Wat zijn de structurele kenmerken van mossen?In hun structuur lijken ze op algen, maar in tegenstelling tot hen hebben de meeste soorten mos stengels en bladeren. De wortelachtige rhizoïden helpen ze aan de oppervlakte te blijven en water op te nemen. Een vrij groot aantal habitats is kenmerkend voor mossen. De meesten van hen geven de voorkeur aan vochtige, schaduwrijke plaatsen, vaak rond de voet van bomen. Maar er zijn er die van licht houden en groeien als epifyten op boomtakken of in open gebieden zoals kleibanken en de randen van paden. Alle veenmossen of veenmossen groeien op meren en moerassen, waar het water het hele jaar door stilstaat.
verschijning
De meeste mossen zijn klein, groen, bladrijkplanten gehecht aan aarde, boomschors of rotsen door dunne draadvormige wortels genaamd rhizoïden. Sommige soorten hebben enkele rechtopstaande stengels, terwijl andere vertakte stengels hebben en lijken op een zachtgroen tapijt dat de grond bedekt. Nieuw-Zeeland heeft het hoogste mos (Dawsonia superba), met een hoogte van een halve meter, maar de meeste soorten worden ongeveer 1-2 centimeter hoog.
Overleven onder zware omstandigheden
Echte meesters van hangende animatie, zoals mossen, kunnen dat welzijn lange tijd bestand tegen hoge temperaturen (tot 70 ° C) en met de terugkeer van vocht komen ze weer tot leven. Deze verbazingwekkende levensvorm zal groeien in diepe, dichte bossen en grotten, waar de lichtintensiteit onvoldoende is voor de gunstige groei van een andere groene plant. Op de hoge breedtegraden van de Noordpool zijn mossen een van de weinige plantvormen die de verwoestende kou kunnen overleven. Veel soorten kunnen gedijen in moeilijk bereikbare scheuren en spleten, waar de meeste planten gewoon niet konden overleven. Ze gaan niet dood, zelfs niet als ze uitdrogen. Tijdens droge periodes wordt hun metabolisme uitgeschakeld totdat de regen terugkeert, hun processen opnieuw worden gestart en alle vitale functies worden hersteld. De structurele kenmerken van mossen helpen daarbij. Deze primitieve planten worden beschouwd als een van de eersten die het vermogen ontwikkelen om op het land te leven.
Alomtegenwoordige controverse
Vrijgekomen mossporen kunnen worden overwonnenlange afstanden met de wind mee en blijven tientallen jaren levensvatbaar. Als ze eenmaal comfortabel zijn, vestigen ze zich en beginnen ze harige filamenten te produceren. Draden ontspruiten uit de sporen, die met behulp van rhizoïden aan het oppervlak zijn bevestigd. De structuur van mos wordt weergegeven door de gametofyt, die de stengel en bladeren omvat, waar het proces van fotosynthese plaatsvindt, waarbij zonlicht wordt omgezet in voedingsenergie. Wat zijn de structurele kenmerken van mossen? Mossen hebben geen volwaardige bladeren, in plaats daarvan worden kleine scheuten in de vorm van platte schubben of vlokken in een spiraal op de stengels gerangschikt.
Mossen: structuur en voortplanting
Hoewel mossen niet bloeien, hebben sommige soorten scheutenmannelijke geslachtsdelen kunnen eruit zien als kleine groene bloemhoofdjes. Voortplanting vindt plaats in de open lucht, het is niet verborgen in bloemen. Anterozoïden worden vrijgegeven in kleine zakjes om het ei van naburige cellen te bevruchten. De stengel bevat een sporencapsule die sporangium wordt genoemd en die tot een miljoen sporen kan afgeven. De rijping vindt plaats onder een speciale coating die opdroogt en eraf valt wanneer deze niet meer nodig is. De gerijpte sporen komen vrij en verlaten de capsule om nieuwe planten te vormen.
