Dressler-syndroom of postinfarct-syndroom,treedt meestal enkele weken na het myocardinfarct van de patiënt op. Volgens statistieken lijdt niet meer dan zes procent van de patiënten met een hartinfarct aan deze ziekte in zijn gebruikelijke vorm. Als we rekening houden met een verscheidenheid aan oligosymptomatische en atypische vormen van pathologie, dan zal de statistische kans op het ontwikkelen van de ziekte 22 procent bedragen.
Het Dressler-syndroom heeft symptomenziekten van het hart en de longen, niet geassocieerd met een hartinfarct. Dit zijn pleuritis, pericarditis en pneumonitis. Bovendien kan de ontsteking zich ook verspreiden naar de synoviale membranen van de nabijgelegen gewrichten. Het is echter zeldzaam om een patiënt te vinden die alle drie de symptomen tegelijkertijd heeft.
Meest voorkomend bij patiënten die een hartaanval hebben gehadmyocardium, pericarditis ontwikkelt zich - ontsteking van het pericardium. De symptomen zijn pijn op de borst, koorts. De arts kan, na het uitvoeren van een aantal speciale procedures en tests, bij de patiënt een verhoogde ESR, leukocytose detecteren en, tijdens het luisteren, de geluiden horen die worden uitgezonden door het pericardium in contact met andere weefsels van de borst. Wat betreft de pijnen, ze zijn meestal constant, ergens achter het borstbeen gelokaliseerd en kunnen worden gegeven aan het gebied tussen de schouderbladen, terwijl de pijn erger wordt als de patiënt inademt.
Dressler-syndroom, uitgedrukt door pericarditis,gekenmerkt door het feit dat de pijn niet langer duurt dan twee tot drie dagen, en na deze tijd gaan ze voorbij zonder enige behandeling. Op dit moment neemt de ontsteking in het hartzakje af en begint exsudaat te vormen - een vloeistof die de pericardholte vult. In dit geval kan het exsudaat zowel hemorragisch zijn - als gevolg van bloedingen, als sereus - geproduceerd door de slijmklieren. Het is mogelijk om de ophoping van deze vloeistof in de pericardholte aan de hand van verschillende tekens te bepalen: het voorheen hoorbare wrijvingsgeluid verdwijnt, de hartgeluiden worden gedempt.
Een ander symptoom van het syndroomDressler is pleuritis, dat wil zeggen ontsteking van de pleura. Het kan zowel droog als exsudatief zijn. In het eerste geval kan de arts tijdens het luisteren duidelijk de geluiden identificeren die voortkomen uit wrijving van de pleura. Exsudatieve pleuritis wordt gekenmerkt door de ophoping van een grote hoeveelheid vocht in de pleuraholte, waardoor geluiden verdwijnen, het geluid dof wordt bij percussie (tikken).
Het derde symptoom dat kan optreden wanneerHet Dressler-syndroom ontwikkelt zich - dit is pneumonitis. Het komt veel minder vaak voor dan de manifestaties van de hierboven beschreven pathologie. Meestal bevinden de ontstekingshaarden zich in de lagere delen van de longen. In dit geval ervaart de patiënt pijnlijke gevoelens bij het ademen, er is altijd bloed in het sputum dat bij hoesten wordt afgescheiden. Met percussie wordt geluidsdofheid opgemerkt, piepende ademhaling is hoorbaar. Bij de behandeling van pneumonitis is het belangrijk dat antibiotica niet het gunstige effect hebben dat alleen wordt bereikt met het gebruik van corticosteroïden.
