Elke taal, inclusief Russisch, bevatstel je een groot aantal woorden voor. Maar deze taaleenheden betekenen niets zonder het juiste ontwerp. Dit is waar de syntaxis binnenkomt. De basiseenheden van syntaxis zijn precies verantwoordelijk voor de grammaticale verbinding van woorden in zinnen, die menselijke spraak vormen, geschreven en mondeling. Kennis van dit belangrijke deel van de taalwetenschap zal u helpen uw gedachten correct en correct te formuleren. Syntaxis in het taalsysteem, de basiseenheden van syntaxis en beschouw hieronder.
Syntaxis is een speciaal onderdeel van taalwetenschap
De structuur van syntactische eenheden, hun betekenis eninteractie leert een deel van de grammatica genaamd "syntaxis". Het is een woord van Griekse oorsprong en betekent "componeren" of "bouwen". De sectie bestudeert dus hoe precies uit de hele reeks woorden de basiseenheden van syntaxis worden geconstrueerd - een zin en een zin. Als dit deel van de grammatica op het juiste niveau wordt beheerst, zal de spraak harmonieus, logisch en gevarieerd zijn.
Interpunctie is onlosmakelijk verbonden met syntaxis.Het is een systeem van regels voor het gebruik van leestekens. Ze helpen om de tekst in zinnen te verdelen en om logisch de syntactische eenheden zelf te vormen.
Basiseenheden
De basiseenheden van syntaxis zijn woordgroepen en zinnen. Elk van hen heeft zijn eigen kenmerken en doel. De syntaxiseenheden omvatten ook tekst en een complex syntactisch geheel.
Laten we eens kijken wat de basissyntaxiseenheden zijn. De tafel helpt hierbij.
Collocatie | Zin | |
Het heeft geen communicatieve functie, het dient voor de grammaticale en semantische verbinding van woorden met elkaar. | De minimale communicatieve eenheid, dient voor het ontwerp van mondelinge en schriftelijke spraak. Beschikt over voorspellend vermogen. | |
Gemakkelijk | Moeilijk | |
Een grammaticale basis | Twee grammaticale grondslagen | |
Vang een net, een houten tafel, vertraag, spring hoog. | Het bos is vandaag buitengewoon mooi. Hij werd erg verdrietig. | Ik ben gekomen om mijn respect te betuigen. De natuur komt tot leven: op sommige plekken hoor je al het gezang van de ingevlogen vogels. |
Onderdanige band
Dus we zeiden wat de syntaxis is, de belangrijkstesyntaxis eenheden. Syntactische koppelingen bepalen daarentegen hoe de relaties tussen de laatste tot stand komen. Er zijn twee soorten communicatie die woorden kunnen verbinden in een zin die de elementen van een zin vormen: compositorisch en ondergeschikt.
Als we het over het laatste hebben, betekent ditdat het mogelijk is om het hoofdonderdeel eruit te halen en het onderdeel dat ervan afhangt. Met andere woorden, de belangrijkste - waarvan het nodig is om de vraag te stellen, de afhankelijke - waaraan deze wordt gesteld.
Laten we naar voorbeelden kijken: weet (wat?) De exacte tijd. In deze zin is "weten" het hoofdwoord, afhankelijk van "tijd".
Ik weet niet wat mij morgen zal brengen.Hier hebben we al een complexe zin met een ondergeschikte relatie tussen de delen. Vanaf de eerste - "Ik weet het" - stellen we de vraag aan de ondergeschikte clausule (wat?) "Wat zal me morgen presenteren".
Wijze van indiening
De ondergeschikte relatie wordt op verschillende manieren geïmplementeerd. Dit valt het meest op in een zin.
- Coördinatie:wanneer de hele syntactische eenheid verandert, veranderen de woordvormen die erin zijn opgenomen ook. Rieten mand; een rieten mand, over een rieten mand. Afhankelijke woorden kunnen in dit geval deelwoorden, bijvoeglijke naamwoorden, rangtelwoorden en bijvoeglijke naamwoorden zijn.
