Уголовное право выступает индивидуальной отраслью recht, dat, naar analogie met andere takken van recht, zijn eigen methode van regulering van wettelijke normen heeft. De methode als een combinatie van juridische invloedsmiddelen op sociale relaties, gedefinieerd door de normen van de beschouwde tak van het recht, is een zeer ruim en divers concept in de juridische literatuur. Opgemerkt moet worden dat de methode ook dient als basis voor een extra karakter voor het verdelen van alle rechten in filialen. De kwestie van wettelijke reguleringsmethoden lijkt complex en slecht bestudeerd in alle juridische wetenschappen. Wat betreft de betrokken tak van recht, als algemene regel van de rechtsorde, is de methode van wettelijke regulering gericht op de toepassing van sancties voor overtreding van de strafrechtelijke verbodsnormen. Maar deze interpretatie van de methode van wettelijke regulering lijkt het concept van een smal profiel te zijn, dat wordt gedefinieerd door vele componenten die zijn opgenomen in de inhoud van de methode.
Naar de componenten van de wettelijke reguleringsmethodetakken van het strafrecht van de Russische Federatie zijn onder meer: de procedure voor het vaststellen van rechten en verplichtingen, de bepaling van juridische feiten die het begin zijn van rechtsverhoudingen, de relatie tussen de partijen in de gerealiseerde rechtsverhoudingen, de manieren en middelen om de rechten van subjectieve doeleinden te waarborgen. De combinatie van deze kenmerken in de theorie van juridische doctrines stelt ons in staat om drie methoden van wettelijke regulering te bepalen. Deze omvatten verbod en voorschrift, evenals toestemming. Dit laatste komt tot uitdrukking in het primaat van de geldende normen. Recept fungeert als een administratief-juridische soort regelgeving. Het verbod als methode voor wettelijke regulering van het strafrecht in de industrie wordt rechtstreeks bepaald door de normen van het strafrecht. Tegelijkertijd wordt rekening gehouden met het feit dat de betreffende tak is ontworpen om misdaden en strafbare feiten vast te stellen die gevaarlijk zijn voor het individu, voor burgers in de staat en modellen te bepalen van sociaal gevaarlijk gedrag die verboden zijn door de wet van het land.
Merk op dat alle soorten wettelijke voorschriftentakken van het strafrecht, zijn te vinden in andere takken van het recht. Hier moet worden gezegd dat in elke tak van de wetgeving een bepaalde methode van wettelijke regulering, die hierboven werd genoemd, doorslaggevend is. Dat wil zeggen, in de ene tak van de wet is de doorslaggevende methode bepalend, in een andere tak van de wet - toestemming, in de derde tak - de verbodsmethode. De strafrechtelijke methode van wettelijke regulering is niet beperkt tot onbetaalbare normen. Dat zou verkeerd zijn. De strafrechtelijke normen voor noodzakelijke verdediging zijn bijvoorbeeld van controlerende aard, waardoor we kunnen stellen dat de autorisatiemethode als methode voor wettelijke regulering bestaat in het industriële strafrecht. De aangegeven methoden van wettelijke regulering in elke tak van het recht hebben kenmerken die complementair zijn aan de belangrijkste. Dit kunnen specifieke methoden zijn en de methoden voor intersectorale benoeming specificeren. De relaties van het strafrechtelijke type worden dus gereguleerd door bepaalde methoden. Deze methoden omvatten: het gebruik van strafrechtelijke vervolging, strafrechtelijke vervolging en straf, het gebruik van medische maatregelen voor personen die in een staat van krankzinnigheid misdaden hebben begaan die aan verschillende psychische stoornissen lijden, aan drugsverslaafden. Deze maatregelen zijn verplicht.
Studie van het object en de legale methodeindustrie regelgeving strafrecht formuleert het conceptuele apparaat van de industrie in kwestie. Merk op dat het internationale strafrecht niet anders is dan de gespecificeerde industrie, maar het heeft de karakteristieke kenmerken die alleen inherent zijn aan deze industrie, die bestaat en actief is in de internationale arena.