Mossen zijn niet alleen afhankelijk van seksuele voortplanting.Gametofyten hebben ballen van niet-gespecialiseerde cellen eraan vastgemaakt. Als een van de laterale runs wordt afgebroken, is een simpele cel voldoende om een nieuwe te vormen. Dit zorgt voor het voortbestaan van de plant onder ongunstige omstandigheden. Structurele kenmerken van mossen, eenvoud van ontwerp en verschillende reproductiemethoden zorgen ervoor dat ze hun habitat overal kunnen vinden, van de poolcirkel tot de evenaar. Het zijn verrassend veerkrachtige en veelzijdige planten.
Biologie en evolutie
Er is een aanname dat mossen dat zijnde gemeenschappelijke voorouder van alle landplanten. De moderne wetenschap identificeert meer dan 10.000 soorten die zijn aangepast aan een grote verscheidenheid aan habitats, van watermassa's tot de woestijn. Ondanks het feit dat de structuur van mos structureel eenvoudig is, bevatten gametofyten verschillende soorten cellen. Als reactie op uitdroging hervatten cellen de deling en differentiëren ze tot dikwandige, vernauwde cellen die geprogrammeerde celdood ondergaan. Het leven wordt hervat nadat de plant zich in gunstige omstandigheden bevindt. Mossen zijn erin geslaagd om de primitieve aspecten van cellulaire structuur en samenstelling te behouden, evenals een verbazingwekkend aanpassingsvermogen, waardoor ze in een verscheidenheid aan habitats hebben kunnen wonen.
Kenmerken van de structuur
Wat zijn de structurele kenmerken van mossen?De structuur omvat de stengel, bladeren, okselhaar en rhizoïden. De stam bestaat meestal uit kleine dikwandige epidermale cellen, dunwandige parenchymcellen en vasculaire cellen. Geleidende cellen zijn onder meer hydroïden en leptoïden. Bladeren bestaan meestal uit een enkele laag cellen, met uitzondering van de ader en randen, die uit meerdere lagen van gedifferentieerde cellen kunnen bestaan. De stengel heeft een sporofyt, sporangium, sporen, die ook uit gespecialiseerde celtypen bestaan.
Moss structuur voordelen
Wat zijn de structurele kenmerken van mossen, hebben we aldie nu zijn ontdekt, moeten rekening houden met hun structurele voordelen. Omdat mossen al hun voedingsstoffen uit de lucht halen, omdat ze geen echte wortels hebben, hebben deze pretentieloze planten alleen schaduw, zure grond en voldoende vocht nodig. De voorkeurshabitat is marginale grond met een laag gehalte aan voedingsstoffen in het water. Naast een goed aanpassingsvermogen hebben mossen een goed vermogen om grote hoeveelheden weefsel te produceren, bestaande uit één type cel, evenals de snelle regeneratie van protoplasten in de celwand.
Kukushkin vlas
De structuur van moskoekoek vlas gewoonvertegenwoordigd door dunne bruinachtige stengels, dicht bedekt met kleine donkergroene bladeren. Deze vaste plant bedekt vaak vochtige gebieden met een dicht tapijt en wordt gebruikt voor medicinale doeleinden. Kukushkin-vlas groeit in de toendra, moerassen, bergen, bossen en weilanden. Het vormt een grasmat of gaat over in één doorlopend dicht bladerdak. Meerjarige bladstelen van mos zijn vrij groot. In het onderste deel van de stengel ontwikkelen zich rhizoïden (een primitief analoog van wortels).
Het volgende is de belangrijkste horizontale lijnstengel zonder bladeren. Vervolgens wordt een secundaire rechtopstaande stengel gevormd tot 15 cm lang, sommige exemplaren kunnen 30 cm bereiken. De secundaire stengel is dicht bedekt met een soort bladeren. De interne structuur van koekoeksmos wordt vertegenwoordigd door een primitief vasculair systeem waardoor water en voedingsstoffen langs de stengel naar de bladeren bewegen. Sommige stamcellen zijn langwerpig en paarsgewijs met elkaar verbonden, exclusief ontworpen voor het transport van water. De onderste bladeren aan de stengel ontwikkelen zich niet, maar blijven in de vorm van schubben.
