloedvaten barsten en de persoon bloedt uit. De dood treedt meestal op in de tweede week van de ziekte.
En wanneer ontstaat immuniteit?
Als een persoon ziek is geweest met een of andere ziekte enhersteld, ontwikkelt hij een stabiele verworven immuniteit, die wordt geleverd door leukocyten die behoren tot de groepen T-lymfocyten en B-lymfocyten. Deze witte bloedcellen worden in het beenmerg gevormd uit voorlopercellen. Verworven immuniteit ontwikkelt zich ook na vaccinatie. Deze lymfocyten zijn zich terdege bewust van het virus dat het lichaam heeft bezocht, dus hun dodende werking is gericht. Het virus is praktisch niet in staat om deze krachtige barrière te overwinnen.
Hoe doden killer-lymfocyten cellen die gevaarlijk zijn geworden?
Voordat je een gevaarlijke kooi kunt doden, moet je hem vinden.Killer-lymfocyten gaan onvermoeibaar op zoek naar deze cellen. Ze worden geleid door de zogenaamde histocompatibiliteitsantigenen (weefselcompatibiliteitsantigenen) die zich op celmembranen bevinden. Het feit is dat als een virus een cel binnendringt, deze cel, om het lichaam te redden, zichzelf tot de dood verdoemt en als het ware een "zwarte vlag" uitwerpt die aangeeft dat er een virus in is binnengekomen. Deze "zwarte vlag" is informatie over het binnenvallende virus, dat zich in de vorm van een groep moleculen naast de histocompatibiliteitsantigenen bevindt. Deze informatie wordt "gezien" door de killer-lymfocyt. Hij verwerft dit vermogen na training in de thymusklier. De controle over leerresultaten is erg strak. Als de lymfocyt niet heeft geleerd een gezonde cel van een zieke te onderscheiden, is hij zelf onvermijdelijk onderhevig aan vernietiging. Met deze rigoureuze aanpak overleeft slechts ongeveer 2% van de killer-lymfocyten, die vervolgens door de thymus worden vrijgegeven om het lichaam te beschermen tegen gevaarlijke cellen. Wanneer de lymfocyt met zekerheid vaststelt dat de cel geïnfecteerd is, geeft hij deze een “dodelijke injectie” en sterft de cel.
Zo spelen leukocyten een grote rol bijhet lichaam te beschermen tegen ziekteverwekkers en kwaadaardige cellen. Dit zijn kleine onvermoeibare strijders van de belangrijkste verdedigingsmechanismen van het lichaam - het interferonsysteem en de immuniteit. Ze sterven massaal in de strijd, maar van de milt, lymfeklieren, beenmerg, amandelen en andere organen van het immuunsysteem, waar leukocyten in een persoon worden gevormd, worden ze vervangen door veel nieuw gevormde cellen, klaar, net als hun voorgangers , om hun leven op te offeren in de naam van de redding van het menselijk lichaam. Leukocyten zorgen voor onze overleving in een omgeving vol met een groot aantal verschillende bacteriën en virussen.
