Perpetuum mobiele en gratis energie

Als je op internet bent, typ je in de zoekbalk van Googlede zoekterm "doe-het-zelf perpetuum mobile", zal de zoekmachine een zeer indrukwekkend aantal (meer dan 75.000) verschillende resultaten weergeven, waaronder afbeeldingen, gedetailleerde instructies en video's met de bediening van bestaande modellen. En hoewel pogingen om het 'succes' van veel auteurs thuis te herhalen steevast eindigen in een volledige mislukking, bevestigt dit nogmaals de hardnekkigheid die inherent is aan de menselijke natuur, waardoor een persoon niet in staat wordt gesteld om de werking van de onveranderlijke natuurwetten te accepteren en hem op zoek te laten gaan naar onuitputtelijke bronnen van onbeperkte energie.

In de geschiedenis wordt de perpetuum mobile voor het eerst genoemd ineen gedicht van de Indiase astronoom, wiskundige en dichter Bhaskara, dat dateert uit ongeveer 1150. India kan dus met recht worden beschouwd als het voorouderlijk huis van de eerste perpetuum mobile modellen. Dit gedicht beschrijft een perpetuum mobile in de vorm van een wiel met smalle, lange vaten, die voor de helft gevuld zijn met kwik, schuin gemonteerd langs de rand. Het verschil in zwaartekrachtmomenten veroorzaakt door de vloeistof die in de vaten beweegt, was om het wiel constant te laten draaien. Maar het omzeilen van de natuurwetten is mislukt.

Vanaf dat moment leidde de menselijke verbeelding voortdurend tot nieuwe ideeën. In plaats van eenvoudige mechanica bieden moderne uitvinders nu echter aan

gebruik elektriciteit, magneet of krachtzwaartekracht. Een magnetische perpetuum mobile-machine omvat bijvoorbeeld het plaatsen van kleine magneten in een cirkel en deze blootstellen aan een magnetisch veld van een afzonderlijke magneet. Door het ontwerp zouden de afstoting van dezelfde naam en de aantrekkingskracht van de tegengestelde polen van de magneten het wiel moeten laten draaien zonder enige interferentie van buitenaf. Maar in werkelijkheid gebeurt dit niet, anders zou al lang iedereen in het appartement een vergelijkbare eenheid hebben gehad.

Het blijkt dat, hoeveel iemand ook wil, een eeuwigelke motor, zelfs het meest complexe ontwerp, vertoont gebreken en werkt niet. En dat allemaal omdat het principe van zijn werk in strijd is met de eerste of tweede wet van de thermodynamica.

In 1775, meer dan twee eeuwen geleden, in WestEuropa tegen het geloof in het bestaan ​​van een eeuwige motor was het meest gezaghebbende wetenschappelijke tribunaal van die tijd - de Academie van Wetenschappen van Parijs. Reeds in die tijd brachten veel beroemde wetenschappers veel onmiskenbaar bewijs van de onmogelijkheid van perpetuum mobile. Rond het midden van de twintigste eeuw werd dit feit erkend door het Amerikaanse octrooibureau, uitgeput door eindeloze toepassingen.

Er zijn echter nog steeds mensen dieZe zeggen dat ze een ander model van de perpetuum mobile hebben uitgevonden. In de regel zijn dit oplichters die proberen te profiteren van goedgelovigheid en onwetendheid over de wetten van de thermodynamica. Het is echter mogelijk dat er onder zulke mensen een nieuw genie zal opduiken dat toch met een compacte milieuvriendelijke motor komt die in zulke volumes en met zo'n lang arbeidsleven energie uit de wereld om ons heen kan halen dat het 'eeuwig' genoemd kan worden.