- Controle:het afhankelijke woord blijft ongewijzigd, terwijl het hoofdwoord zijn grammaticale vorm kan veranderen. Het landschap beschrijven - het landschap beschrijven - het landschap beschrijven - het landschap beschrijven. Afhankelijke woorden: zelfstandige naamwoorden, werkwoorden, bijvoeglijke naamwoorden en hoofdtelwoorden.
- Nabijheid: verbinding alleen in betekenis. Ze liepen verbluffend, erg knap, en gingen aan het werk. Hier zullen alle onveranderlijke woordsoorten ondergeschikt zijn.
Verbinding schrijven
In tegenstelling tot onderwerping, compositorische communicatieverbindt absoluut gelijke delen. Het kunnen zowel bijzondere woordcombinaties zijn: bloemen en kruiden, gewandeld en verheugd, als componenten van een complexe zin: "Het verdween al snel op straat, maar de angst groeide in huis."
Hier markeren we niet de belangrijkste en afhankelijke woorden,deze verbinding wordt intonationeel of met behulp van compositorische voegwoorden geformaliseerd. Vergelijk: "Hij liep, huilde, merkte niemand op. - Hij liep en huilde." In het eerste geval wordt alleen intonatie gebruikt, in het tweede geval - de unie en (compositorische verbinding).
Woordcombinatie. Soorten zinnen
Dus het werd hierboven beschreven wat zijnbasissyntaxiseenheden. De uitdrukking is de kleinste van hen. Het vertegenwoordigt twee of meer woorden verbonden in betekenis, intonatie of grammaticaal. Zinnen zijn geïsoleerd van zinnen, omdat ze er integraal deel van uitmaken. Dit doe je op de volgende manier: Het miezert op straat.
- Eerst wordt de grammaticale basis bepaald. Het is geen zin. De regen miezert.
- Vervolgens stellen we vragen aan het onderwerp: regen (wat?) Ondiep.
- Daarna, uit het predikaat: motregen (waar?) Op straat.
Bij welke woordsoort het belangrijkste hoortwoord, alle zinnen zijn onderverdeeld in nominale (eiken tafel, elk van de gasten is in staat om te leren); verbaal (struikelend, duidelijk sprekend) en bijwoordelijk (erg leuk, rechts van de weg, ergens in een winkel).
Ook zijn zinnen onderverdeeld in eenvoudig en complex.
Wijs gratis en volledige zinnen toe.De eerste onderscheiden zich door het feit dat elk woord uit hun compositie een volwaardig lid van de zin is. De tweede in de zin zijn niet onderverdeeld in samenstellende delen. Slechts twee studenten slaagden voor de sessie met uitstekende cijfers. "Twee studenten" is in wezen een zin, maar in de zin fungeert het als een onderwerp, dus het kan als geheel worden gekarakteriseerd.
Is geen zin
Houd er rekening mee dat zinnen nooit zijn:
- Onderwerp en predikaat.
- Homogene leden van het voorstel.
- Phraseologisms (ze moeten niet worden verward met hele zinnen die een lid van de zin zijn: drie zussen, een jongen met een meisje, enz.).
- Combinaties van een dienstwoord en een onafhankelijke woordsoort: binnen een dag (voorzetsel en zelfstandig naamwoord), zo is hij (vereniging en voornaamwoord), wat een ignoramus (deeltje en zelfstandig naamwoord).
- Complexe vormen: ik zal lezen (toekomstige tijd), hoogste (overtreffende trap), rustiger (vergelijkend), laat het los (imperatief).
Het voorstel en zijn tekenen
We weten al dat de basissyntaxiseenheden- dit is een zin en een zin, maar het laatste is het belangrijkst. Onze spraak bestaat immers precies uit zinnen: daarmee denken en spreken we en vormen we een samenhangende tekst.
Wat kenmerkt het voorstel als de belangrijkstesyntaxis eenheid? De grammaticale basis is de indicator die het onderscheidt van een zin of een eenvoudige reeks woorden. Deze eigenschap wordt ook wel predikaat genoemd, omdat het het predikaat is dat de indicator draagt van de realiteit of onwerkelijkheid van wat er gebeurt. Het wordt uitgedrukt door de sfeer van het werkwoord.
