De verbinding tussen wetenschap en filosofie is al langonderwerp van discussie door filosofen en wetenschappers. Sommigen geloven dat filosofie pseudowetenschap is, maar de meesten zeggen met vertrouwen dat filosofie het startpunt is voor de opkomst van alle wetenschappen.
Om gedachten te ontwikkelen,vrije tijd nodig hebben. Blijkbaar is om deze reden de filosofie ontstaan lang na de overgang van de mens van het leven in een stam naar een beschaving. Alleen mensen die vrij waren van de problemen die verband hielden met het verdienen van hun dagelijks brood, konden zich ernstig overgeven aan de veralgemening van de ervaring die op een bepaald gebied was opgedaan. Als je er vanuit de moderne mens naar kijkt, dan zijn filosofie en wetenschap onafscheidelijk in die zin dat het wetenschappelijke uitvindingen zijn die het menselijk leven zo gemakkelijk maken dat er tijd is voor een vrije gedachtewereld. Er is dus geen filosofie zonder wetenschap.
Вполне правомерно и противоположное утверждение.Wetenschap is onmogelijk zonder filosofie, aangezien de laatste de sleutel is tot het vermogen om kenmerken te analyseren, te markeren en conclusies te trekken. Het is immers onmogelijk om met puur mechanisch werk grote ontdekkingen te doen. Het is om deze reden dat alleen wetenschappers die erg erudiet zijn in hun vakgebied en in staat zijn om breed te denken, succes kunnen behalen door nieuwe en onbekende gebieden te begrijpen.
Maar filosofie en wetenschap zijn verschillende concepten,al was het maar omdat de eerste een dieper mentaal werk vereist. Wetenschap is een proces dat begint met het verzamelen van een bepaalde hoeveelheid gegevens, de verwerking en systematisering ervan. Zonder een denkproces dat alle feiten met elkaar kan combineren, zou het experimentele en mechanische werk van de wetenschap leeg en nutteloos zijn.
С другой стороны научная составляющая в философии ook gevonden op een grote vraag. Filosofie is het vermogen om te denken en de essentie van het menselijk bestaan te bepalen, dat wil zeggen, dit is rationeel denken. Tegelijkertijd is er een echte bewering dat 'de wetenschap niet denkt'. Filosofie en wetenschap zijn dus alleen verbonden door middel van denken en wetenschappelijke feiten, dat wil zeggen door een wetenschapper die betrokken is bij de studie van een specifiek probleem. Een wetenschapper kan alleen een andere ontdekking doen met een niet-standaard, 'onredelijke' benadering van het onderwerp. Het is deze onredelijkheid van de wetenschap die de motor en de aanzet is voor nieuwe ontdekkingen.
De wetenschap denkt niet rationeel, ze vecht voor haar fundamentenreden. In dit opzicht benadrukken filosofie en wetenschap hun waarheden. Wetenschappelijke waarheid is betrouwbare kennis, bevestigd door een specifiek voorbeeld, en filosofische waarheid is het resultaat van de interactie tussen rede en moraliteit. De basis ervan is een begrip van goed en kwaad, wat op geen enkele manier in overeenstemming is met de nuchtere reden van de wetenschap.
Filosofie gaf een impuls aan het begrip van wetenschapde geldigheid van bepaalde verschijnselen. Als gevolg hiervan moest de mensheid begrippen als filosofie en speciale wetenschappen met elkaar vergelijken. Gedurende enige tijd ontwikkelde de wetenschap zich slechts in de breedte, er verschenen steeds meer nieuwe onderzoeksgebieden, die elk hun eigen mentale en financiële investeringen vereisten. Tegenwoordig volgt de Europese wetenschap een doodlopende weg. De opkomst van talrijke "subwetenschappen" kan ertoe leiden dat er op een dag niets meer is om uit te breiden en nergens. Filosofie en privéwetenschappen zullen gedwongen worden om nieuwe relaties aan te gaan, aangezien de eerste dezelfde feiten vandaag al begrijpt, en de laatste probeert zijn grenzen tot het uiterste te verleggen.
Het is de moeite waard om speciale aandacht te besteden aan de delicate verbinding tussende natuur en filosofie om ons heen. Aanvankelijk waren ze verenigd door mythologie en vergoddelijkden ze verschillende natuurlijke fenomenen die niet konden worden verklaard. De natuurfilosofie had een solide basis in de natuurfilosofie, die al achter elk natuurverschijnsel geen goddelijke voorzienigheid zag, maar natuurwetenschappelijke feiten. De natuurfilosofie was echter gebaseerd op speculatieve conclusies, wat resulteerde in een impasse in de relatie tussen de samenleving en natuurlijke kennis. Voor elk van deze natuurlijke filosofische stromingen was er zijn eigen fundamentele principe - de stamvader van alle levende wezens.
Geleidelijk aan kwam de natuurfilosofie in botsingCopernicus 'bewijs dat de aarde om de zon draait. De aarde is al niet langer het centrum van het universum. Latere wetenschappelijke ontdekkingen begonnen dit te bevestigen en lieten duidelijk de ongewoon uitgestrekte uitgestrektheid van het universum zien, waarin onze planeet slechts een ontelbare zandkorrel was tussen vele andere kosmische objecten.
Tegenwoordig is de natuur misschien meer dan ooitheeft een moreel-filosofische benadering nodig. Vaak heeft een roekeloze houding ten opzichte van natuurlijke hulpbronnen een schadelijk effect op de toestand van de hele planeet.
