Een cel is een levenseenheid op onze planeet, buitener is geen levenscel. Daarom worden alle kenmerken van de vitale activiteit van organismen bepaald op basis van de kenmerken van de cel, die de organellen van de cel en hun functies bepalen.
Van de vele celeigenschappen is het belangrijksteoverwegen: een strikt gedefinieerde structuur, het vermogen tot metabolisme - de productie van metabolisme en energie, het vermogen om te reageren op externe stimuli: objecten en fenomenen. Bovendien bepalen de functies van celorganellen eigenschappen als het vermogen om te groeien en zich te ontwikkelen, evenals reproductie en herstel - regeneratie.
Net als het lichaam van een dier of plantbestaat uit individuele organen en hun systemen, de cel bestaat uit organoïden. Gezien de organellen van de cel en hun functies, is het belangrijk om de externe structuur van de cel op te merken. Buiten is de 'levenseenheid' bedekt met een membraan, dat dient als een scheidingsbarrière en de externe omgeving scheidt van de interne inhoud van de cel. Tegelijkertijd vervult het membraan een beschermende en onderscheidende functie, neemt het ook omgevingsstimuli op (receptorfunctie) en voert het het transport van stoffen uit.
Celorganellen, hun structuur en functies
Het bestaan van de cel en zijn componenten zou zijnonmogelijk als het van binnen niet gevuld was met een speciale vloeistof - het cytoplasma. Het is het cytoplasma dat zorgt voor het transport van stoffen in de cel zoals bloed en lymfe in ons lichaam. In dit geval creëert het cytoplasma het effect van intercellulaire interactie als gevolg van verschillende soorten processen, trilharen, villi. Sommige van deze processen (bijvoorbeeld flagella of trilharen) kunnen een motorische functie vervullen, andere uitgroeiingen van cellen kunnen niet bewegen.
Mitochondria - een van de belangrijkste organoïdencellen die deelnemen aan de ademhalingsprocessen van de "levenseenheid" en verschillende vormen van energie transformeren in de vorm die toegankelijk is voor de cel. In feite zijn mitochondriën de energiebasis van de cel, en daarom hangt de hoeveelheid van deze organoïden af van de functies die de cel vervult, en dus van zijn behoefte aan energiebronnen. Het is opmerkelijk dat mitochondriën hun eigen DNA-ketting bevatten, waarin tot 2% van het DNA van de cel zelf is geconcentreerd.
Andere organoïde die bij het proces is betrokkenmetabolisme - ribosoom. Het is dit celelement dat de eiwitsynthese produceert. Het is belangrijk op te merken dat eiwitten in alle cellen van het menselijk lichaam aanwezig zijn, met uitzondering van rode bloedcellen. Ribosomen bevinden zich vrij in het cytoplasma en het proces van eiwitsynthese wordt geassocieerd met het fenomeen transcriptie - het kopiëren van de informatie die in DNA is geschreven.
Celorganellen en hun functies zouden dat niet hebbengeen betekenis in de natuur als er geen kern in de cel was. Deze organoïde is opmerkelijk omdat hij een zeer belangrijke stof bevat - chromatine, wat de basis vormt voor de vorming van chromosomen. Het zijn de chromosomen die tijdens de reproductie erfelijke informatie over de cel doorgeven. Daarom wordt chromatine gevormd door DNA en een kleine hoeveelheid RNA. Bovendien omvat de kern de nucleolus - het lichaam waarin de synthese van nieuwe ribosomen plaatsvindt. De grootte van de nucleolus is afhankelijk van hoe intensief de eiwitsynthese in de cel plaatsvindt.
Concluderend merken we dat, gezien organellencellen en hun functies, is het erg moeilijk om een "orgaan van de levenseenheid" te identificeren, dat als de belangrijkste kan worden aangemerkt. Conventioneel wordt de kern als zodanig als een organoïde gekozen, omdat het hart wordt beschouwd als het belangrijkste orgaan in een persoon. In werkelijkheid ondersteunen alle organoïden vele chemische, fysische en biologische processen, daarom vervult de cel een complex van verschillende functies die zich verenigen onder het algemene levensconcept.