Ook zin als basissyntaxiseenheidgekenmerkt door logische en intonationale volledigheid. Dit is een korte uitspraak, het formuleren van een bepaalde gedachte over het onderwerp van het gesprek. Het kan niet worden verward met een zin, omdat in de laatste geen logische volledigheid kan worden opgespoord - het is slechts een grammaticaal verwante reeks woorden.
Grammaticale basis
Elke zin heeft een grammaticale basis. Dit is een indicator van de structuur - het belangrijkste kenmerk.
De predicatieve stam kan zowel door het onderwerp als door het predikaat worden weergegeven, en door elk van hen afzonderlijk.
Bijvoorbeeld de zin:'We hebben het langverwachte land gezien.' Er zijn hier beide hoofdleden. Een ander ding is een dergelijke zin: "Het langverwachte land is zichtbaar geworden." Hier werd vanaf de basis alleen het predikaat zichtbaar.
Het is door het aantal predicatieve basen dat het belangrijkste kenmerk wordt gegeven: een eenvoudige zin voor ons of een complexe zin.
Laten we elke hoofdterm kort analyseren.Het onderwerp toont ons het onderwerp van spraak, geeft aan waar de zin over spreekt. Het predikaat geeft aan wat het onderwerp doet, wat het is, wie of wat het is. Er zijn drie soorten van dit hoofdlid in termen van structuur en betekenis: eenvoudig en samengesteld, verbaal en nominaal.
Wat zijn de aanbiedingen
Het zijn de zinnen voor het grootste deel dat hij de syntaxis leert. De basissyntaxiseenheden worden op veel manieren gekenmerkt.
- De doelen van de verklaring.Wanneer ze met elkaar communiceren, kunnen mensen enkele feiten (declaratieve zinnen) communiceren, vragen (vragend) of oproepen tot actie (prikkel). Aan het einde van dergelijke syntactische eenheden wordt respectievelijk een punt, een vraagteken of een uitroepteken geplaatst.
- Emotionele kleuren.Markeer uitroeptekens en niet-uitroeptekens. Opgemerkt moet worden dat de eerste niet noodzakelijk uitsluitend stimulerend hoeft te zijn. Bijvoorbeeld een zin: Wat een belachelijke situatie! We zullen het karakteriseren als verhalend maar uitroepend. Het is allemaal de schuld van een modaal deeltje dat bewondering uitdrukt.
Kenmerken van eenvoudige zinnen
Eenvoudige zinnen zijn de basiseenheden van syntaxis. Laten we kort hun belangrijkste kenmerken analyseren.
- Eendelig of tweedelig.Dit wordt aangegeven door de grammaticale basis. Als het wordt ingediend door een van de leden, is het voorstel uit één stuk. Anders tweedelig. Als een zin alleen een onderwerp of predikaat heeft, is het nodig om het type aan te geven (definitief of onbeperkt persoonlijk, nominatief of onpersoonlijk).
- Vaak of niet. Minderjarige leden zijn verantwoordelijk voor dit kenmerk. Als er tenminste één is, is het voorstel wijdverbreid.
- Compleet of incompleet.Deze laatste zijn kenmerkend voor mondelinge spraak: er ontbreekt een bepaalde term in. Het is dus niet mogelijk om een logische keten te construeren zonder aangrenzende zinnen. Bijvoorbeeld: "Ben je een boek aan het lezen?" - "Nee, tijdschrift." Het antwoord op de gestelde vraag is een onvolledig voorstel.
- Een simpele zin kan ingewikkeld zijn.Dit is ook een van zijn kenmerken. Afzonderlijke en secundaire leden, zowel gewone als niet, fungeren als complicerende elementen, evenals homogene constructies, inleidende woorden en adressen.
Zinnen zijn eenvoudig en complex
De Russische syntaxis is erg divers. Basissyntactische eenheden zijn eenvoudige en complexe zinnen. Laten we eens kijken wat het verschil tussen hen is.
Als een syntactische eenheid één grammaticale eenheid heeftbasis, dan zullen we het hebben over een eenvoudige zin. De wind maakt vandaag veel herrie. De kenmerken van een dergelijk voorstel zullen het hierboven gepresenteerde plan volgen.
Er zijn momenten dat een syntactische eenheid uit meerdere eenvoudige bestaat. Dan wordt het een moeilijk voorstel.
Het moeilijkste is om het eenvoudige te onderscheideneen zin met homogene predikaten uit een complex. Hier moet je zorgvuldig naar het onderwerp kijken. Als het een object is dat verschillende acties uitvoert, dan is de zin eenvoudig. Laten we naar voorbeelden kijken:
"Ze liepen door de straten van de stad en genotennieuwe vrijheid. "-" Ze liepen door de straten van de stad, en de hervonden vrijheid gaf hen kracht. "De eerste zin is eenvoudig. Er is maar één predicatieve basis, gecompliceerd door homogene predicaten: ze liepen, genoten. De tweede zin zal wees moeilijk, want er zijn er twee: ze liepen, vrijheid gaf.
Typen links in complexe zinnen
Zoals hierboven geschreven, de basiseenhedensyntaxis zijn zinnen. Als we het hebben over complexe structuren, dan is hun belangrijkste kenmerk het type verbinding tussen de onderdelen. Syntax behandelt ook deze verschijnselen. De basiseenheden van syntaxis, complexe zinnen, kunnen delen bevatten die verband houden met een ondergeschikte en compositorische relatie. Afhankelijk hiervan is er een gradatie in complexe en complexe zinnen.
Laten we elk type in meer detail bekijken.De samenstellende delen van samengestelde zinnen zijn gelijk. Deze gelijkheid geeft hen een bijzondere, creatieve verbinding. Het komt tot uiting in het feit dat constructieve voegwoorden worden gebruikt bij de constructie van zinnen. Een vraag van de ene eenvoudige zin naar de andere is dus onmogelijk.
Voorbeeld: "Ik wil alles teruggeven, maar er zit me constant iets dwars." Deze zin is complex, de delen zijn verbonden door een tegengestelde vakbond nr.
Ook speelt intonatie een belangrijke rol bij de vorming van een complexe zin: aan het einde van elke eenvoudige zin gaat het naar beneden - dit kenmerkt de logische volledigheid.
Complex syntactisch geheel getal
Welke andere elementen bevat Russisch?syntaxis? De basiseenheden van syntaxis zijn ook complexe zinnen. Ze zijn opgebouwd uit elementen waarvan de een afhankelijk is van de ander. Dat wil zeggen, tussen de simpele delen van zo'n zin, kun je altijd de vraag stellen: "De open plek (welke?), Die we binnengingen, was verborgen voor nieuwsgierige blikken."
Een dergelijke verbinding wordt tot stand gebracht door ondergeschikte voegwoorden en intonaties die naar het einde van elke eenvoudige zin dalen.
Vergeet niet dat er een niet-vakbond iscommunicatie. Het impliceert de afwezigheid van formele elementen tussen de delen, alleen de volledigheid van de intonatie: de rivier was luidruchtig en kookte; de schepen die er langs voeren, vreesden voor hun veiligheid.
We hebben ontdekt wat Russisch inhoudtsyntaxis. De basissyntactische eenheden, een zin en een zin, vormen andere structuren die een complex syntactisch geheel worden genoemd. En het vormt op zijn beurt al de tekst. Binnenin, evenals in elk ander element van syntaxis, zijn er verbanden, zowel grammaticaal als semantisch en zelfs formeel (bijvoorbeeld voegwoorden waarmee de volgende zin begint).
Wat is een complex syntactisch geheel?Dit is een groep zinnen, eenvoudig en complex, logisch met elkaar verbonden door één hoofdidee. Met andere woorden, een complex syntactisch geheel is een microthema met een tussenliggende betekenis. In de regel is het beperkt tot alinea-indeling.
Het is niet ongebruikelijk dat een tekst een syntactisch geheel is. Meestal zijn dit korte verhalen met één korte verhaallijn.
